Verzameld werk. Deel 6

8 september

Weer even naar de stad geweest en alweer een geluksdag, net als kort geleden, toen ik mijn heerlijk ‘arbitre-des-élégances-type’ ontmoette.

Doch nu was 't geen Petronius-type; 't was een gewone boerenkinkel.

Het is niet tegen te spreken, dat een aantal mensen een min of meer treffende gelijkenis met dieren vertonen. Om nog niet eens te gewagen van ons aller stamverwantschap met het apenras, stellig zijn er velen van wie de gelaatstrekken aan die van honden, katten, paarden, vogels enz. doen denken. En verder in die richting van gedachten en gewaarwordingen doorgaande, meen ik te durven en te mogen beweren, dat er ook types van gezichten bestaan, die als 't ware door de natuur zijn voorbestemd om een bepaalde naam en geen andere dan die bepaalde naam te dragen. Valt het zo uit, dat zij in werkelijkheid die volgens je voeling bij hun type passende naam bezitten, dan ben je gelukkig, dolgelukkig voor een ganse dag.

[p. 129]

Zo was heden bij mij het geval met de gewone boerenpummel, die ik al meer dan twintig jaren van uiterlijk kende, zonder verder iets van hem af te weten.

In mijn geest heette hij Pier. Hij had het type om Pier te heten. Zo iets laat zich niet verder verklaren, 't is een kwestie van voeling. Telkens als ik hem zag, dacht ik bij mezelf: ‘daar heb je weer Pier’. En toevallig zag ik hem dikwijls en was altijd van plan aan iemand die hem kennen zou te vragen, hoe hij in werkelijkheid heette. Maar ik ontmoette nooit iemand die hem kende en zo was het langzamerhand een soort van obsessie geworden, die ik vreesde wel nooit te zien bevredigen, toen hij daar heden weer langskwam, terwijl ik, met mijn vriend, vóór een koffiehuis, aan een tafeltje zat. Ik wou daar juist over beginnen, toen mijn vriend, met een gehaast ‘pardon, een ogenblikje’ even opstond en de voorbijtrekkende pummel achterna riep:

- Hè, Pier...! Luister eens...

De ganse dag ben ik als een klein kind gelukkig geweest!