Verzameld werk. Deel 6

Tussen Madrid en Córdoba

Naakte, rode uitgestrektheden, met hier en daar een eucalyptus, of een groepje eucalyptussen dicht bij elkaar, die met hun aan flarden hangende schors altijd de indruk maken of zij bezig zijn zich ‘en famille’ uit te kleden, zo ziet het landschap eruit, waar de Andalusië-express nu doorheen raast. Af en toe slechts een woning, ofwel fonkelnieuw wit-en-rood, ofwel grauw en vervallen; en dan ineens een enorme fabriek, pas uit de grond verrezen, met wijde loodsen en hoge schoorstenen, getuigend van de overal voelbare economische en industriële vooruitgang van het land. Spanje is door en na de oorlog rijk geworden. Het sliep en is ontwaakt. Het wordt een internationale kracht die meetelt. Wat nog niet meetelt, wat nog gebleven is zoals het was, dat is de Mancha, het land van Don Quijote, waar wij nu weldra doorheen stomen. Hier is de grond, zo mogelijk, nog dorder en roder en de kleine, sneeuwwitte stadjes of dorpjes liggen er in verspreid als hoopjes op elkaar gegooide schelblanke keien, zonder een boompje, zonder een struikje, met, als enige afwisseling, de verrassende windmolens op de hoogste kammen, dezelfde

[p. 561]

molens waarin de gekke Don Quijote reuzen zag, waartegen hij moest vechten! Vooral voor een Vlaming is de verrassing bijzonder. Want datzelfde soort molens bezitten wij ook, nu nog, in een gedeelte van Zuid-Vlaanderen, op de heuvelkammen boven Oudenaarde en Ronse; en het lijdt voor mij geen twijfel of zij werden daar tijdens de Spaanse heerschappij, door de Spanjaarden gebouwd. Van lieverlede verandert het aspect van het landschap. Wij komen in een groene heuvelstreek, met water in de diepten. Bossen, echte bossen strekken zich wijd onder de helblauwe hemel uit. Wij zijn het dorre land voorbij; wij komen in Andalusië. Córdoba met zijn wereldberoemde moskee en zijn glorieuze Guadalquivir ligt niet zo verre meer. Men zou er nog in de gouden schemering willen aankomen om dadelijk te zien, te genieten; maar de nacht valt in en als de trein eindelijk stilhoudt en wij uitstappen, staan wij nuchter in een zeer banaal station.