Verzameld werk. Deel 7

[p. 531]

De driekoningenkaars II

Drie maanden later, op een woeste novemberavond, zat Françoise, zacht-neuriënd, haar pasgeboren klein meisje te wiegen, toen buiten, aan de deur, een klagerige stem opging:

- Goede mensen, doet open voor een arme bedevaarder!

- Niet doen! schrikte Wilbaux, bij 't horen van die stem. Maar Françoise was goedhartig, zij deed de driekoningenkaars branden en opende met de woorden:

- Kom binnen, zendeling van God.

Een oude bedelaar kwam te voorschijn. Maar verre van deemoedig of bedeesd was zijn houding. Zijn harde ogen, zwart als twee gitballen, schoten vlammen.

- Weg, Satan! brulde Wilbaux, dreigend op hem toesnellend.

- Ah! eerlijke man! En uw belofte! schimpte Belzebuth.

- Wat wilt ge? vroeg bevend Françoise.

- Uw dochter. Hij heeft ze mij beloofd. Daarvoor heeft hij zijn schuur weer mogen opbouwen.

- Is 't waar? snikte Françoise wanhopig.

Zwijgend boog Wilbaux het hoofd.

Françoise viel op haar knieën. - Heer, sta mij bij! smeekte zij vroom. En eensklaps, als geïnspireerd:

- Laat mij 't kind ten minste nog even omhelzen! Laat het mij totdat die kaars is opgebrand!

- Het zij zo, bromde Belzebuth, niet zonder tegenzin. Hij nam een stoel en ging zitten, nors wachtend.

Eensklaps blies Françoise de kaars uit, stopte ze weg in een la, trok er de sleutel af.

- Vrouw! riep Belzebuth woedend, - ik zal u leren met de duivel omwegen te willen maken! Die kaars,... dat zweer ik, zal nu, tegen uw zin, tot het allerlaatste eindje door uw dochter worden op gebrand!

[p. 532]

- Ik zal ze vóór die tijd vernietigen! antwoordde Françoise stoutmoedig.

- Als ge dát doet, grijnslachte wreed de Duivel, doodt ge meteen uw dochter.

En in een gesis van rook verzwond hij.

De volgende ochtend werd het kind gedoopt en kreeg de naam van Gillette. Zij groeide als een heel mooi meisje op en gedurende vele jaren vernam men niets meer van Belzebuth.

Toen Gillette zeven jaar oud was overkwam haar een wonderlijk avontuur. Bij 't opentrekken van een lade in de kamer waar zij speelde, ontdekte zij een grote, langwerpige doos, waarin een dikke waskaars zat verborgen. Zij nam die eruit en stak ze even aan. Ogenblikkelijk verscheen vóór haar een wonder personage, gans in 't rood gekleed, met een vuurrode veer als een vlam op zijn hoed.

- Moeder! Moeder! schreeuwde 't kleine meisje.

Maar moeder was niet thuis en de vreemdeling stelde haar zacht gerust en zei dat hij haar beste vriend was. - Wil je speelgoed van mij krijgen? fleemde hij.

- O, ja, speelgoed, antwoordde Gilette, reeds minder angstig. De vreemdeling schetste slechts een gebaar en de ganse kamer stond plotseling vol met al de mooiste speeltuigen die een kind zich maar wensen kan.

- O! hoe heerlijk! Hoe heerlijk! jubelde Gillette.

- Wanneer je er nog meer verlangt, moet je maar eventjes die kaars aansteken, zei de rode man. En als een droom was hij weg.

Plotseling kwam moeder binnen. Met een gil vloog ze naar de kaars en blies die uit.

- Wie heeft je gezegd, die kaars aan te steken! hijgde zij.

- Niemand, antwoordde Gillette. En zij vertelde aan haar moeder alles wat gebeurd was.

Françoise werd bleek van angst.

- Die vreemdeling, zei ze, - die zich je vriend noemt, tracht je mee te slepen naar de Hel, om er, te eeuwigen dage, met hem te branden!

Zij nam al het speelgoed weg en gooide 't in het vuur ondanks Gillettes tranen. En daarna verborg ze de kaars zó goed, dat Gillette haar nooit meer vinden kon.

[p. 533]

Tien jaar later stierf Wilbaux en 't jaar daarna volgde ook Françoise hem in de eeuwigheid. Toen zij haar laatste uur voelde naderen riep ze Gillette bij zich en openbaarde haar het vreselijk geheim.

- Voortaan, mijn kind, zo zei zij, - beschik je gans alleen over je toekomst. Denk er steeds om, dat je leven niet langer zal duren dan het leven van die kaars. Wat er ook gebeure, steek haar nooit, maar nooit meer aan. Het is je eigen leven, dat je met haar wegbrandt.

Toen Françoise dood in de hemel was, kwam Gillettes oom, - haar vaders broeder, - de boerderij beheren. En toen Gillettes smart ietwat geluwd was dacht zij weer aan de kaars en ging die af en toe bekijken. Telkens was 't alsof zij even Belzebuth zag opdoemen en dadelijk sloot zij weer de doos. Maar meteen aacht zij aan wat Belzebuth haar tien jaar vroeger had beloofd; en eens, op een dag dat zij héél groot verlangen naar een nieuwe mooie jurk had, stak zij, o, héél eventjes maar, de kaars op.

Onmiddellijk stond Belzebuth glimlachend vóór haar:

- Wat wens je, lief kind?

- Ik wou zo graag, stamelde Gillette, - 'n mooie...

- Begrepen, zei Belzebuth; - hier is hij. En hij gaf haar een prachtkleed.

Gillette blies het licht uit en de duivel verdween. Het had ternauwernood enkele seconden gebrand en Gillette berekende, dat de kaars, zuinig gebruikt, eindeloos lang kon meegaan.

Zij trok het kleed aan, dat haar prachtig sierde en zij voelde zich volmaakt gelukkig. Maar toen ze zich uitkleedde viel er een droppel water op haar hand. Het was een traan, die haar moeder in de hemel op haar weende...

Geachte lezeres en lezer, ik voel mij diep wanhopig. Ik had u het mooie vervolg met het einde van het verhaal voor deze week beloofd en nu zit ik alweer geklemd en geremd door die ellendige plaatsruimte. Moet ik het hier nu onvoltooid afbreken of mag ik nog eenmaal, - de laatste maal, 'k beloof het plechtig, op uw geduld rekenen? Het mooiste moet nog komen. Ja? Tot zaterdag dan.