Verzameld werk. Deel 7

[p. 511]

Benzine!

Enkele dagen geleden heb ik iets wonderbaars bijgewoond. Ik heb een auto gezien, die benzine innam!

De auto stond stil vóór een winkel en een grote menigte verdrong zich er omheen. Ik drong mee en vroeg aan een man wat er gebeurde.

- Hij neemt benzine in, zei de man.

De auto nam benzine in! De chauffeur, in bontjas, stond over de tank gebogen en ledigde de bus, die geel was, met groene en rode letters. Twee knappe, mooi geklede dames zaten binnen in de dichte wagen, maar niemand zag ernaar om. Eenieder keek naar 't wonder: een auto, die in deze tijd, nog benzine krijgt!

Stil was de menigte, alsof zij iets vol wijding bijwoonde. Zij snoof, als een wierook, de gevolatiliseerde lucht van de benzine op. De chauffeur nam de grootste voorzorgen om niet te morsen en, toen de bus leeg was, schudde hij die nog eens flink heen en weer, om er de allerlaatste druppeltjes uit te krijgen. Toen schroefde hij de ‘tank’ weer dicht, draaide de motor aan, wipte in de wagen en reed weg.

Langzaam, diep onder de indruk, verspreidde zich de menigte.

Waar is de tijd, dacht ik, dat wij onze wagens met benzine schoonmaakten!

De walgers

De merkwaardige, en in zijn soort meesterlijke wijze, waarop de zogenaamde Bolsjewiki de toestanden in Rusland hebben omgekeerd en er, voorlopig althans, op gans nieuwe gronden een gans nieuwe staat, - als men 't zo noemen mag, hebben geschapen, heeft mij ten zeerste geboeid. Hun inrichting staat apart, totaal en absoluut apart in heel de wereld; en dat heeft mijn naijver geprikkeld: ik ben gaan denken dat die twee knapen: Lenin en Trotzky, toch eigenlijk geen goden, maar slechts zeer gewone mensen zijn, die toevallig de tolken zijn geworden van een in hun land vrij algemeen bestaand, of-

[p. 512]

schoon niet algemeen uitgedrukt verlangen: het verlangen naar vrede; en ik heb mij afgevraagd of ik ook niet een nieuwe samenleving zou kunnen scheppen: een, die wellicht nog niet voldoende door vele mensen als een mogelijkheid werd onder 't oog gezien, maar die zeer zeker door enkelen, en wellicht door velen, als een vurige wens en een boeiend ideaal gekoesterd wordt of zou kunnen worden. Ik bedoel: de maatschappij der Walgers van de tegenwoordige wereld.

Laat ik maar niet te lang van stof zijn. Daartoe beschik ik ook niet over de nodige ruimte en 't papier is te duur. Ik wil slechts enkele ideeën ten beste geven, zeer vatbaar voor verbetering en volledigheid. Ik zal ze niet eens logisch rangschikken noch ontwikkelen; ik gooi ze zomaar los van de hak op de tak, zoals onder deze hoofdrubriek past en reken op de welwillende medewerking van de geachte lezeressen en lezers, die het principieel met mij eens zouden zijn, om ze eventueel aan te vullen.

Ik ga dus uit van het beginsel, dat een aantal redelijke mensen zó onweerstaanbaar walgen van de tegenwoordige ‘beschaafde’ wereld, dat zij slechts één verlangen meer kennen: aan die beschaving te ontsnappen, om ergens anders, zoverre mogelijk van al het hier bestaande, een geheel nieuw leven te beginnen.

Waren de vervoermiddelen van die aard, dat wij naar een andere planeet konden verhuizen, dan zei ik dadelijk: vooruit maar! Doch wij zijn nu eenmaal aan dit droeve wereldrond gekluisterd en daarom verhuizen wij niet verder dan vooralsnog mogelijk is: 't is te zeggen naar een of ander complex van eilanden midden in de Stille Oceaan, dus zoverre als 't maar kan van de hedendaagse ‘beschaafde’ wereld.

Met zachtheid of geweld, - het komt er immers niet op aan in deze tijd, - leggen wij op die eilanden beslag en noemen ze de Walg-Eilanden. De bewoners nemen de naam van Walgers aan.

In scherpe tegenstelling echter met alle vroegere internationale usances, zullen de oorspronkelijke bewoners van de Walg-Eilanden door de Europese Walgers niet worden uitgemoord, ook niet al werden zij, wegens het heldhaftig verdedigen van hun haardsteden en gezinnen, tot franc-tireurs

[p. 513]

gebrandmerkt.

Om Walger te kunnen worden en in Walgeren te mogen landen, moet men zich plechtig verbinden alle vroegere betrekkingen voor altijd met de ‘beschaafde’ wereld te verbreken. Een buitenlandse postverbinding bestaat er dus niet meer en evenmin kan er nog sprake van zijn brieven, boeken, couranten, of wat ook, uit de ‘beschaafde wereld’ te ontvangen. Met één woord: alle vroegere banden worden definitief afgesneden.

Er zal echter een overgangsperiode nodig zijn waarin wel, - maar dan ook uitsluitend op economisch gebied - met de ‘beschaafde wereld’ onderhandeld wordt. Schepen met werktuigen, levensmiddelen enz. enz. zullen er tijdelijk, en onder speciale voorwaarden, mogen verschijnen, maar zodra de nodige produkten op de Walg-Eilanden zelf kunnen voortgebracht worden, zal bovengemelde toelating onvoorwaardelijk vervallen.

Onmiddellijk na aankomst van een schip zal de ganse bemanning gevangen genomen en op een afzonderlijk eiland, onder strenge bewaking, voor de ganse duur van het verblijf, geïnterneerd worden. Het schip zal uitsluitend door Walgers gelost en eventueel ook door hen, met ruil-produkten, weer geladen worden.

Wie het zou wagen met een ‘beschaveling’ te spreken, of, door zijn tussenkomst, nog iets uit de ‘beschaafde wereld’ te vernemen, zal, ofwel een zware gevangenisstraf ondergaan, ofwel, met de eerste de beste gelegenheid, naar de ‘beschaafde wereld’ teruggezonden worden.

De regering van de Eilanden zal worden waargenomen door een Raad van Walgers, zonder parlement.

Er bestaat geen leger op de Walg-Eilanden en bezit of verkoop van vuurwapens en springstoffen wordt met de dood gestraft.

De politie, die de publieke orde zal handhaven, wordt gewapend met sabel, boog en pijl.

Politieke partijen bestaan er niet. Wie zich in het openbaar aan politieke redevoeringen zou wagen, zal, voor een te bepalen tijd van maanden of jaren, gevangen worden gezet.

De drukpers is er vrij. Er mag geschreven en gedicht worden

[p. 514]

over de liefde, over het natuurschoon, over de vruchtbaarheid der aarde, over de pracht der hemelen, over de superioriteit van 't dierenras en dergelijke; maar de courant of om het even welke publikatie die, al was het ook in de meest bedekte termen, nog gewagen zou van wat er in de ‘beschaafde’ wereld gebeurd is, gebeurt, of zou kunnen gebeuren, zal onmiddellijk gesupprimeerd worden, terwijl de verantwoordelijke auteur óf de doodstraf, óf een te bepalen gevangenzetting zal ondergaan.

De Walg-Eilanden worden tegen eventuele aanranding van de ‘beschaafde’ wereld verdedigd door een uitgebreid stel onderzeeërs, (het enige lichaam dat dan wel, als uitzondering, springstoffen mag gebruiken) en die zullen torpederen, lukraak en zonder enige voorafgaande waarschuwing, alles wat zich, na verloop van de bovengenoemde overgangsperiode, in de min of meer territoriale wateren, m.a.w. zo ver als het oog reiken kan, vertoont.

Staatsschulden, bankpapier en dergelijke worden afgeschaft, gelijk in Rusland.

Zoals u ziet, geachte lezeres en lezer, is mijn schema nog zeer, zéér incompleet. Toch watertand ik reeds bij de gedachte aan een mogelijke verwezenlijking en ik som al op, onder mijn kennissen, wie met mij mee zal gaan.

Wie weet? Wie weet? Het nieuwe land staat voor alle nationaliteiten open en 't zou mij niet verwonderen als wij daar ook wel eens enkele wereld-kopstukken zagen verschijnen. Jawel, Walg-keizers en Walg-koningen, Walg-ministers en Walg-diplomaten; en zelfs de beide dolle knapen en wereldhervormers: de Walgers Trotsky en Lenin!

Een mooi gezelschap zouden we daar kunnen krijgen!