Verzameld werk. Deel 6

[p. 526]

Van vrachtrijders en kippen

Ik wens hier een welgemeende en klinkende hulde te brengen aan de Franse ‘charretier’. Hij is de beleefde, fatsoenlijke, intelligente ridder van de schone Franse wegen. Men denke eens aan onze straatwegridders in België en in Holland! Meestal, om te beginnen, als vaste regel, zou men bijna zeggen, houden zij de verkeerde kant van de weg. Zij rijden halsstarrig links, waar ze rechts zouden moeten rijden. Je toetert, laat je claxon brullen. Misschien horen ze 't; misschien horen ze 't niet, maar in elk geval doen ze of ze het niet horen. Je claxoneert en toetert weer, met drang. Een slaperig of bot gezicht kijkt uit van onder de kap. De kerel heeft je gezien, natuurlijk, maar daarom gaat hij nog niet uit de weg. Hij kijkt opnieuw, of het toch werkelijk wel waar is, dat je daar aankomt en wilt passeren. Dat schijnt hij tenslotte te begrijpen. Hij haalt uit, zo weinig en zo onwillig mogelijk, soms aan de goede kant, maar meer aan de verkeerde kant. Durf je 't wagen hem daarover een opmerking te maken, dan krijg je voorzeker een hoop scheldwoorden naar je hoofd. De Belgische of Hollandse voerman is doorgaans een sombere, in de regel halfdronken bruut, die voor een groot deel schuld heeft aan de ongevallen die met auto's voorkomen.

De Franse...! Op 't eerste geluid van de toeter wijkt hij naar rechts, daar kun je van op aan, en nooit zal hij je uitschelden. Hij admetteert het bestaansrecht van de automobiel en houdt zich streng aan de voorgeschreven wetten. Ik heb zoveel duizenden kilometers door Frankrijk gereden en nooit ben ik door een voerman uitgescholden geweest, tenzij één keer, zonder enige reden trouwens, in Vendée, door een oude boerin die haar karretje mende. Dat mens deed gek; was misschien gek. Het aantal keren dat ik in België, eveneens zonder de minste reden, voor smeerlap, sloeber en opeter (je vraagt je af: waarom opeter) uitgescholden ben, is ontelbaar.

Van de Franse kippen echter kan ik zoveel goeds niets zeggen. Een kip is dom in alle landen, meen ik, maar zó dom als de Franse kip heb ik er nog nergens ontdekt.

Ze zijn rustig ergens langs de kant van de weg aan 't wroeten

[p. 527]

en aan 't pikken en je denkt dat ze daar ook rustig zullen blijven, aangezien zij er volkomen veilig zijn. Mis! Op 't laatste ogenblik, op 't allerlaatste en dan ook reeds té late ogenblik, vliegen ze alarmkakelend over de weg en komen bijna onfeilbaar terecht onder de wielen. Het is of ze met opzet zelfmoord plegen. Wij hadden het erover, omdat het zo herhaaldelijk gebeurde; wij filosofeerden over het waarom van die stupide wanhoopsdaad; en de Filosoof, die in zijn element nu was, meende de oplossing ontdekt te hebben. ‘De kip’, zo sprak hij, ‘ziet het reusachtig autogevaarte in razende snelheid aankomen. Zij meet met het ene oog de betrekkelijk smalle ruimte die, op een gegeven moment, tussen haar en de auto zal overblijven; en, met het andere oog, de ganse breedte van de weg en van het land daarachter, die haar, volgens haar kippenverstand, de nodige veiligheid zal bieden. Haar redenering is niet zo dom en verkeerd als jullie dat wel denken. Alleen: zij neemt doorgaans haar besluit te laat! Zij heeft nog niet, met de gewenste nauwkeurigheid, de snelheid van een auto leren berekenen!

't Is mogelijk dat de Filosoof gelijk heeft. Maar ik blijf er bij dat ónze kippen dan toch slimmer zijn. 't Is hoge zeldzaamheid als er zich bij ons nog een onder de wielen van een auto suicideert.