Verzameld werk. Deel 6

Sur le Pont d'Avignon!

Niet op de oude, afgebrokkelde, half in 't water neergestorte brug ‘où l'on danse en rond’ is het gebeurd; maar op de nieuwe, de moderne, die door voetgangers en rijtuigen gebruikt wordt.

Ik weet niet of het die dag in Avignon paardenmarkt of paardencongres was: nog nooit, althans, heb ik ergens zoveel paarden, wagens, karren en rijtuigen bij elkaar gezien! Het was er eenvoudig niet om door te komen. Ik geloof heus dat er iets bijzonders was voor paarden, op die dag, in Avignon. Ik blijf overtuigd dat Avignon en zijn omgeving de paardenstreek bij uitstek is, zoals Haarlem en omgeving de streek is van de bollen.

Men kan een voorgevoel hebben van de dingen die gebeuren zullen. En 't drong zich aan mij op, dat er, met ál die paarden, fataal iets moest gebeuren.

En, werkelijk, het gebeurde...

Wij waren naar Villeneuve gereden, eertijds het zomerverblijf van de pausen, aan de overzijde van de Rhône, en keerden kalm na ons bezoek, over de brug, naar Avignon terug.

Daar komt ons, in stormloop, iets tegemoet gehold. Een paard natuurlijk, een van de duizenden ‘périlleux imbéciles’ zoals Mirbeau ze noemt, die ons de ganse dag gehinderd hebben.

In stormloop, kop omlaag, de vier hoeven tegelijk op de brug dreunend neerbonzend, een uit elkaar gesplinterd stuk hout krakend achter zich meesleurend! Het is toch iets afschuwelijks, die paarden!

Haastig dring ik zoveel mogelijk opzij, mijn wielen tegen het verhoogde gedeelte van de vrij smalle brug aanschurend, en als een orkaan stormt het akelig gevaarte rakelings voorbij. Mijn dames zijn gelukkig niet als gek uit de wagen gesprongen, hebben niet al te vreselijk gegild, niet naar mijn stuur

[p. 237]

gegrepen. Wij zijn gered en kijken angstig om, naar wat nu achter ons zal gebeuren.

Ginds ver, aan de kant van Villeneuve, komt een Frans soldaatje op zijn fiets over de brug gereden. Nauwelijks heeft hij 't hollend paard gezien, of vlug stapt hij af, zet zijn fiets tegen de brugleuning, stelt zich in positie.

Daar komt het beest donderend op hem afgestormd. Wij zien hem de handen uitstrekken, grijpen, in verwarring, hals over kop, met het paard neerstorten...

Is hij dood? Gewond? Ligt het paard met gebroken benen bovenop hem?

Gelukkig niet! De kluwen ontwart zich, 't soldaatje springt overeind, rukt aan de teugels van het dier dat ook weer recht staat, overhandigt het gans veilig aan een paar toegesnelde mannen.

Wij juichen, opgetogen! Wij willen niet verder doorrijden, vóór wij 't soldaatje van dichtbij gezien en om zijn kranige moed gelukgewenst hebben. Ik keer mij tot de dames om en zeg: ‘jullie zijn hier de gratie, de schoonheid, de lieflijkheid in deze wagen; jullie moeten in verbeelding deze jonge held omkransen en omlauweren, hem de zachte streling van de vrouwelijke adoratie laten voelen!’

Daar komt hij, te voet, zijn rijwiel aan de hand, met de andere vrije hand het stof van zijn bezoedelde kleren kloppend.

- Bravo! Bravo! juich ik, het signaal gevend. En mijn dames juichen handklappend mee, in geestdriftige vervoering.

Hij glimlacht bescheiden, dankt en groet. Hij heeft een aardig, vriendelijk-blozend gezicht, met donker haar, dat achter zijn oren, onder de kepie, een weinig krult. Hij houdt zich niet op, zoekt niet over 't geval te praten, van zijn triomf te genieten; hij gaat bescheiden en kalm verder zijn gang, als 't ware alleen bekommerd om zijn uniform, waarvan hij hier en daar, met de vingers het stof nog eens afklopt.

- Wat is hij aardig en bescheiden! zeggen gans ontroerd, mijn dames.

En hij verdwijnt in de menigte, die, ginds aan de Avignonzijde van de brug, om een gebroken kar, staat op elkaar gepropt.

Er zijn toch nog kranige jongens op de wereld; en zo een-

[p. 238]

voudig, zo gewoon, alsof het maar niets was. Het deed goed zo iets bij te wonen; het troost. Alleen spijt het mij, dat ik zijn naam niet heb gevraagd, om er aan de kolonel van zijn regiment over te schrijven. Hij verdient een decoratie, een beloning. Maar hij was ook zo gauw weg; wij hadden geen gelegenheid met hem te spreken.

Ik hoop van harte, dat een ander het gedaan heeft.