Verzameld werk. Deel 6

20 oktober

Het klein, grijs kerkje met spitse toren staat aan de oever van de rivier. Doch als men uit de velden aankomt ziet men 't

[p. 160]

water niet. Men ziet alleen het kerkje, met, als achtergrond, een hoge rij populieren, die langs de overzijde van het water staan.

Te allen tijde is het oude kerkje poëtisch en mooi onder zijn grote bomen aan de oever; doch vanavond is het schouwspel gans bijzonder indrukwekkend. Het avondklokje bengelt; en, achter 't kerkje, tegen de nog fonkelblauwe hemel, staan de gouden kruinen van de populieren als kolossale waskaarsen te branden. In het kerkje speelt het orgel en weergalmen plechtige stemmen; en die gedempte, hymnische geluiden spreiden zich als 't ware over de spiegel van het stille water open, tot zij, langs de ranke stammen en gouden kruinen van de overzijde, als een lofzang naar de blauwe hemel stijgen. 't Is het kerkje zelf, dat, in de poëzie van zijn omgeving, een lyrisch-vrome bede ten hemel stuurt.