Verzameld werk. Deel 6

Tarascon

Wie Arles zegt, noemt Mistral; wie Tarascon zegt, noemt Daudet.

Een glimlach komt op het gezicht, wanneer men Tarascon nadert. Tartarin, Bompard, Costecalde, le pont de Beaucaire et la tour du rol René,... het zijn ons allen goede, grappige bekenden; 't is of men een historisch oord betreedt, waar men zeer aparte dingen zal horen en zien.

O, wondere verbeeldingskracht van een artiest, die ons zijn visie zó weet op te dringen, dat wij de werkelijkheid volstrekt willen zien, zoals hij ons die voortoverde, en niet tevreden zijn wanneer de nuchtere realiteit niet aan die fantasie beantwoordt!

Tarascon is een Provençaals stadje als tal van andere: vaal,

[p. 260]

vuil, stoffig, de straten rijk belommerd door platanen. Het lijkt zó sterk op wat we overal gezien hebben, dat ik twijfel of het Tarascon wel is en even ophoud om te vragen.

- Certainemeinn, monsieur, antwoordt een stem die klinkt als koper.

Gezellig, die klank te horen, de echte Tartareinnklank! Wij komen ietwat in de stemming.

Daar is de brug, en rechts, op de oever, een ronde grijze toren met kantelen: la tour du roi René. Wij glimlachen...

En toch,... we zijn teleurgesteld. Het is niet dát. Tartarin, Bompard, Costecalde, al die drukke, opgewonden lui ontbreken. Waar zou het huis van Tartarin wel staan, het huis met zijn baobab in een reseda-pot en met zijn woeste wapenrekken aan de muren? Daar ergens, rechts, langs de Rhône, op de weg naar Avignon? Zullen we die kant uit rijden? 't Bewuste huis gaan zoeken?... Neen, het gaat niet; het ziet er overal even saai en doods uit. De stemming ontbreekt; er is geen animo; de werkelijkheid correspondeert niet met Daudets zo geestige voorstelling. Na een heel kort oponthoud nemen wij maar het besluit onze weg naar Nîmes voort te zetten. Met een laatste glimlach op ‘la tour du roi René’ keer ik rechts om en stuur over de brug, aan de andere zijde van de Rhône, naar Beaucaire toe.

En dáár wacht ons, toen we die reeds niet meer verwachtten, de echte Tarascon-geest onder de gedaante van een levende Tartarin-verschijning!

Een dikke man, ginds, midden op de weg, in hemdsmouwen, zwaaiend met een rode vlag, dicht bij 't octroi van Beaucaire! Hij zwaait hartstochtelijk, met beide armen tegelijk, schreeuwt ons een klinkend ‘arrêtez!’ toe.

Ik houd stil.

- D'où venez-vous? vraagt hij opgewonden.

- De Tarascon.

- Où allez-vous?

- A Nîmes.

- Qui êtes-vous?

Ik haal mijn internationaal rijbewijs te voorschijn en laat het hem zien.

Hij kijkt er even naar, draait het naar rechts; draait het naar

[p. 261]

links, staart mij aan in 't gezicht, barst eensklaps in een luide schaterlach uit, terwijl hij mij vraagt:

- Vous n'avez pas de bombes dans votre auto?

- Des bombes...!

De man heeft dolle pret om mijn verbazing. Hij buldert het letterlijk uit en slaat van vrolijkheid met beide handen op zijn dijen.

- C'est une farce? vraag ik, half wantrouwig.

- Ah, ben oui, c'est une farce! gilt de man. En hij vertelt mid de toedracht.

We waren midden in de grote spoorweg-staking: (daar had ik wel in de couranten van gelezen, maar feitelijk niets van gemerkt) de municipale besturen hadden overal last gegeven, bruggen en sporen te bewaken; en Tarascon voerde dat bevel op een echte Tarasconse wijze uit: iedere wagen, ieder rijtuig, iedere auto moest op de brug van Beaucaire aangehouden en onderzocht worden, of er soms ook bommen in verborgen waren.

O, Tartareinn, we hadden u dan toch eindelijk gevonden, en gij, leuke schim van Daudet, stond zeker met ons mee te glimlachen! Nu had ik wel naar Tarascon willen terugkeren, daar nog een poosje rondkuieren, misschien er een avondje doorbrengen. Maar mijn goede vriend, en ook mijn dames, voelden er niet zo veel voor, verlangden verder te rijden. Met een laatste blik van spijt en weemoed keek ik nog eens naar la tour du roi René en naar het geestig stadje om, en richtte toen mijn stuur op Nîmes.