Verzameld werk. Deel 6

22 oktober

De dag is alweer zo sereen, zo zacht, zo stil en rein en prachtig, dat ik, boven op de heuvel, lang-uitgestrekt in een gemakkelijke stoel ga liggen, als midden in de zomer.

De zon bakt en blakert in mijn gezicht en op mijn stille handen. De hemel is helblauw, de verten zijn als paarlemoer en om mij heen staan de gewassen in hun laatste, ongeëvenaarde kleurenglorie.

Er waait een zachte, stage bries en mijn oude molen werkt ritmisch-schermend met zijn lange, rode zeilen tussen al dat goud en blauw en purper. Ik hoor zijn innerlijk geronk en als

[p. 162]

ik even mijn ogen sluit is het alsof daar een grote, gezellige poes naast mij in de koesterende, warmte zat te spinnen.

Ik lig als in een wieg van goud en purper onder azuren baldakijn, daar boven op de heuvel. En de bomen, die heel héél stil hun bladeren laten vallen, dekken langzaam mijn zoete rustplaats met een gouden deken toe.

De avond daalt. De rode zon gaat in een grijsachtige nevel onder. Er komt ineens iets kils aandrijven en ik krijg de indruk of de schone bomen, die mij zo roekeloos met hun eigen weeldetooi bedekken, nu huiverig-halfnaakt de ganse gure nacht zullen staan bibberen.