Verzameld werk. Deel 6

In 't klompjesland

Wij reden door ‘la Creuse’, een liefelijk land van groene heuvelen en kleine, ouderwetse stadjes. Het is een streek vol romantische poëzie. George Sand had hier ergens haar buitenverblijf en men voelt haar ziel en haar geest als 't ware in de dingen die men ziet. Die ouderwetse watermolens, met hun traag-wentelende, zilverstralen-opspattende wielen; die kleine, eenzame huisjes en boerderijtjes, half bedolven onder mos en bloemen, zij doen zo onweerstaanbaar denken aan ‘Le Meunier d'Angibault’, ‘La Mare au Diable’ en ‘François le Champi’.

't Is zonde daar zo snel doorheen te rijden. Wij blijven even pleisteren in een klein gehucht en gaan wat kuieren. Ik merk dat de meeste mensen er op houten klompen lopen. Onze vriend de Schilder is een en al opgewonden verrukking. Hij gaat een van die huisjes binnen en komt er weldra uit, met een paar kleine klompjes in de hand.

[p. 516]

- Kijk eens wat 'n mooie kinderklompjes; ik heb ze daar gekocht.

Het zijn inderdaad aller-aardigste klompjes: wit, met koper beslagen en langs onder dicht bezet met flinke spijkers.

De Filosoof is al even enthousiast als de Schilder. Ik alleen zet een bedenkelijk gezicht.

- Vind je ze niet mooi! roept de Schilder verbaasd.

- Neen, ik vind ze niet mooi, beken ik neerslachtig.

- Waarom niet? Hoe is 't mogelijk! roepen ze beiden, verontwaardigd.

- Dat zal ik jullie waarschijnlijk nog vóór de avond wel weten te zeggen, is mijn gedrukte antwoord.

Zij staren mij beiden strak en zwijgend aan, of ik niet goed wijs was.

Wij rijden verder. Wij stijgen een steile, kronkelende helling tussen bossen op en eensklaps ontvouwt zich vóór ons, in de diepte, het charmante panorama van Argenton-sur-Creuse. Een rood-en-grijs stadje, aan beide oevers van het schuimend riviertje, langs alle kanten omringd door mooie, groene bergen. Ik houd de wagen stil om te bewonderen. Wat 'n heerlijke intimiteit en rust! Je dweept ineens: ‘dáár zou ik willen leven!’

Dwepen, ja; als de kille realiteit niet om de hoek gluurde!... De kille realiteit openbaart zich hier eensklaps door een zwak en langgerekt gesis, ergens onderaan de wagen. 't Is als een weke klacht van lang-verkropt wee. Gaston loopt langs de wielen rond en al spoedig verneem ik zijn stem:

- Alwere ne noagel, meniere!

- Ik dacht het wel; het kon niet anders! Dat land van poëzie en mooie klompjes, moest ons wel een souveniertje laten! 't Is een van die flinke spijkers waarmee de klompjes langs onder zijn beslagen; zijn gladde, ronde, sterke kop glimt in de doorboorde rubberband, als een oog dat ons spottend aankijkt.

- Allez, Gaston, niets aan te doen, jongen, zucht ik berustend. En, tot mijn beide, om de zuchtende band geschaarde vrienden:

- Begrijpt ge nu waarom ik die klompjes niet mooi kan vinden?

[p. 517]

Zij begrijpen het, met geconsterneerde gezichten, terwijl een nieuwe band wordt aangelegd.

- Wat 'n malchance! jammeren zij.

De nieuwe band ligt op en wij dalen naar het lieve stadje af. Wij hebben voorzeker nog geen twee kilometer gereden als ik voor de tweede maal een zuchtend-sissen hoor en duidelijk aan mijn onwillig stuurwiel ervaar, dat er alweer een band aan 't lekken is.

- Non, mais, par exemple, ça c'est trop fort! gilt de Filosoof. - De klompjes, mijn vriend, de klompjes! zucht ik, gelaten stilhoudend en uit de wagen stijgend.

- Mais quelle malchance inouïe! schreeuwen mijn beide vrienden. Wat Gaston betreft, die is boos, bepaald heel boos. Hij vloekt, met razende stem, een formidabele Vlaamse vloek uit in het zacht-poëtische Creuse-landschap.

- Que voulez-vous! Ik heb geen chance! zucht ik gedwee. - De Fatsoenlijke Mens, die vroeger met ons meereisde, heeft onlangs heel Frankrijk rondgetoerd, zonder zelfs eenmaal zijn luchtpomp te gebruiken; maar ik...! Ik wed jullie dat, als er één spijker in de Sahara-woestijn werd neergegooid en al de chauffeurs van de gehele wereld zouden de woestijn doorkruisen om hem op te pikken,... il wed jullie, zeg ik, dat ik hem in een van mijn banden zou meebrengen!

Mijn vrienden geloven het. Zij kijken mij vol meewarigheid aan. De Schilder stopt zijn klompjes in zijn valies weg. Gaston legt weer een nieuwe band op.

Argenton-sur-Creuse is zo lief van binnen als van buiten. Oude, oude huisjes met pittoreske daken; verweerde kerkjes met grillige torens; en dan dat riviertje, zingend, schuimend, kabbelend en babbelend, met fris-neerhangend groen en bloemen langs zijn oevers en met baliekluivers op zijn bogende bruggetjes; van die sigaret-rokende kerels die daar uren lang over de borstwering geleund naar 't vlijtig-levend water staan te kijken en die er bij het uitzicht der dingen schijnen te behoren.

Wij wandelden door 't stadje en toevallig trof een plakkaat aan een muur onze aandacht. Wij gingen het lezen en voelden een innige emotie. Ik schrijf hier tekstueel over wat erop te lezen stond:

[p. 518]

A vendre á l'amiable
Maison de George Sand
située á Gargilesse

Une grande salle á manger, deux chambres á coucher et une cuisine; grand balcon sur tout le devant de l'immeuble; chambre basse servant de cellier, avec four et boulangerie. Une plaque commémorative en marbre noir, don de l'Académie Francaise est scellée au dessus de la principale porte d'entrée, pour perpétuer le souvenir de George Sand.

Entrée en jouissance de suite.

Notaire Diard, Argenton

De mensen uit de buurt keken ons nieuwsgierig aan. Zij schenen maar niet te begrijpen wat ons daar zozeer interesseerde. Twee juffertjes uit een patisserie-winkeltje staken de straat over om te zien.

- Oh! c'est rien, zei de ene tot de andere. - Tu sais bien, cette maison à Gargilesse, qui a déjà été tant de fois mise en vente.

- Sic transit...