Verzameld werk. Deel 6

[p. 226]

Spijkertjeswee

Nu wij de Duitse grens beginnen te naderen, is het opvallend hoeveel Franse soldaten zich te allen kante bewegen. Wij zijn hier in de zone van de grote grensvestingen, met hun formidabele garnizoenen. Infanteristen, cavaleristen, artilleristen, 't ziet er rood en blauw van! Voortdurend moeten wij voor ganse regimenten opzij, en 't geeft wel nu en dan een aardige afwisseling; men denkt, men vergelijkt met andere troepen, men vraagt zich af hoe deze het in een nieuwe oorlog tegen Duitsland zouden volhouden. Gevaarlijk zijn ze althans op dit ogenblik niet... behalve voor de ongelukkige automobilist, die op 't fataal idee kwam door hun streek te rijden en niet dan te laat vermoedde welk geducht wapen zij onzichtbaar tegen hem verborgen hielden.

Al die flink-marcherende soldaatjes hebben de zolen van hun schoenen met spijkertjes beslagen. Die spijkertjes laten onder het marcheren wel eens los, zij blijven liggen langs de weg en de auto die er achterna komt rijden raapt ze zonder falen met zijn banden op.

Spijkertjeswee...! Het schijnt dat ik nog van geluk mocht spreken. Het duurde een hele poos vóór ik merkte dat mijn wagen vertraagde en een onoverwinnelijke neiging toonde om steeds naar rechts te lopen. Eindelijk hield ik stil en merkte dat mijn rechtervoorband plat stond.

- Et de deux! dacht ik filosofisch, uit mijn wagen stijgend om het reservewiel aan te leggen. Gisteren pan! vandaag een spijker! zou dat elke dag zo gaan?

Helaas! het ongeluk wilde, dat ik ook in mijn linkervoorband een spijkertje zag zitten. Had ik het maar niet gezien! Maar ik zag het wél en voelde de behoefte het eruit te halen.

Had ik het er althans maar niet uitgehaald! Maar ik haalde het er wél uit; ik spande mij in om het eruit te krijgen, gebruikte zelfs daarvoor een nijptang,... met het noodlottig gevolg, dat mijn band, waarvan het spijkertje de wonde dichthield, na de verwijdering van 't spijkertje, in een aanhoudend sissend zuchtje zijn vluchtig zieltje begon weg te blazen. Zo stierf Epaminondas, toen hij de werpspies uit zijn wonde had getrokken! De herinnering aan dat heldhaftig voorbeeld, was

[p. 227]

echter slechts een zwakke troost voor mij; en misschien had Epaminondas zelf nog wel genoeg gezond verstand gehad om, voorlopig althans, de spijker in zijn band te laten. Nu stond ik daar met twee platte voorbanden tegelijk en mocht weer flink gaan zwoegen.

De soldaatjes hadden ons spoedig ingehaald en schenen niet weinig pret te hebben om mijn ongeval. Zij keken naar onze slap-hangende vlaggetjes en een was er die riep:

- Ce sont des Japonais!

- Pas vrai, ce sont des Russes, zei een ander.

Dat was om 't Vlaams geel vlaggetje, met de zwarte leeuw. Zij verwarden in elk geval Japans met Chinees, en 't ander vlaggetje: de driekleur, hielden zij zeker voor een Frans.

En ik zwoegde...! Eindelijk waren we weer klaar, en vooruit! Maar het is ongelofelijk hoe je na zulk een ongeval wantrouwen in je banden krijgt. Je hebt het gevoel of ze nu voortdurend weer zullen platlopen; 'n gevoel alsof je over scheermessen rijdt.

Gelukkig was de pech voor die dag voorbij. Ik had het genoegen mijn flink-marcherende soldaatjes nog weer in te halen en lang vóór hen, in de grote vesting van onze en hun bestemming, veilig aan te komen.