Verzameld werk. Deel 7

[p. 392]

Het merk ‘Volkenbond’

Gisteren is de man naar mij toegekomen...

Ik had hem tijdens de vijf oorlogsjaren niet teruggezien, maar hij was niets veranderd en ik herkende hem dadelijk. Hij had nog steeds zijn scherpe roofdiertronie en zijn sterk-schitterende, intelligente zwarte ogen. Vóór de oorlog was hij ‘mécano’ in een automobielgarage. Hij heeft mij daar dikwijls geholpen en meer dan één flinke fooi van mij geïncasseerd. Hij was een zeer bekwaam werkman.

Nu zag hij er helemaal niet meer als een werkman uit en ook niet als een man aan wie men nog een fooi zou durven geven. Hij was netjes gekleed en fris geschoren: hij had iets van een welgestelde rentenier in volle levenskracht.

- Het schijnt je niet erg kwaad gegaan te zijn tijdens de oorlog, merkte ik op.

- Tijdens de oorlog en de bezetting was 't niet fameus, antwoordde hij, - maar daarna, ja dan heb ik aardige zaakjes gedaan.

- In wat? vroeg ik.

- In marken, zei hij. En zijn stekende ogen flikkerden van genotvolle pret. - Ik ging naar Holland, voer hij voort, - kocht daar marken voor een prikje, smokkelde ze 's nachts over de grens, deed ze hier van de hand tegen de volle prijs van één frank vijfentwintig. Zo heb ik vele duizenden verdiend. Maar nu is 't pretje uit, zoals u weet, en ik moet iets anders beginnen. Ik ben van plan sigaren en waarschijnlijk ook tabak en sigaretten te verkopen. Ik heb een idee en meen dat het een groot succes kan worden. Maar ik heb raad nodig, raad van knappe mensen, zoals u, die daarbij eerlijk genoeg zijn om mijn brevet niet te verklappen of wellicht zelf te exploiteren. Zou ik u ‘vertrouwelijk’ iets mogen vragen?

Zijn ogen glinsterden; zijn roofdiersnuit stak naar mij toe,

[p. 393]

glimlachend, maar ook wantrouwend, alsof hij even goed zou kunnen bijten als flemen.

- Vraag maar, zei ik kalm.

- Wat denkt u van de Volkenbond, meneer?

- Van de Volkenbond! riep ik verbaasd.

- Van de Volkenbond, herhaalde hij met flikkerende ogen. - Gelooft u dat hij blijft?

- Misschien, de wonderen zijn nog niet uit de wereld, antwoordde ik, zonder veel overtuiging.

- En dat hij lange tijd blijft bestaan?

- Waarachtig niet! riep ik met kracht. - Maar mag ik je op mijn beurt eens vragen, waarom je mij dat alles vraagt?

- Om te weten of u erover denkt zoals ik! jubelde hij. - En nu ik zie, dat we 't volkomen eens zijn, ziehier mijn plan:

- Ik wil 't sigarenmerk ‘De Volkenbond’ lanceren. Eerst had ik gedacht aan 't merk ‘Volgende-Oorlogsigaar’ maar 't is misschien nog iets te vroeg daarvoor en ook: het klinkt niet goed, het trekt niet. Volkenbond is beter, oneindig veel beter. Nu is het zaak, daar heel vlug bij te zijn. Nu geloven de mensen nog aan die flauwe... geschiedenis en gretig zullen ze toehappen; maar ik moet het hun lekker opdissen en daar zit ik nogal erg verlegen mee. Ik wil, namelijk, affiches in de stad laten aanplakken met de vlaggekleuren van al de staten die van die fameuze bond deel uitmaken en ook diezelfde vlaggen op mijn kistjes reproduceren. Begrijpt u? Bijvoorbeeld het merk ‘Volkenbond, Rosa Aromatica’. Een mooie, naakte vrouw met een rode sjerp om haar lendenen die, omringd door al de vlaggen van de Statenbond, aan een rozenknopje ruikt. Begrijpt u? Maar hoe zijn de kleuren van die vlaggen meneer? Kent u ze, u die zoveel weet? Ik heb zo weinig verstand daarvan. Ik weet, dat er nieuwe staten zijn gevormd, maar kan zelfs niet hun naam onthouden. Zou u mij niet willen helpen, meneer? Ik zou u innig dankbaar zijn. Ik beloof u als cadeau een duizend ‘Aromatica's Flor Fina's’. Ik wil u d'er ook voor betalen, als u 't verkiest. U hoeft maar te zeggen. Maar laten wij in godsnaam geen tijd verliezen; anders is daar reeds de volgende oorlog vóór we met 't artikel klaar zijn. De man zweeg. Hij staarde mij strak aan, met zijn helderglanzende, intelligente ogen, die bijna iets argeloos-kin-

[p. 394]

derlijks kregen onder zijn grote graagte naar gewin, in totaal gebrek aan morele bewustheid. 't Was heerlijk om hem aan te zien; hij was volmaakt, compleet: de integrale ploert, het roofdier pur et simple, de grijpgier met knappende bek en verslindende ogen. Hij was vertederend!

Ik heb hem zijn vlaggetjes beloofd en ik zal ze hem ook zenden, zodra ik zelf weet hoe zij er uitzien. En ik wacht op mijn duizend Aromatica's Flor Fina's, in de mooie kistjes met de naakte vrouw die aan een rozenknopje ruikt: een knopje dat wellicht een symbool is, een onbewust symbool van de vergankelijkheid der schoonste dingen van deze wereld, ook van die schone ‘Ligue des Nations’.

Et rose elle a vécu ce que vivent les roses

L'espace d'un matin!