Verzameld werk. Deel 6

De concierge van Bellac

Wij kwamen in Bellac, stadje van niemendal, in het département de l'Indre. Het stond op ons programma van de dag, dat wij daar zouden lunchen. Men wees ons het hotel, een gebouw met miserabel uiterlijk, oud, vuil en vervallen. De stukken vielen van de muren. Wij moesten met de auto door een smal achterstraatje in de zogenaamde garage, die niets anders was dan een rommelige schuur, onder een hooizolder. Er werd heftig en langdurig gebeld toen wij daar binnenreden en op dat woest gebel kwam de waard te voorschijn, dik en slordig, maar met vriendelijke glimlach. Ja zeker, we konden daar lunchen, het dejeuner was juist klaar, we hadden hem maar te volgen.

- Wat 'n oorverdovend gebel, daar straks, zei de Schilder om zich heenkijkend. - 't Is gek; ik zie geen bel.

[p. 519]

Een geritsel boven ons hoofd deed ons de ogen opslaan; en dáár, in het open luik van de hooizolder, dat op de binnenplaats uitkeek, zagen wij een aap, een mooie, groenachtige aap, die er met een gordelriem aan een balk was vastgebonden.

- Hij is het die gebeld heeft! riep met verbazing de Schilder.

- Parfaitement, monsieur, c'est mon concierge, zei de dikke waard glimlachend. - Dès qu'une voiture ou une auto entre dans le garage, il sonne à toute volée pour me l'annoncer.

- Allons donc! riep de Schilder.

De aap wipte op de zolder heen en weer, liet zich scheef naar buiten hangen, keek onder de hooizolder in de garage, richtte zich weer op, trok gezichten naar ons.

- Zet de motor nog eens in gang, vroeg de Schilder.

Ik stapte in de wagen, liet de motor snorren en de claxon brullen. Onmiddellijk sprong de aap naar een bel die in zijn bereik was en begon als een razende te bellen. Het was een allerdolst gezicht; hij hield niet op vóór ik de motor stillegde en uit de wagen steeg.

- C'est extraordinaire! Ça vaut un homme! zeiden wij.

- Ah! je crois bien! beaamde de waard, ons naar de eetzaal loodsend. - Et jamais d'augmentation de gages! voegde hij er vetlachend bij.

Tussen een rommelboel van allerlei, kwamen wij in het ouderwetse gebouw. Eerst een stenen buitentrap op, daarna een gang onder een bouwvallige loggia; dan nog een korte, bochtige trap met uitgesleten treden en door een open deur kwamen wij in de mooiste antieke keuken, die ik mij heug ooit gezien te hebben.

Het was er somberig met de kleine, groenachtige ruitjes en de zwartgerookte balken, maar er was een schoorsteen en een kachel als een monument; er was een overvloed van rood-koper en dof-tinnen vaatwerk, zoals men er geen meer ziet; er was een gebeitst plancher, als 't ware rimpelig geworden door de jaren en deinend als de golven van een zee.

- Par ici, messieurs, par ici, wenkte ons de goedmoedige baas. Maar wij hadden daar wel in die keuken willen blijven; het was er zo intiem, zo mooi-oud, zo antiek-gezellig, dat wij er haast niet weg konden. Het was er een keuken als in de

[p. 520]

oude Franse boeken.

Door weer een somber gangetje en een dof-glazen deur kwamen wij eindelijk in de eetzaal, waar enkele mensen aan een lange tafel zaten te eten. En daar zagen wij nu eens, levend, wat een goede Franse hotellerie in vroegere tijden moet geweest zijn: een werkelijke rust-en-restauratieplaats voor de vermoeide en hongerige reiziger: een ‘hotesse’ en haar dochter, die je met hun vriendelijkste glimlach tegemoet treden, die je een ouderwetse, gemakkelijke stoel met armleuning toeschuiven, die zich om je heen beijveren en je, in overvloed, eenvoudige, maar lekker-toebereide spijzen voorzetten en steeds beminnelijk aandringen, dat je toch nog een stukje van dit en een brokje van dat zou nemen.

- Zouden we hier niet enkele dagen blijven! stelde de Schilder in verrukking voor. En werkelijk, men had er willen blijven, zo innig knus en goed en aangenaam als het daar was. Helaas! de hedendaagse toerist blijft nergens waar het ouderwets lief en aardig is. De hedendaagse toerist is een reismachine, zoals het ding waarmee hij zich voortbeweegt en dat hem rusteloos van 't ene oord naar 't ander brengt, zonder hem ooit de tijd te laten eens kalm en zonder haast te genieten. Zo een verloren en vergeten plaatsje als die oude hotellerie van Bellac is een oord waar men een poos zou willen blijven, zonder de moed of althans de gemoedsrust te hebben om het werkelijk te doen.

Met innige spijt namen wij afscheid, maar wij namen afscheid. Wij drukten de hand van de waard, van zijn vrouw en dochter, als van vrienden en wij gingen ook afscheid nemen van de wakkere, leuke aap.

Hij zat in zijn open luik op de hooizolder, bezig met aan iets te peuzelen. Hij hield daarmee op toen hij ons zag komen en bekeek ons strak, met vlug op en neer slaande wenkbrauwen. Wij wierpen hem een klontje suiker toe; hij ving het handig op en stopte het dadelijk weg in zijn onderwang, als in een portemonnaie. Zijn strakke ogen vroegen duidelijk om meer. Wij wierpen hem om beurten doperwtjes, koekjes, aardbeien toe en hij snapte alles als een goochelaar, tenzij als wij verkeerd gooiden, waarop hij dan kwaad zijn bek openzette, als om ons uit te schelden. Alles ging in de portemonnaie, die

[p. 521]

spoedig merkbaar bochelde.

Ik ging naar de wagen toe en zette de motor in gang. Tot mijn grote verbazing werd er ditmaal niet gebeld. Ik liet de claxon brullen, maar ook dat gaf niets. Ik zag alleen de apekop aandachtig kijkend onder de rand van de hooizolder uitkomen.

- Il ne fait plus rien, zei ik tot de waard, die ons vergezeld had.

- Ah! non, monsieur, il comprend que vous partez, antwoordde dee man met een trots glimlachje.

Wij reden eindelijk heen. 't Was werkelijk jammer dat we daar niet langer bleven!