Verzameld werk. Deel 6

19 september

's Avonds. Vandaag ben ik in de bossen geweest,... de ganse dag in de bossen.

Geen mooier tijdstip dan de septembermaand om in de bossen rond te dwalen. De heilige rust van een glanzende septemberdag past bij de plechtige schoonheid van de bossen in herfsttooi.

Het was een dag als goud. Geen wolkje vlekte de azuurblauwe hemel, en onder het groen van de statige lovergewelven, die zich reeds hier en daar met gele en bruine vlechten sierden, hing een wazig-gouden atmosfeer, als een onvatbaar fijn weefsel van paarlemoeren en oranje sluiers.

Wat stonden ze daar hoog en groot, vandaag, wat stonden ze

[p. 137]

daar plechtig-indrukwekkend-groots de oude, stoere bomen! 't Was of ze met hun lang en breedgespreide takken tot de hemel reikten; en zo leken de bossen op oneindige kerken en tempels vol lichten en wierook, die de wereld regeerden. De mensen, daaronder, bewogen zich nietig als dwergen; en waren stil, en als gedrukt in hun doening. De glorie van de hoge bomen scheen hen gans te overweldigen. En de minste geluiden werden door de dichte gordijnen van bomen herhaald en weerkaatst in galmende echo's, alsof ze boos waren, de machtige bomen, dat die nietige wurmen van mensen hun plechtige rust durfden storen.