Verzameld werk. Deel 7

[p. 389]

Shopping

Vanmorgen ben ik met de dames uit ‘shopping’ geweest... Dat wil zeggen: ik heb de dames met de auto naar de stad gebracht, waar zij ‘geshopt’ hebben, terwijl ik en de auto, beiden met engelengeduld, vóór de winkels bleven wachten. Een heerlijk woord, dat ‘shopping’! Zoekt maar naar een equivalent, in om het even welke taal: gij zult het niet vinden. Noch het stroeve Franse ‘faire des courses’ noch het zakelijke ‘boodschappen doen’, noch het lichtere ‘winkelen’, noch zelfs het badinerend ‘winkeleren’ of ‘winkelieren’ geven weer, dat lustige, dat elegante, dat opgewekte, dat stralend-gelukzalige, wat dat heerlijk-complete, alles-zeggende woordje ‘shopping’ in zich omvat! Men ziet ze gaan, de dames, keurig gekleed, met lichte tred, glimlachend, met blinkende ogen van genieten, winkel in, winkel uit, een tasje van zilver-of-van-gouddraad in de hand, tasje, dat steeds lichter wordt en platter, naarmate de ‘shopping’ vordert en de pakjes, door vloeipapier omhuld, zich hoger langs de toonbanken opstapelen. Het leven schijnt louter rooskleurig, de hemel lijkt wel aldoor blauw, de zon straalt koesterend in de harten!

Roerloos stond de auto op een grote plaats vóór de heldere ramen van een grote winkel. Ik zat in de auto achter 't stuur, waarover ik een krant ontvouwen had. Ik las het politieke nieuws. Heerlijk om nu het politieke nieuws in de couranten te lezen! Er wordt misschien iets minder gelogen dan tijdens de oorlog, maar des te meer gekibbeld en gescholden. Al de grote en kleine partijbelangen en -belangetjes zijn dadelijk weer op de voorgrond getreden; de ontzettende wereldtragedie verschuift meer en meer naar de achtergrond, naar de vergetelheid. Het land is verwoest en geruïneerd; duizenden en duizenden jonge mannen, hoop en kracht van de toe-

[p. 390]

komst, liggen in de kille schoot der aarde begraven, of slepen hun verminkte ledematen langs de straten voort; maar de politiek leeft en tiert; nooit is zij springlevender en tieriger geweest!

De dames waren in de winkel! De dames waren ‘shopping’. Wanneer ik eventjes mijn ogen van de boeiende courant oprichtte en door de heldere spiegelruiten naar binnen keek zag ik daar vagelijk de dames staan, over de toonbank heengebogen, waar aan de overzijde ook de winkeljuffer als een neutraal en schimmig wezen stond te buigen: de dames allen heel dicht bij elkaar gedrongen, als in trillende spanning van nieuwsgierigheid, nu eens omgeven, als in hulde, door een lichte, witte wolk, dan weer door een lichte, blauwe, paarse, gele of roze wolk. Zij hadden daar blijkbaar de wereld en al haar narigheid vergeten, evenals zij tijd en stond en auto en chauffeur vergeten hadden; zij ‘genoten’ diep, intens, geweldig, met al hun zintuigen. Zij konden duidelijk het besef ‘realiseren’ dat de oorlog nu wel degelijk ten einde was, aangezien de winkel reeds zulk een overweldigende voorraad van nieuwe en oude ‘nouveauté's’ ten toon kon spreiden.

Ik plooide de zo diep interessante krant weer dicht, wendde mijn ogen van de spiegelramen af en keek eens om mij heen.

Ik stond op een grote plaats waar markt gehouden werd. Allerlei tenten en kramen vulden de uitgestrekte ruimte en het was er vol met boeren en boerinnen, die er op hun manier ook ‘shopping’ waren en er hun inkopen deden.

Wat hadden ze veel nodig, al die boeren en boerinnen! Zij torsten grote pakken en lijvige manden, die vol en overvol waren met allerlei. Zij stapelden ze op wagens en karren, en gingen er dan naast zitten, en reden ermee weg, breed-uit gezeten, met rood-blakende gezichten en ogen, die lachten van de pret. Zij leken geenszins onderkomen of geruïneerd na meer dan vier jaar oorlog. Integendeel: men kreeg de indruk van een overstelpende weelde; en het trof mij, dat veel van die boerinnen zijden kleren droegen en zwaar waren behangen met gouden sieraden en kostbare juwelen. En ik dacht aan een boer, wie ik tijdens de oorlog eens meewarig vroeg hoe hij het

[p. 391]

maakte en die mij met van geluk stralende ogen antwoordde:

- O! 't gaat te goed, meneer; 't gaat té goed!

Weer wendde ik mij om en staarde door de heldere winkelramen. Het leek wel of er enige beweging kwam onder de dames. Ik nam alvast de plaatsruimte achter in de wagen op, of ze de stapels, die ze zeker zouden meebrengen, wel konden bergen. Nog een poosje stonden zij omgeven door een zeer licht-groene wolk, als iets van tere lentehoop-en-weelde; en eindelijk kwamen zij met verhitte, maar gans opgetogen aangezichten buiten. Een van hen droeg een heel dun en licht pakje aan de pink.

- Zou er voldoende plaats zijn voor al jullie inkopen? vroeg ik bezorgd.

- Niets anders dan dit! antwoordden zij glimlachend, het pakje even in de hoogte houdend.

Van louter verbazing vergat ik de motor aan te zetten.

- Zijn jullie dáárvoor ruim een uur lang in die winkel gebleven! kreet ik.

- Wij hebben maar wat ‘gekeken’, lachten zij.

Ik zette de motor aan en reed naar een volgende winkel...