Verzameld werk. Deel 7

[p. 333]

De roeiwedstrijden van Langerbrugge

De Gentenaar - en vooral de Gentenares - is een eigenaardig wezen.

Ieder jaar, 't mag prachtig weer zijn, of waaien, regenen, sneeuwen, donderen en hagelen, ieder jaar, vast als de vogels, die met de lente in het lana terugkeren, verschijnt hij op de roeiwedstrijden van Kluizen-Terdonk. Hij wil daar zijn, hij móet daar zijn, hij is met geen stokken tegen te houden. Op de roeiwedstrijden van Langerbrugge, daarentegen, waar dikwijls mooier sport te zien is, ornaat de roeiers beter getraind zijn, en waar het weer ook meestal mooier is, omdat we zowat een maand nader tot de zomer komen, vertoont hij zich niet, vertoont zij zich vooral niet, of weinig. Geen indrukwekkende toiletten op Langerbrugge, geen spanrokjes, geen jupes-culottes, geen hoeden, waaronder haar, hoofd, gezicht, hals, schouders en een deel van 't bovenlijf verdwijnen; geen snob-jonkertjes met bleke gezichtjes, verfijnde maniertjes en schouderloze stokvisruggetjes; Terdonk is mondain en Langerbrugge is viriel: het strijdperk van de echte sportlui.

Het tweehonderdduizendtal toeschouwers van Terdonk was dan ook, verleden zondag, te Langerbrugge tot een kleine tweeduizend geslonken. En, om de waarheid te zeggen, buiten alle mode-kwestie om, er was reden voor. Het weer was guur, er woei een razende zuidwester en het breed Kanaal sloeg golven als een zee. Er zijn dan ook wel geen records geslagen. De roeiers hadden tegen die wind en dat water op te worstelen en 't bleek voor enkelen zoveel, en zelfs meer, dan zij deugdelijk konden.

In een van de ploegen der Régates Gantoises, o.a. moedige jongelui, die zich reusachtig inspannen, maar slecht roeien,

[p. 334]

vielen er een paar half in zwijm bij de aankomst.

De eer van de dag is nogmaals voor de Société Royale du Sport Nautique de Gand geweest, die, in de zes races, waar zij uitkwam, vijf eerste prijzen behaalde. 't Is wel een genot om te zien met welk gemak die kerels overwinnen. Zelfs tegen die loeiende wind en die klotsende baren, bleef de slag meestal onberispelijk. Hun kracht was het duidelijkst opvallend in de wedstrijd van acht seniores, die plaatsgreep tussen twee ploegen van diezelfde maatschappij; een acht juniores en de prachtploeg, die de volgende maand naar Henley gaat. De juniores hadden even daarvoor een zwaar-bestreden maar schitterende zegepraal over vier andere jonge ploegen behaald. Zij mogen dus wel als een eerste klasse juniores-achttal gelden.

Welnu, tegen de Henley-ploeg (zo zal ik hem maar noemen) roeiden zij, in zulk een wind en water, de ganse race door, met vijfendertig slagen per minuut: dus een ultra-maximum van inspanning. En wat deed de ‘Henley-ploeg’? Hij hield hen bij, en raakte hen voor, met tweeëntwintig slagen per minuut, om ten slotte, vlak vóór de tribunes en dicht bij de aankomst, te eindigen met een ‘enlevée’, die kreten van bewondering aan de toeschouwers ontrukte. Dat is wat anders dan het tweederangs ploegje, dat zich, te Terdonk, zo deerlijk door de Engelsen liet slaan. Er zal nog eens strijd zijn, te Henley, de volgende maand, en de Gentenaars mogen weer, vol hoop, de uitslag tegemoet zien.

De Hollandse jongens, hebben zich, van hun kant, te Langerbrugge flink gehouden. Was Triton niet in staat het in vier seniores tegen de vlugge Gentenaars te halen, in acht, daarentegen, heeft Minerva prachtig werk verricht. Dat is een hele flinke ploeg, met zeer correcte, forse slag, en de Gentse studenten hadden daar hoegenaamd niets tegen in te brengen. 't Is jammer, dat enkele mannen iets te zwaar en de boot daardoor wel wat overladen is. Zou er geen middel zijn, om, door training en streng dieet daar enkele kilo's af te nemen? Ik denk het wel, en dan zou ik heel graag ook die ploeg eens te Henley zien uitkomen. Ik houd het ervoor, dat hij er geen onaardig figuur zou slaan.

[p. 335]

Elk jaar, en nu al zoveel jaren, zie ik op die roeiwedstrijden dezelfde typen terug. Vroeger zaten zij in de ploegen en roeiden; nu hebben zij hun plaats op de ere-tribune, als toeschouwers en sport-rechters. Ze zijn grijs geworden, sommigen zwaarlijvig, anderen hout-mager, de ‘tand des tijds’ heeft ruw aan hen geknaagd als aan ons allen; maar, wat onveranderd bleef, is hun gehechtheid en hun liefde aan en voor de mooie roeisport, die wel een ogenblik bedreigd was met ondergang door al de andere nieuwe opkomende sporten, maar toch eindelijk haar bestaan heeft weten te handhaven en sinds de laatste jaren weer een tijdperk van bloei schijnt in te gaan. Gelukkig ook maar. Niets is er wat het lichaam mooier en harmonischer ontwikkelt. De roeisport mag gelden als een evenwicht tegen automobilisme, aviatiek en meer andere te veel ‘zittende’ sporten. ‘Carriage exercise, equal to none’, zei mij een Engelsman, en hij had schoon gelijk; want voel maar zelf eens, ook op reeds gevorderde leeftijd, welk lichamelijk welbehagen, na een roeipartijtje, als een zachte beloning over u komt, en welk gevoel van matheid, van draaierige vermoeidheid een te lange autotocht nalaat.