Verzameld werk. Deel 6

[p. 571]

Van slangen en Amerikanen

Uren lang hadden zij op het terras van het hotel zitten wachten, de drie Arabieren, want zij wisten het: de Amerikaanse toeristen zouden die dag komen; zij waren reeds aan tafel. Wij evenwel zaten buiten in het zonnetje onze koffie te gebruiken. De kleinste van de Arabieren, met zijn schrander, fijn gezicht, hurkte, in zijn grote boernoes gehuld, geduldig op de stenen vloer en tikte stilletjes, met afwezige blik, ritmisch met de lange, fijne vingers op de kleine trom, die eigenlijk meer op een tamboerijn geleek. De andere krabde zich onophoudelijk, een bezigheid die in het Oosten een zekere concentratie vergt, daar anders de misdadiger zou kunnen ontsnappen zonder zijn euveldaad te boeten. De derde, zeer lang en slank, wond langzaam de witte doek van zijn kleine tulband om het hoofd en aldoor spraken zij samen, zonder tussenpozen, elkander maar zelden aankijkend. Het uiten van een gedachte alleen scheen hen reeds genoeg te bevredigen.

Daar naderden de Amerikanen. In groepen stroomden zij naar buiten op het terras. Maar welke Amerikanen! Bijna allen waren zij in sport-tenue, maar een tenue dat de ware sport nooit gekend heeft. Mannen, die bijna allen reusachtige brillen op de neus droegen die een uilenindruk gaven. Zij hadden kaken als ossenkaken van eeuwig herkauwende dieren en hun monden, bijna alle met grote valse of gouden tanden beladen, uitten een taal die zo nasaal, zo schel en zo galmend was, dat het klonk alsof zij door de hoorn van een grammofoon spraken, uit de diepten van een kille, echoënde kelder. Haast alle mannen rookten enorme sigaren, half afhangend in één mondhoek. De hoeden en petten hadden zij achter op het hoofd geschoven en met hun duimen in de vestzakken stapten zij pedant naar voren, familiaar met de Arabieren schertsend en luid lachend. De vrouwen waren nog erger. In korte rokjes, die slechts even de knieën raakten, met hoge hakken, die hun dikke kuiten deden waggelen, hun zware heupen deden rollen en draaien, volgden zij de mannen, giechelend, schreeuwend.

[p. 572]

De Arabieren waren overeind gesprongen. Hun uur was gekomen. Geld! Geld! Alleen geld vervulde hun geest, hun gedachten. De trom werd nu martiaal-wild opgewonden. De krabber verrees op zijn bottige bruine benen en de grote, slanke Arabier wierp de tulband van zijn hoofd, schudde met een rauwe, wilde kreet zijn gitzwart haar los, sprong op zijn zak toe, trok snel en handig twee slangen te voorschijn en wierp deze, met een tweede wilde kreet, op de grond. De Amerikanen drongen terug en met een sissend geluid kronkelden de beide slangen zich los en gleden geruisloos over het terras in tegenovergestelde richtingen. Gleden zij te ver weg, dan sprong de slangenbezweerder schreeuwend op hen toe en wendde hen; en rustig gleden zij kronkelend de andere richting uit, tot het hun eindelijk begon te vervelen en zij onbeweeglijk bleven liggen, de slimme hoofdjes naar boven, de doordringende, wrede glansoogjes strak starend, de vlugge, zwarte steektongetjes in en uit flitsend. Opeens pakte de Arabier hen op, liefkoosde hen even; toen legde hij ze als een boa om zijn hals, en wreef vleiend met zijn wangen tegen hun gladde, glimmende huid.

De slangen verwrongen zich behaaglijk; een van de Amerikaanse vrouwen gilde even geaffecteerd krijsend op en klampte zich vast een de arm van haar man. En nu begon de bezweerder te dansen. Nog meer slangen werden te voorschijn gehaald en hij sprong over hen heen in grote sprongen of hief hen in zijn handen op en wond ze als braceletten om zijn armen en liet zich in het gezicht likken door de flitsende, zwarte steektongetjes. De Amerikanen lachten grof en een van hen, met een kodak, naderde de bezweerder, die terstond een geoefende houding aannam en nu werd er met ernst gefotografeerd. Daarna naderden meer fotografen en één knielde zelfs neer, bijna over een grote slang heen, die hem met haar nijdig trots kopje strak aanstaarde; en, met de pet ver over het achterhoofd geschoven, de dikke knieën op de grond, leverde hij zulk een contrast van fiere sierlijkheid en logge plompheid, dat de tegenstelling bijna te pijnlijk werd. Na afloop begon het bedelen. De slangen waren weggepakt, de trom zweeg en de grote Arabier, het gitzwart haar afhan-

[p. 573]

gend tot op zijn naakte, sterke schouders, boog diep voor elke Amerikaan met zijn glinsterend koperen bord. Maar terstond was hun belangstelling weg; en hier en daar slechts wierp er één verachtelijk een armoedige gift op het rinkelende bord, of zomaar op de grond. De Arabier boog hoffelijk maar zijn mond vertrok in bittere plooien en zijn ogen fonkelden. Hij riep iets tot zijn makkers en het klonk als woedende scheldwoorden.