Verzameld werk. Deel 6

Again

Onze vriend de Filosoof had tijdens de oorlog lange maanden te La Rochelle vertoefd, als tolk namelijk bij de Amerikaanse troepen, die daar een maritieme basis hadden. Hij vertelde ons van 't uitgelaten leventje van die kerels, die doorgaans over heel veel geld beschikten en ermee gooiden en morsten, tot groot genot natuurlijk van de neringdoende inwoners, die schitterende zaken met hen maakten.

Dat het moreel gehalte van die troepen meestal niet bijzonder hoog stond, - evenmin trouwens als het gehalte van welke andere troep ook, - mag wel, als een eenvoudige waarheid, terloops aangestipt worden. Maar aangezien zij meer geld hadden dan anderen, konden zij ook flinker uitspatten en zij troostten zich veelal over de gedwongen ontberingen in hun ‘dry’ land, door druk bezoek te brengen aan een aantal

[p. 513]

kroegjes, waar zij zich op velerlei gebied ruim konden schadeloos stellen.

- Hier in de buurt, vlak achter de kerk, zo sprak de Filosoof, - bestond namelijk een cafeetje, dat bijzonder in trek was. Er was daar onder meer een flinke en vrij knappe deerne, die buitengewoon veel succes had. Door het vele omgaan met de overzeeërs had zij hier en daar wat van hun talen leren begrijpen; maar Engels-spreken kon ze feitelijk toch niet; zij had alleen maar één enkel woord onthouden, het woord ‘again’ dat ze blijkbaar veel gehoord moest hebben en dat ze voortdurend, bij elke gelegenheid, te pas en te onpas herhaalde. Wanneer je daar binnenkwam en je groette haar, dan antwoordde zij met haar vriendelijkste, innemendste glimlach ‘again’. Wanneer je haar een compliment maakte op haar uiterlijk: ‘again, again’. Wanneer je haar iets vroeg, om 't even wat: ‘again, again, again’. Het woord diende voor alles, betekende alles en het duurde niet lang of zij zelf werd, door de pretmakende soldaten, niet anders meer als ‘again’ genoemd. Het doel, trouwens, waarvoor de militairen daar doorgaans kwamen, kreeg ook al spoedig de naam van ‘again’, zodat het woord tenslotte een betekenis had, die in fatsoenlijk gezelschap geen verdere toelichting duldde.

- Allons donc voir si elle est toujours là! stelde de Filosoof met een ondeugend glimlachje voor.

Wij waren dadelijk bereid. Wij gingen rond de mooie, oude kerk, kwamen op het klein pleintje, zagen het cafeetje.

Het is wel eigenaardig dat soortgelijke huizen zo dikwijls om en bij de mooie, oude kerken zijn te vinden. Zij staan daar heel discreet verborgen, in de stille schaduw en onder de bescherming als het ware van het vroom gebouw.

- Voilà! zei de Filosoof. - Laissez-moi entrer d'abord. Nous allons voir si elle me reconnaîtra.

Hij stapte binnen, buigend onder 't deurtje en wij volgden hem.

Het was er rood gestoffeerd en somber; wij zagen rode toilecirée-banken langs de wanden en enkele tafeltjes met stoelen. Bij een daarvan zat een matrone met pruik en lorgnet en een jonge meid in lichte kledij, die dadelijk bij onze intree opstond.

[p. 514]

- Bonjour, mesdames, groette de Filosoof.

- Bonjour, messieurs, antwoordden de twee vrouwen.

- C'est pas elle, fluisterde de Filosoof, terwijl wij aan een van de tafeltjes plaatsnamen.

De jonge deerne was meteen bij ons. Steunend met goedkoop-beringde handen op het tafelkleed vroeg zij, vrijpostig ons aankijkend:

- Qu'est-ce qu'on peut servir à ces messieurs?

Wij bestelden iets. Het meisje ging met vlugge, vaste schreden naar de schenktafel toe. Zij was heel kort gerokt en had ferme benen. Haar heupen rondden stoer, niet zonder enige gratie. De oude, die aan een of ander borduurwerk knutselde, zat ons aandachtig door haar bril op te nemen.

- Madame, vroeg eensklaps de Filosoof; - est-ce que vous ne me reconnaissez pas? J'ai été pas mal de fois ici pendant la guerre.

- Mais si, monsieur, mais si, ... il me semble... antwoordde de matrone met brede valse-tanden-glimlach.

- Vous aviez alors une serveuse, qu'on appelait ‘Again’ ... voer de Filosoof glimlachend voort. - Est-ce que...

De matrone liet hem niet uitspreken. Zij barstte in een harde lach, half hoon, half uitdaging, los en riep:

- Ah! celle-là, elle a fait ses affaires! La fin de la guerre ne l'a pas prise à l'improviste, allez! Elle m'a plaquée à temps, la rosse! En in een sputterende woordenvloed ging de matrone aan 't vertellen hoe ‘Again’, even vóór het einde van de oorlog had de hand gelegd op een naïef Amerikaans soldaatje ‘un con, messieurs, on n'a pas idée de ça!’ en goed en wel met hem getrouwd was! Ja, ja, getrouwd voor wet en kerk en met die knul vertrokken naar Amerika; naar Virginia nog wel! zijn geboortestreek! proestte de matrone met lubrieke lach; en mij hier weken lang alleen laten zitten, tot ik eindelijk Francine gevonden heb.

Wij bekeken elkander met stille teleurstelling. Francine kon ons daar geenszins boeien; alleen op de kennismaking met ‘Again’ hadden wij onze zinnen gespitst. ‘Jaja, er is wel veel veranderd sinds de oorlog!’ filosofeerde even nog de Filosoof; en langzaam stonden wij op, nogal koel bejegend door de matrone en Francine, die vermoedelijk wel een interes-

[p. 515]

santer resultaat van onze komst verwacht hadden.

Pas waren wij buiten en staarden even, over het dak van 't kroegje heen, naar de prachtig-optorenende kerktoren in de helderblauwe lucht, toen daar om de hoek van 't pleintje Gaston langzaam in zijn eenzaamheid kwam aankuieren.

- Juist op tijd weg, fluisterde de Schilder. Hij wenkte Gaston bij zich, wees hem de toren en jubelde:

- Dá es nen toren, hé, Gaston?

- Ongeluefelijk, meniere! antwoordde Gaston met de neus in de lucht.

Eensklaps ging de deur van 't kroegje open en Francine verscheen op de drempel, fiks en kordaat in haar kort rokje en haar lichte blouse, vrank en onbeschroomd ons aankijkend. - Zullen we gaan? vroeg de Schilder met een olijk knipoogje. Wij kuierden langzaam om en verlieten het pleintje, ons schijnbaar om Gaston niet meer bekommerend.

Maar hij volgde ons zonder notitie van Francine te nemen en wij hoorden het kroegdeurtje met een kwaadaardige kwak achter ons dichtslaan.