Verzameld werk. Deel 7

[p. 474]

Reisimpressies II

- Zes uur, had de kelner laconiek geantwoord op de vraag van mijn Peruaanse vriend, hoe laat er gedineerd werd.

- Wij hebben nog de tijd, merkte deze daarbij op. En ook, het komt er niet op aan of wij een half uurtje later dineren. Het is hier mooi; laten we maar een eindje rondlopen.

- Best, glimlachte ik.

Mijn vriend stak een sigaar op en wij trokken het bos in.

Onmiddellijk kwam een bediende ons snel nagelopen.

- Meneer, in 't bos mag niet gerookt worden!

- Wat? riep mijn vriend verontwaardigd.

- Neen, meneer, wegens brandgevaar. Kijk maar! En de man wees ons naar een spar, waaraan een bord met het bedoeld verbod was vastgespijkerd.

Mijn vriend keek met verbazing naar het bord en haalde verwoed zijn schouders op.

- Zo iets is mij nog niet overkomen! Wat voor 'n ouwe-wijvenboel is dat hier! bromde hij.

Hij vergat echter gauw zijn ontstemming om het heerlijk natuurtafereel te bewonderen. En in zijn veramerikaniseerde geestdriftige opwinderij bouwde hij ‘palaces’ en ‘belvederes’ op alle mooie punten en zag in verbeelding de elegante menigte daar toestromen, en hoorde de tziganes-orkesten en het gesnor van luxeautomobielen vol sierlijke dames in pracht-toiletten.

- Amice, merkte ik nuchter op, terwijl ik mijn horloge uithaalde, - ik geloof dat we nu maar beter deden naar 't hotel terug te keren. Anders...

- Wat anders?... vroeg hij verwonderd.

- Nou; ik meen dat het reeds kwart over zes is en dat de gasten wel aan tafel zullen zijn.

Wij gingen. Reeds op een afstand merkte ik de drukte in de

[p. 475]

potdichte restauratiezaal. Ons binnenkomen wekte enige verbazing en, ik zou haast zeggen: een soort van stille hostiliteit. Aan alle tafeltjes was men reeds flink met vork en mes aan de hoofdschotel bezig.

- Waar kunnen we zitten? vroeg mijn vriend aan een van de bedienden.

- Daar, meneer, bij 't raam. En de kelner wees ons naar een tafel waarop twee gevulde soepborden stonden.

- Hé, riep mijn vriend. - Hebben ze onze soep reeds uitgeschept vóór wij aan tafel zaten! Hij nam plaats, proefde haastig, gooide verontwaardigd zijn lepel op het tafelkleed.

- Die soep is absoluut koud! raasde hij. Hij klopte dringend met zijn mes op het bord, wat alle blikken met verschrikte hostiliteit naar nem deed omkeren en gaf de kelner, die bij hem kwam, een scherp standje.

- De soep wordt om zes uur opgediend, meneer, antwoordde doodkalm de bediende.

- Maar je dient toch niet op vóór de gasten aan tafel zitten! riep mijn vriend diep-verbolgen.

- Jawel, meneer, jawel! antwoordde vastberaden de bediende, sterk-steunend op zijn goed recht en ingekankerde traditie.

In de zwaar-benauwde eetzaal hadden de gedrukte eters weer met verbazing naar ons omgekeken. Een uitdrukking van onvoorwaardelijke afkeuring was in aller ogen waar te nemen. Enkele woorden werden gefluisterd. 't Gevoel van stille hostiliteit nam toe. Wij vielen daar helemaal uit de toon. De anders zo gedweeë gasten waren blijkbaar gescandaliseerd. Eensklaps nam mijn vriend het kluchtig op.

- Ik begrijp, zei hij tot de kelner; - ik begrijp. Het eten moet hier 'n beetje fris worden opgediend om tegen de binnen-benauwdheid te reageren. Anders hielden de mensen het er niet uit. Neem jij nu die soep maar mee, mijn vriend, en dien de rest op:

- Asjeblief, meneer, zei de bediende zeer gewoon. Hij nam de volle, koude borden mee en na een ruime poos wachten bracht hij ons 't vervolg, dat ook al behoorlijk afgekoeld was. In de eetzaal begonnen de gasten reeds van tafel op te staan en zich te groeperen buiten onder de veranda, waar gerookt

[p. 476]

mocht worden.

Daar klonken de stemmen dadelijk veel levendiger op en de benauwde gezichten ontspanden zich. Er klonk zelfs af en toe een bedeesd lachje.

- Heb jij vannacht kunnen slapen? vroeg mij mijn Peruaanse vriend, toen wij elkander de volgende ochtend op het grintveld vóór 't hotel ontmoetten.

- Best; en jij?

- Ellendig! jammerde hij. - Verbeeld je, in de kamer naast de mijne, - zo dacht ik althans, - waren twee lui, een man en een vrouw, voortdurend aan 't praten en bezig met aan 'k weet niet wat te morrelen en te peuteren. Je hoorde ieder woord en iedere beweging, het piepend-opentrekken van een laatje of een tafeldeurtje, het druppelen van water, enz. enz. om er dol van te worden. Ik kuchte, proestte, liet duidelijk horen dat ik daarnaast sliep; 't gaf allemaal niks. Het was het of die lui in mijn eigen kamer waren. Toen ik het eindelijk niet meer uit kon houden, schelde ik om een kelner en weet je wat deze, toen hij na zowat twintig minuten verscheen, mij vertelde? Dat de kamer van die meneer en die mevrouw helemaal niet naast de mijne was gelegen, maar wel twee kamers verder en dat het inderdaad zeer moeilijk was die mensen 't spreken te beletten. Stel je voor; twéé kamers verder! Wat zou het dan wel geweest zijn als ik ze naast me had gehad! Wat zijn me dat toch voor hotels in Holland?

- Mijn waarde vriend, antwoordde ik, - de meeste buitenhotels in Holland zijn eigenlijk geen hotels. Ik bedoel dat ze niet voor die bestemming werden opgebouwd. Het waren doorgaans vroeger landhuizen met betrekkelijk weinige, maar wel ruime kamers. En daarin heeft men, op een goedkoopje, houten, linnen, of ook wel papieren wanden aangebracht; en op die manier veel kamers, of kamertjes verkregen, die de typische eigenschappen bezitten, waarover jij klaagt; eigenschappen die, ik geef het toe, ten zeerste kunnen hinderen, maar die ook kunnen boeien, als oer-echte onthullings-getuigen van allerlei psychologische, fysiologische, pathologische en algemeen biologische toestanden.

- Schei uit, zo vroeg in de ochtend! gilde mijn vriend, zijn

[p. 477]

oren stoppend. - Schei uit en laten we trachten een ontbijt te bemachtigen.

Met bleke, gedrukte gezichten zaten reeds, in de potdichte eetzaal, enkele gasten aan de tafeltjes...