Verzameld werk. Deel 7

[p. 460]

Nuchtere waarheden

Distributie

Ik heb een speciale hekel aan dat malle woord: distributie. Ten eerste is 't geen Nederlands. Het is alweer een Frans woord te meer in de overdaad van Franse woorden, die wij dagelijks gebruiken, en het verbaast mij dat mijn vriend Marcellus Emants daar nog niet op afgevlogen is. Dat kan trouwens nog komen.

Maar nog veel erger is, dat het woord, in werkelijkheid omgezet, helemaal niet geeft wat het belooft en bedoelt. Distributie: dat sluit immers een gedachte in van mildheid, van vrijgevigheid, van 't komt er niet op aan, van steek maar je hand uit, 'k zal er wel wat in leggen.

Hoe het in werkelijkheid wordt opgevat, behoef ik aan mijn geachte lezers wel niet te vertellen. 't Heeft net zoveel van overvloed als vegetarisch schijn-gehakt heeft van echt vleesgehakt; en 't doet mij ook soms denken aan die spiritist of theosoof (wat was hij ook weer?) die aan de portier van zijn hotel een astrale gulden als fooi gaf.

'n Echte ‘terme impropre’, die Franse ‘distributie!’

Want... gaat u maar eens even na:

Distributie van tarwemeel: maagkwaal en hongerkuur!

Distributie van steenkolen: rilpartij onder een bontjas bij een dode kachel!

Distributie van benzine: rustkuur voor automobielen!

Distributie van aardappelen: gummistokslagen, sabelhouwen, fusillades, Czaar Peterstraat en Kattenburg. Brrr!

Distributie van belasting-biljetten... Ah! dit is echt! Hier past het woord volkomen, totaal, in zijn mildste betekenis van weelderige overvloed!

Maar... wonder boven wonder, daar waar het juist zo buitengewoon goed op zijn plaats zou zijn, wordt het helemaal niet toegepast!

[p. 461]

Prachtige bloemen

Januari.

Prachtige rode rozen zijn gekomen en prijken in een mooie vaas. Al wie in 't salon komt bewondert ze; en in bescheiden woorden wordt dan ook wel eens iets gefluisterd over de prijs, zoveel per roos, voorwaar geen kleinigheid. Maar ze gaan lang mee, men knipt iedere dag een eindje van de steeltjes af en geeft ze vers water: zo blijven ze verscheidene dagen fris en goed.

Juli.

Prachtige rode rozen zijn gekomen en prijken in dezelfde mooie vaas. Ze zijn nog mooier dan de eerste en zij geuren verrukkelijk.

Haast geen mens ziet er naar om. Geen steeltjes worden afgeknipt en geen vers water wordt gegeven. Na een paar dagen worden ze weggegooid en door andere bloemen vervangen.

Alles is relatief in deze wereld, zoals het wijze spreekwoord zegt. Kwestie van tijd en plaats.

Ik had een neef, wiens beste vriend ergens in Madagascar woonde. Hij ging hem eens opzoeken (geen kleine reis voorwaar) en daar die vriend steeds veel van bloemen had gehouden, kwam mijn neef op het, - nogal eigenaardig - idee, hem een grote bloempot, - en wel een prachtheliotroop - als geschenk mee te brengen.

Nog vóór hij voet aan wal zette, kwamen de heerlijkste geuren het reukorgaan van mijn neef strelen en bijna bedwelmen en zag hij, niet ver van de landingsplaats, echte velden van heliotropen, die daar als onkruid in het wilde bloeiden. Onkruid! Dát was het wat hij van zover en met zoveel zorg had meegebracht! De heliotroop, in sommige streken van Madagascar, neemt daar de plaats in, die bij ons de brandnetels innemen.

Kwestie van plaats en tijd, zoals ik zei.

Maar wie gaat er nu toch ook met een heliotroop in een pot naar Madagascar op reis!

[p. 462]

Heerlijk restaurant

Je zit er lang niet onaardig en je eet er bepaald heel lekker. Je wordt er goed en vlug bediend, het is er niet te duur en de wijnen zijn er zeer recommandabel. Het is er een beetje stil en er zijn zelden veel mensen.

Is het er stil omdat er weinig mensen zijn, of komen er weinig mensen omdat het er wat stil is? Ik zou het heus niet kunnen zeggen, maar er komen niet veel mensen.

In 't grote restaurant daarnaast is 't daarentegen altijd vol.

Altijd vol, en altijd rumoerig, want er is een strijkje; en je eet er bepaald heel slecht, en de bediening is er slordig, en de wijnen zijn er ‘quelconques’ en de prijzen zijn heel duur.

Telkens als je daar geweest bent zweer je bij jezelf: ‘daar kom ik nooit terug; ik wijk niet meer van 't kleiner, aardig restaurant hiernaast.’ En je houdt het enkele dagen vol, en dan kom je weer naar het lawaai, de drukte, de slordigheid en duurte van het ander restaurant.

Gek is de mens, en nooit tevreden. Of, beter gezegd: de mens wil gefopt worden!

De mens moet gefopt worden.