|
| |
Trompet-dilemma
Wat zal je doen, chauffeur, als iets, iets dat je niet absoluut onontbeerlijk is, uit je wagen weggestolen wordt?
Zal je de rustige filosofie hebben in jezelf te denken: ‘Ach, 't is niet de moeite waard me daarvoor op te houden, een hele boel tijd te verliezen en daarna te moeten jachten om de verloren tijd weer in te halen’. Of zal je zeggen: ‘Dáár loopt de man, die mij het voorwerp heeft ontstolen; ik ren hem na, ik wil en zal mijn eigendom terugkrijgen!’
Ik koos het laatste; 't besef van het eigendomsrecht overweldigde in mij de filosofische berusting. Maar, ware het opnieuw te beginnen, ik zou wel anders kiezen.
Het voorwerp, dat, terwijl wij lunchten, uit mijn wagen werd gestolen, was een vrij eenvoudig, koperen trompetje. Zo'n soort van jachthorentje, waarop je scherp en luid kunt blazen, wanneer de gewone autosignalen geen uitwerking hebben.
Een man van de straat kwam mij in het restaurant waarschuwen:
- M'sieu, un homme vient de voler une trompette dans votre automobile. Il s'est enfui avec!
Ik was juist begonnen met een ordentelijke entrecôtebéarnaise te verorberen. Ik erken onbewimpeld, dat ik meer lust had het onderhoud met de entrecôte voort te zetten, dan de dief te achtervolgen. Maar mijn dames keken mij veelbete- | |
| |
kenend aan, ik kreeg mijn plichtsgevoel te pakken, en, na een korte aarzeling, lei ik mijn servet neer en stond op.
Er was drukte om mijn auto vóór 't hotel. Vingers strekten zich uit in de richting waar de dief met de trompet verdwenen was en een politieagent kwam vlug en gezagvoerend aanstappen.
De man van de straat, die mij gewaarschuwd had, werd ondervraagd. Ginds liep de dief, beweerde hij, je kon hem nog zien.
- Haal hem in! beval de agent.
De man rende heen.
Ondertussen werd ik door de agent ondervraagd, verzocht mijn naam, adres en kwaliteit op te geven.
Dat duurde een poosje.
Toen zagen wij de man uit de straat terugkomen, vergezeld door een andere man, een kleine dikkerd, met zwarte pet en blauw boezeroen.
- C'est lui qui a volé la trompette! riep van verre de man uit de straat.
- C'est pas vrai, godfèrdom! antwoordde de kleine, met een nijdige schuinblik.
- Je te l'ai godfèrdom vu voler! beweerde krachtig de man van de straat.
't Klonk allergekst de twee Walen voortdurend die Vlaamse vloek te horen gebruiken. Ik had moeite om er mijn ernst bij te behouden. De agent kwam in 't midden.
- Vot' nom? vroeg hij de kleine.
- Pour vous servir, m'sieu, antwoordde deze zonder schroom, een smerig boekje met papieren uit zijn boezeroen-zak halend en meteen zijn vettig-zwart petje afnemend. Een bulderlach ging onder de menigte op. De kleine dikkerd had geen enkel haartje meer op zijn hoofd. Nog nooit heb ik een zó absoluut kale kop gezien, en, daar hij ook helemaal gladgeschoren was, leek zijn ganse hoofd één bolle vetblaas met gaten van mond en neus en ogen erin.
- C'est vous qui avez volé la trompette à m'sieu, begon de agent.
- C'est pas vrai, godfèrdom! herhaalde nijdig de kleine dikkerd.
| |
| |
- Mais cet homme l'a vu, godfèrdom! riep de agent, op zijn beurt de Vlaamse vloek gebruikend en naar de man van de straat wijzend.
Ik vond het dol om 't standje aan te horen. Alleen 't idee van de entrecôte temperde enigszins mijn pret. Ik wierp een blik in de heldere ramen van het restaurant, waar de lunchers, gezellig om de witte tafeltjes gezeten, eventjes mes en vork hadden neergelegd, door het schouwspel geïnteresseerd.
- Allons, au bureau de police, godférdom! beval eensklaps de agent, die geen kans zag, om daar, op straat, het spel in 't klare te trekken.
Ik werd verzocht om er hem met mijn wagen heen te brengen. Ik trok een zuur gezicht. Mijn entrecôte, helaas...! Maar er was niets aan te doen, ik maakte een wanhopig gebaar met de armen naar mijn dames aan 't gezellig tafeltje en zette mijn motor in gang. De agent en de dikkerd namen plaats op de achterbank, de man van de straat kwam naast mij zitten en zo reden wij naar het politiebureau.
Daar werd de dikkerd opnieuw ondervraagd en afgetast. De trompet werd niet op hem gevonden. Maar de politiecommissaris, verveeld en geprikkeld, en overtuigd dat hij wel degelijk de dief te pakken had, beval de agent hem in de gevangenis te stoppen.
Nauwelijks had de kleine dikkerd dat bevel gehoord, of hij begon eensklaps als een kind te huilen.
- Eh bien, oui, c'est vrai, je l'ai pris! snikte hij.
- Haha! riep triomfant de commissaris.
De dief bekende: hij had de trompet gestolen, was ermee weggevlucht, had hem achter een loods, bij 't station, verstopt.
- Pardon, m'sieu, kwijlde hij, smekend-gevouwen handen naar mij uitstrekkend; - pardon, ça ne m'arrivera plus.
- Allez! beval de commissaris onverbiddelijk. En de snikkende dikkerd werd weggebracht, terwijl een agent de trompet ging halen.
Reeds lang was mijn hart vermurwd en had ik de misdaad vergeven. Ik dacht er nu alleen maar aan om spoedig weg te komen. De dagen waren kort, het werd reeds laat, (halfdrie) ik had nog ruim een honderd kilometer af te rijden om te
| |
| |
Bouillon, einddoel van die eerste dag, te komen, en mijn entrecôte... helaas!... helaas!... Ik keek verlegen naar de commissaris, die nijdig zat te schrijven, en, na een korte aarzeling, dorst ik het wagen:
- Och, meneer de commissaris, zouden we nu dat zaakje maar niet verder op zijn beloop kunnen laten?
- Hoe bedoelt u, meneer? zei de politiedienaar, verbaasd zijn pen neerleggend.
- Ja, kijk eens, ik krijg nu toch mijn trompet terug; ik heb nog niet gedejeuneerd en moet nog meer dan honderd kilometer weg afleggen. Als we nu eens kalmpjes 'n lekkere sigaar daarop rookten, en verder... anders moet ik immers nog wachten, uw proces-verbaal ondertekenen en...
- En dan later als aanklager op de zitting van het kantongerecht komen, glimlachte hij.
- Als 't u belieft, meneer de commissaris, zei ik, haast smekend, met bevende hand mijn fijnste sigaren aanbiedend. En ook aan de agent, die met de trompet terugkwam, bood ik ze aan.
Een reeds lange en veelvoudige ondervinding heeft mij geleerd, aan de almacht van de Sigaar, als algemeen verzoeningsmiddel, vast te geloven. Er gaat een onweerstaanbare bekoringsmacht uit van een ongekend, gracieuselijk-aangeboden merk. Nooit heb ik daarmee gefaald en ook in dit geval niet. De commissaris schoof zijn halfbeschreven blad papier opzij, de agent boog naar mijn koker, putte eruit en sloeg aan in militaire houding en bevel werd gegeven om de dief weer uit zijn hok te halen.
- Il doit au moins vous faire des excuses, demander pardon, zei beslist de commissaris.
De man werd voorgeduwd.
Ik zie niet graag het schouwspel van een mens die zich vernedert; en ik begrijp niet hoe het komt, want 't is een zonderlinge contradictie, maar iemand die mij vergiffenis voor iets vraagt, voel ik al dadelijk als mijn meerdere. 't Komt feitelijk hierop neer, dat ik terstond en onweerstaanbaar de behoefte voel, mij zelf bij zo iemand te excuseren, dát ik excuses van hem verg, wat voor onmiddellijk gevolg heeft de misdadiger een intens verongelijkt gevoel te geven. Ook hier
| |
| |
weer. Ik begon met 'k weet niet welke gekke zinnen uit te stotteren, zó, dat de man niet eens 'n woord hoefde te spreken; en 't zou beslist vernederend voor mij afgelopen zijn, als niet de commissaris zelf hem onderhanden had genomen, op een manier, zoals politiecommissarissen dat kunnen en gewend zijn.
Eindelijk was ik vrij, ‘c'est le cas de le dire’. Met een zeer onvoldane gewaarwording over mijzelf nam ik afscheid en reed haastig terug naar het hotel. Mijn dames waren reeds een hele poos wachtend klaar en begonnen zich ongerust over mij te maken. De entrecôte was warm gehouden en werd weer opgehaald. Had ik nu maar een vijf minuutjes alleen kunnen zijn! Doch ik moest eten en vertellen tegelijkertijd: ik alleen, vóór mijn half verorberde, weerbarstig-taai geworden entrecôte, met drie verzadigde dames rondom mij die wachtend klaar zaten, met autohoeden, handschoenen en mantels aan, om zo spoedig mogelijk te vertrekken.
- Die trompet moet nu toch eerst en vooral gedesinfecteerd worden, vóór wij haar verder gebruiken, zei een van mijn dames.
Ik maakte een wanhopig gebaar, de mond vol, niet kunnende spreken.
- Hij ziet er aller-griezeligst uit, meende mijn tweede dame, met gedegouteerd gezicht de trompet bekijkend.
Ik hoofdknikte, steeds zwijgend, met smekende ogen.
- Was het een vieze man? vroeg mijn derde dame.
- Nee, gelukkig heel fris, hijgde ik: - keurig gladgeschoren en zijn haar gemillimeterd.
Ik was klaar en wij konden vertrekken.
Een gebeurtenis staat niet op zichzelf. Een gebeurtenis is slechts een schakel in de keten van de gebeurtenissen. Was de man van de straat mij niet komen zeggen, dat mijn trompet gestolen was, dan zou ik het hoogst waarschijnlijk niet zo dadelijk gemerkt hebben. Ik zou kalm geluncht hebben, met een lekkere, zacht-gare, in plaats van een weerbarstig-taaie entrecôte-béarnaise; en goed op tijd met mijn dames weer vertrokken en nog vóór donker in Bouillon aangekomen zijn. 't Is waar: ik had er de trompet bij ingeschoten; maar nu wil
| |
| |
ik hier dadelijk aanstippen, dat wij de trompet gedurende de ganse reis geen enkele maal gebruikt hebben; zij heeft geen klank gegeven, is herhaaldelijk onder de voeten geraakt, telkens verloren en weer teruggevonden, hij heeft ons aldoor verveeld en gehinderd, zodat het niets geschaad zou hebben, wel integendeel, was hij maar van 't begin af onvoorwaardelijk uit de baan geweest. Hoe dan ook, de verloren tijd moest worden ingehaald, en, nauwelijks buiten Namen, over de mooie, effen-gladde wegen, liet ik de wagen maar in volle vaart snorren.
Het moest, helaas! mij gauw genoeg berouwen! Eensklaps: pan!... en daar stonden wij met een gesprongen band!
Een springende band, - de portemonnaie-kwestie daargelaten - is 't spreken niet waard... als je maar rustig de tijd hebt om je reservewiel aan te schroeven of een andere band op te leggen. Maar 't moet al laat zijn, je moet je haasten, zenuwachtig worden, even de dames doen opstaan om iets van onder hun zitbank te halen: het een volgt op het andere, je vergeet een schroefje, legt iets uit je hand wat je niet terug kunt vinden, gooit je boel ondersteboven, trapt de dingen door elkaar; kortom een ellende, waarbij je van ergernis en razernij om je eigen stommiteit zoudt kunnen huilen.
Enfin! eindelijk kom je klaar. Je eindigt altijd met min of meer klaar te komen in een auto. Met vuile handen zit je weer aan je stuur, hijgend en zwetend nog van 't zwoegen, en met bezorgd gezicht staar je naar de lucht en naar de hemel, die reeds zijn avondkleur begint te krijgen.
't Is mooi, zo'n oranjerode avondlucht over de donkerwordende rivier en de weg-blauwende bergen. De dames zijn verrukt, genieten. Dames bezitten trouwens een bijzonder ontwikkelde vatbaarheid voor genieten. Maar de vertraagde, verantwoordelijke chauffeur kan heus niet meegenieten. Hij denkt aan de vele kilometers die nog af te leggen zijn op onbekende wegen, en ieder lichtje dat zich in de watervlakte komt weerspiegelen en dat de dames zo poëtisch en zo aardig vinden, is hem als een vuurpriem in de ogen. Een of andere straatjongen, die hem in 't voorbijrennen naroept: vos lanternes! doet hem beseffen, dat het nú reeds te laat is om zonder licht te rijden; en eindelijk moet hij er wel aan gelo- | |
| |
ven: de lichten doen branden en in aanzienlijk vertraagd tempo verderrijden.
Waren we maar door die ellendige trompet niet opgehouden! Hij zou lachen in zichzelf, de kleine dikkerd met zijn kale bol, die mij zijn excuses, of liever: aan wie ík mijn excuses maakte, als hij ons nu kon zien sukkelen, geen namen op de wegbordjes meer onderscheidend, telkens weer stilhoudend om de weg te vragen! Neen, 't heeft niets geen aardigheid, dat avond-rijden in een onbekende streek. Hier, bijvoorbeeld, op dat kruispunt midden in de bossen! Welke kant moeten we uit? Weer opgehouden, afgestapt, lucifers aangestreken, getracht de namen op de bordjes te lezen. Zijn we goed? Zijn we mis? Onzekerheid en twijfel! En als er nu nog eens een band springt, of iets aan de motor hapert, wat dan? In die doodeenzame grote bossen overnachten? Weldra komt de mist er nog bij. Ik zie geen tien meter ver vóór mij uit. 't Wordt vijftien per uur rijden, minder nog, want ik zie letterlijk niets meer, ik hang driekwart uit de wagen en onderscheid nog nauwelijks wat weg, of gras, of sloot, of boom is. 't Is of de wagen door wegdrijvende watten rijdt.
Eensklaps, midden in die grijs-duistere eenzaamheid, twee zwakke lichtjes in de verte. Lieve lichtjes, waar je ook rijdt of staat, wees welkom! Jullie zijn het glanzend bewijs dat er nog iets van leven is in die verlaten en verloren streek.
Twee lichtjes, drie lichtjes, vier lichtjes, eensklaps een hoop lichtjes! O! zouden we toch eindelijk veilig aangekomen zijn! Ik zie beweging, mensen op de weg; ik meen muziek en zang te horen. Jawel, zo is het. We vallen daar ergens midden in een kermis, met dans in herbergen, muziek en kramen langs de weg.
- Bouillon? vraag ik onder het zeer langzaam rijden, denkend dat wij in het stadje zijn.
- Tout droit, vingt kilomètres! antwoordt een harde stem. Vingt kilomètres! O, hemel, wat 'n slag! 't Is om te huilen!
De lichtjes zijn verdwenen, we zitten weer in 't wattig-grijze duister, en de weg schijnt te stijgen, want ik moet al spoedig van versnelling veranderen. En 't sukkelen herbegint!
Wat is het lang, lang, eindeloos lang, twintig kilometer, als men niets ziet en ontzaglijk-voorzichtig moet rijden over een
| |
| |
onbekende baan! Ik voel mijn wagen als een schip in volle, grijze zee, verre van alle havens of kusten. Hij schijnt ter plaatse te dobberen; niets duidt me aan, dat we maar enigszins vorderen. Ik spreek geen enkel woord meer, al mijn aandacht op 't sturen gespannen en ook mijn dames zitten stil en zwijgend, 't is of zij in de auto niet meer zijn. Ik weet niet of ze nu nog wel genieten, maar ik denk dat ze 't in elk geval huiverig hebben en, zonder ze te zien, stel ik ze mij voor, roerloos, als marmotten, onder plaids en mantels geduffeld. Die lievelingen! Ik kan ze maar knuffelen in gedachte en hopen dat ze 't straks goed en gezellig zullen hebben in 't hotel. Maar komen we nog wel ooit aan een hotel?
We schijnen toch wel in de buurt van ‘iets’ te komen. De weg waarop wij rijden daalt nu merkbaar, en rechts en links komt het mij vagelijk voor alsof er hier en daar een hek was, met aanleg van tuinen en half-zichtbare gebouwen in de achtergrond. Ik twijfel nog, ik durf haast niet meer hopen dat wij nog in een levend oord zullen aanlanden, tot zich plotseling iets duidelijks openbaart, dat geen de minste onzekerheid meer overlaat: een soldaat, teer-omarmd met zijn lief, langs een voetpad met bomen.
- Dames, zeg ik, mij omkerend, we zijn te Bouillon.
Vage stemmen, die als 't ware van heel diep en verre, uit plaids en mantels komen, geven een heroplevend antwoord.
- Waar? waar is het? vragen zij.
Een korte, plotselinge bocht en daar is 't antwoord: een straat, winkels, huizen, meiden, militairen, en, op een vijftig meter afstand, achter een pleintje, flink verlicht, 't hotelletje.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd