Verzameld werk. Deel 6

De lastdieren van de Bled

Arme lieve kleine Marokkaanse ezeltjes met uw zachte triestig-hangende kopjes, altijd overladen, nooit eens gekamd, nooit eens gewassen, met rauwe wonden en brede onthaarde vlekken door het aldoor wrijven en wringen van dezelfde harde strengen op dezelfde pijnlijke plekken, o arme lieve geduldige ezeltjes, wat heb ik droevig medelijden met uw ongelukkig lot!

En ook met u, arme afgebeulde muildieren en paarden, zo zwak, zo mager, met al uw ribben als hoepels om uw afgejakkerd lijf waarop de zweep aanhoudend neerklettert, wat heb ik droevig medelijden!

En ook met u, o arme, ruige, stoïcijns-wijze kamelen, met u, eeuwige dorst- en hongerlijders, die men laat dorst en honger

[p. 595]

lijden omdat het heet dat het u niet kan deren, wat heb ik met u liefderijk medelijden! want waarom, als het zou waar zijn dat gij niet geleden hebt, waarom dan liggen op zovele plaatsen uw beenderen weg te bleken onder de zengende zonnestralen van de dood-eenzame Bled?

Uw aller droevig lot blijft onveranderd. Of het Arabieren, Chleuhs of negers zijn die u meedogenloos met stokslagen voortdrijven, aldoor en overal wordt gij overladen, afgebeuld, mishandeld! Zal er dan nooit verlossing voor u dagen? Zal de Franse regering, die werkelijk zo veel, op bijna elk gebied, tot opbeuring van dit land en volk gedaan heeft, dan nooit eens aan u denken? De verontwaardigde vreemdelingen noemen die schreeuwende misbruiken een schande; en dat zijn ze ook. Een droeve, beschamende smet op een werk dat anders, onder menig opzicht, zo rijk en zo schoon is!