Verzameld werk. Deel 6

9 oktober

Alles schijnt zachtheid en liefde in die laatste, rijke, schone dagen. Ruwheid, vijandschap, onaangename verhouding, hebben geen reden van bestaan meer.

Twee koeien staan naast elkander in de weide: een roomwitte en een wit-en-bruin gevlekte. Zij staan ten voeten uit in 't gouden licht op het smaragdtapijt onder de blauwe hemel. De roomwitte beweegt zich niet. Zij blijft roerloos als marmer. En zo, in volle roerloosheid, met ogen halfdicht van wellustig genot, laat ze zich langzaam de schoften likken door de bruin-en-wit gevlekte, die gewetensvol haar taak volbrengt, gelijk een trouwe meid zou zorgen voor haar meesteres.

Dat duurt zo een gehele poos. Dan houdt het op. Zal nu de witte op haar beurt de bonte likken, als wederkerig dienstbetoon? Neen; 't is klaar en daarmee uit. Elk van zijn kant gaan

[p. 151]

ze kalm weer aan 't grazen. Zou er dan wellicht een hiërarchie bestaan onder de dieren, als onder de mensen? Of zal de bonte morgen ook de witte likken, als deze ergens jeukte krijgt? 't Is jammer dat ik op de oplossing van de vraag niet wachten kan, maar ik geloof toch meer aan de sociale gelijkheidsopvatting onder de dieren dan onder de mensen. Ik geloof niet, dat de door haar dienares gekamde meesteres op haar beurt haar dienares zal in de haren zitten, tenzij in overdrachtelijke zin, terwijl ik wel geloof dat het roomwitte koetje niet zal aarzelen morgen aan de dag de schoften van de bonte koe te likken, zodra het daartoe, in de dierentaal die wij niet kennen, wordt verzocht.