Verzameld werk. Deel 6

Hotel des postes!

Nog nooit hebben de vergulde letters van een hotel mij zo vriendelijk toegelachen, nog nooit heb ik zoveel echte, gulle welkom gelezen als op het vet gezicht van de gezette eigenaar, die ons voor de stoep kwam begroeten.

Of we kamers konden krijgen? Zeker!

Of het nog niet te laat was om te dineren? Absoluut niet!

[p. 221]

Mijn bagage en mijn dames werden afgeladen, ik borg de wagen in de garage, en even later zaten wij alle vier, trots en gelukkig als na een roemrijke overwinning, om een tafeltje, gezellig in de helderverlichte eetzaal.

Het is toch eigenaardig hoe een impressie, - en nog wel zo 'n onnozele impressie - halsstarrig-blijvend zich kan opdringen!

Bouillon is een pittoresk en aardig gelegen stadje, met een mooi riviertje en de indrukwekkende ruïne van een prachtig oud slot; het is mooi van omstreken en kleur en alleszins de moeite waard om te bekijken; en toch, als ik nu weer aan Bouillon denk, is het telkens, tot sarrens toe, fataal en onveraagbaar, een onnozele impressie van gans andere aard, die zich aan mij komt opdringen.

Ik zie van Bouillon alleen de lichte eetzaal van 't hotel waar ik gezellig met mijn dames zat: ons tafeltje in een hoek en, vlak daarvoor, een ander tafeltje, waaraan drie personen, twee dames en een heer gezeten waren.

De heer, van iets meer dan middelbare leeftijd, was slank en mager en had een vrij gedistingeerd uiterlijk, maar een tamelijk bête expressie over zijn gezicht. Een van de dames was groot, zwaar, zwart, massief, met een bolrond gelaat, waarin de grote, donkere ogen als van onverholen nieuwsgierigheid blonken, terwijl haar grote mond met glinsterwitte, valse tanden aldoor van verbazing of bewondering scheen te lachen. De andere was kort en klein, maar goed gevuld van vormen ook, met een bleek gezicht vol rimpels om de mond en om de ogen, die haar een uitdrukking van gefolterde consternatie gaven.

De heer, nu, die een buitengewoon onaangenaam-klinkend orgaan bezat, praatte, praatte, praatte, onbedaarlijk en onophoudelijk, zoals ik wel meer gemerkt heb van mensen met een bijzonder akelige stemklank. Hij praatte, als een drassige bron die eindeloos brobbelt en de beide dames zaten te luisteren in verstarde houding, de grote met haar stralende verbazing en bewondering, de kleine bleke met haar folterrimpels van verslagenheid, beide roer- en machteloos in verschillende gevoelens, als voor een niet te stelpen, alles

[p. 222]

overweldigend natuurverschijnsel. Er was geen begin bij en er kwam geen eind aan; wij vonden ze zo en wij hebben ze zo gelaten; en ik kan me niet anders voorstellen als dat ze daar nóg zo zitten: de man babbelend, babbelend, babbelend; de beide vrouwen stom-en-roerloos-luisterend, de ene met een juichgezicht, de andere als het beeld der consternatie, beiden als gepetrifieerd in hun diverse, alles overweldigende gewaarwordingen.

Het is toch gek en ergerlijk dat dát nu voor mij de impressie van Bouillon moet blijven.