Verzameld werk. Deel 6

De Riviera

Nog nooit heb ik de Middellandse Zee zó blauw, de kust zó fris en groen, de lange rijen villa's, huizen en hotels zó glinsterend lief en schoon gezien...

Is 't omdat alles stil is en verlaten nog in de beroemde

[p. 240]

luxeplaatsen? Omdat er nog geen Russen, Duitsers en vooral geen Amerikanen zijn? Omdat er geen stof is van auto's, geen hinderend ratel-getrappel van rijtuigen en paarden, geen agressieve overweldiging van kelners, lakeien, zigeuners, rasta's en cocottes?

Misschien wel. Cannes, althans, is werkelijk een zalig wereldoord in deze glanzend-schone, rustige oktoberdagen. Alle grote villa's en hotels zijn nog gesloten; ze staan daar op een lange, schitterende rij, met dichte, pervenche-blauwe of fosfoor-gele luiken, en 't geeft een zo veilig gevoel, dat ze nog een poos dicht zullen blijven en dat de ruwe invasie van over de grote plas (de Amerikaanse) niet onmiddellijk te duchten is.

De heerlijk-mooie wandeling langs de lage zeedijk behoort voorlopig aan de bevolking van de streek. En zij genieten ervan, zij komen er wandelen, in witte of lichte zomerkleren, met overbloemde strohoeden, met fijne, in de zachte bries opwuivende sluiers en vrolijk-schitterende parasols.

Wat 'n mooie, frisse, elegante meisjes onder die winkeljuffertjes, die weldra de ganse winter achter de toonbanken zullen opgeborgen zitten! Maar hoe kan het ook anders in zulk een heerlijk klimaat? De schoonheid van de mens is er een gewoon verschijnsel, een natuurlijk onderdeel in de algemene schoonheid van de ganse omgeving. Hoe kan men gedrukt, triestig, lelijk zijn, daar waar alles zo verrukkelijk, zo zacht en schoon is? De zon alleen, de zon die lacht, en streelt, en warmt en koestert, is voldoende om er de mensen gezond, en vrolijk, en gelukkig te maken. En ik benijd hen die daar geboren zijn, die daar thuis horen en er mogen en kunnen leven. Wat moeten zij lijden en treuren als zij in onze droeve, grijze modder-streken komen! Maar zij komen er ook niet, of althans blijven er niet. Zij zijn gelukkige, gezonde, schone mensen in een heerlijk-schone streek.

Ik hou de wagen even stil om te ‘genieten’. Ook mijn dames ‘genieten’. Zij juichen zelfs niet, zo innig poes-gezellig als ze ‘genieten’.

Zullen we maar een poosje zwijgen, de ogen sluiten en ons met uitgestrekte armen en benen zacht in de zon laten roosteren?

[p. 241]

O, het is zalig! De zee wuift ons in wiegend geruis haar heerlijke, gezonde aroma's toe, het zonnetje doorblakert ons, dringt ons als 't ware tot in 't merg der beenderen, en er zijn geen Amerikanen in de buurt.

Je zoudt kunnen slapen, dromen... Je voelt je werkelijk (en hier klinkt het niet eens triviaal, omdat het zo echt is) je voelt je werkelijk ‘gezondheid met lepels ingieten’...