Verzameld werk. Deel 7

[p. 515]

Leve de vrouw!

Wat 'n mooie kreet en wat ben ik er trots op en gelukkig over, dat ik hem nog eens kan slaken! Leve de vrouw! Ik jubel van harte en voel mij ijdel gestreeld, alsof die roep, voor 't eerst geuit, door mij was uitgevonden. Leve de vrouw! Leve de vrouw!

Ik heb steeds heel veel van ‘de vrouw’ gehouden, maar nog nooit zoveel als nu. Ik heb haar steeds bewonderd om haar gratie en haar schoonheid, maar nog nooit vond ik haar zo mooi als nu, naast onze mannelijke lelijkheid. En haar geest, die ik vroeger niet altijd bewonderde, is nu in mijn verering gestegen tot duizelingwekkende hoogten, sinds de man totaal heeft afgedaan, sinds hij failliet, bankroet is, zó diep gevallen door zijn eigen schuld en onbekwaamheid, dat het inderdaad zonde zou zijn, moest hij zich van die slag nog ooit herstellen en de wereldmacht en het bewind in handen blijven houden.

De man heeft in deze sombere tijden, die door zijn schuld, en door zijn schuld alleen ontstaan zijn, niets anders bereikt dan de dood van het laatste greintje prestige, dat hij misschien nog kon bezitten en, als gevolg daarvan, zijn zelfvernietiging.

Drie en een half jaar zijn de mannen bezig met tegen elkander te vechten en elkander te vernietigen, zonder ook maar het minste deugdelijk resultaat bereikt te hebben. Geen een heeft kunnen overwinnen en, wat nog veel erger is, geen enkel heeft de macht of het verstand om aan de nutteloze moordpartij een eind te maken.

Alles wat zij konden was redevoeringen houden. O, die redevoeringen, die abjecte, infame, misselijke discoursen, waar de verontwaardigde en ziedende wereld nog telkens weer naar luistert en die de couranten ons tot walgens toe in kolommen op kolommen mededelen! Hoe is het mogelijk dat die ellendigen niet uitgejouwd en uitgefloten en met rotte

[p. 516]

appelen naar hun hoofd gegooid worden in alle landen van de wereld waar de droeve mensen, in bovenmenselijk lijden, op de hopeloos geworden verlossing wachten! Telkens zegt men, schreeuwt men: ‘het kán zo niet meer, het móét eindigen!’ maar het kan wél, het eindigt niet; en de domme massa, de mannen, want die zijn het en niet de vrouwen, laten zich maar verder uitbuiten, uitmoorden, uithongeren, alsof zij werkelijk gehoorzaamden aan een diepe en onoverkomelijke wet van de Natuur, die nu eenmaal onherroepelijk besloten heeft, dat zij voor altijd hun kracht en hun macht door de uitvoering van hun soort zullen verliezen, wijl zij volkomen onbekwaam gebleken zijn die ten goede te gebruiken. De man heeft afgedaan; de vrouw komt op. Leve de vrouw!

De vraag is nu eenmaal gesteld en vraagt om oplossing. Na de oorlog, die waarschijnlijk nog enige jaren zal duren, zullen de mannen murw genoeg geslagen zijn om hun laatste weerstandsvermogen verloren te hebben. Reeds in aantal alleen zullen zij zulk een minderheid geworden zijn, dat hun heerschappij over de samenleving, als ze nog kón bestaan, als iets monstrueus zou voorkomen. Ik neem dus aan, dat wij daarmee afgerekend hebben en staar vol hoop en vol verlangen naar ‘de’ vrouw.

Ik beken het: ik ben vol illusies. Slechter dan het nu is, kan het toch in geen geval. Ik zie de vrouw als 't beeld van ‘Vrede op Aarde’ tegemoet. Ik zie een jonge, mooie, intelligente vrouw als staatshoofd in elk land en ik zie ze omringd van ontelbare andere jonge en mooie, en ook natuurlijk oudere, intelligente vrouwen. En ik zie wel dat al die vrouwen, ook de knapste en intelligentste, nu en dan eens kibbelen onder elkaar, en onnozele praatjes vertellen, en zich bezighouden met beuzelarijen en futiliteiten; ik zie de kleingeestige jaloezieën, ik hoor de lasterpraatjes, enz. enz.; maar ik zie niet mevrouw die of freule die miljoenen en miljoenen mensen naar de slachting sturen; ik zie haar niet het onmenselijk bevel geven om steden en dorpen plat te schieten en ten gronde af te branden, om passagiersschepen te torpederen en vrouwen en kinderen te vermoorden. Ik zie, met één woord, de oorlog niet, daar waar hedendaagse vrouwen zouden te beslissen hebben.

[p. 517]

Wat een les zou dat zijn voor de ellendelingen: de mannen! Dat wat zij, met hun vermeende superioriteit en hun zogezegd sterker verstand, niet in staat waren te verhinderen of te doen ophouden, zou door de vrouwenheerschappij met een gebaar van afschuw, of zelfs eenvoudig met een afwijzende glimlach en een hoofdschudding belet worden. Kibbelen wel, leuteren ook, maar vechten, zo, in ernst, tot de dood, tot de algemene vernietiging, nooit! Daarvoor heeft de vrouw het leven te lief en dat is haar grote superioriteit boven de man. De man is van aard een vernieler; de vrouw is van aard een schepster, een bewaarster, zij het dan niet steeds van het werelds bezit, dan toch wel van 't dierbaarste des levens: het leven zelf.

De vrouw moet nu verder maar willen. Als de vrouw wil, is de wereld gered, mitsgaders de man, in zoverre dat soort na de oorlog nog voorhanden zal zijn. De vrouw van de tegenwoordige tijd dient de man te beschouwen, of met een grenzeloze minachting, of als een onmondig klein kind, dat nog in de meest elementaire zaken moet geholpen worden. Ik herinner mij, van lang geleden, een discussie, in België, tussen een actieve feministe en een man. Die man, een Hollander, was niet bijzonder goed thuis in zijn Frans; en de feministe, een Walin, verstond geen Nederlands. Het gesprek werd dus toch in 't Frans gevoerd. De feministe overstelpte de goedige Hollander met allerlei geweldige betogen, waarvan deze niet veel scheen te snappen. Toen hij ten slotte toch iets kon in het midden brengen, sprak hij deze kernachtige woorden uit:

- Ons, (hij bedoelde ‘nous’) sont (hij bedoelde ‘sommes’) supérieurs!

De feministe werd wit van woede.

- Vous! schimpte zij; - vous! Vous êtes au-dessous de tout, monsieur!

De feministe overdreef wellicht in ‘die’ tijd; maar in ‘deze’ tijd zou ze slechts de absolute waarheid gezegd hebben.

En daarom nog eens, als onze laatste redding in de toekomst en, laat ons hopen, in een zeer nabije toekomst:

- Leve de vrouw! Leve de heerschappij van de vrouw!