Verzameld werk. Deel 6

27 juni

Nog altijd 't zelfde weer: grijs, guur, regenachtig, of men in maart of november was. Zal het nu nooit meer zomer worden? Het groen staat kleurloos te treuren, de vogels zwijgen, en de bloemen en knoppen, pas ontloken, rotten op hun stengels.

Nog steeds staan de natte hooibergjes, als verlaten naturellen-hutjes, droevig-eenzaam op de wei. Soms komen de mensen er naartoe, en willen er aan werken in razende bedrijvigheid, alsof het daarmee beteren zou; maar nauwelijks zijn ze begonnen of wind en regen jagen hen naar hun schuilplaatsen terug.

Wat is dat alles dof en triestig! Laat ik maar weer historietjes herdenken, om mij zelf wat op te fleuren en te troosten.

Amerikaanse historietjes, nog eens.

Enkele jaren geleden, toen ik in New York woonde, kwam een Vlaamse vriend mij daar opzoeken. Hij had weinig gereisd en vele dingen wekten zijn verbazing, die op mij reeds geen indruk meer maakten.

Ik liet hem de stad zien.

Wij zaten in het oud gedeelte, in Bowling Green, op een bank, onder de bomen. 't Was heerlijk-fris en kalm daar, vlak voor de zonne-glinsterende baai, in 't zachte gras, bebloeid met bloemen, en wij bekwamen er van de benauwende stads-zomerhitte en drukte.

Eensklaps riep mijn vriend:

- Kijk eens daar, hoe is 't mogelijk: al die droge blaren reeds, onder de groene bomen!

Ik glimlachte, raapte een keitje op, gooide 't in het gras.

[p. 82]

- Nee maar! riep mijn vriend.

Als een grauwe wolk waren plotseling al de blaren opgestoven en hadden ze zich weer aan de bomen vastgezet.

't Waren de mussen, de bekende, de beroemde, beruchte en beroerde, de duizenden en duizenden mussen van Bowling Green!

Eens, bijna een eeuw geleden, bracht een landverhuizer er enkele paren uit Europa mee. Hij liet ze daar bij aankomst los en sinds die dag hebben zij zich over gans Amerika vermenigvuldigd met een weelde, die aan het ongelofelijke grenst.

Ze zijn er haast zo talrijk als de dollars. Maar deze laatste liggen niet in 't gras van Bowling Green voor 't rapen. Want Bowling Green, rijk, óverrijk aan mussen, is zeker een van New Yorks minst gefortuneerde achterbuurten.

Dezelfde vriend ging met mid mee naar Pittsburgh.

Pittsburgh is een horribele, roetzwarte stad. Overal zwartrokende fabrieksschoorstenen, zwarte huizen, zwarte trams en treinen. De zon heeft er het aangezicht van een schoorsteenveger en de maan lijkt er een nietig glimwormpje, verdrietig reizend onder gore rouwsluiers.

Je kunt er geen twee uur wandelen, zonder andere boord en manchetten aan te moeten trekken.

Wij vluchtten uit die droeve stad en kwamen in het weinig minder droeve park.

- Hè! riep mijn vriend, - wat is dat eigenaardig: hier zijn 't duizenden en duizenden meerlen in plaats van mussen!

- Zou je denken? Kijk eens goed, glimlachte ik.

Een van die zwarte vogels kwam vrijpostig vlak bij ons op de leuning van een bank zitten en keek ons onbeschroomd, met zijn brutale ogen, aan.

- 't Zijn waarachtig ook mussen, maar hoe komen ze zo zwart en groot als meerlen! riep mijn vriend vol verbazing uit.

- Zo zijn de Pittsburgh-mussen, beste vriend: dik en zwart van 't roet, als meerlen.

Zes uur. Eigenaardig: diezelfde vriend, waarvan ik zo vertel, en die hier nu ook in mijn buurt woont, komt mij uit mijn

[p. 83]

natte eenzaamheid weghalen om samen met hem naar een gala-voorstelling in de stadsschouwburg te gaan.

Na enige tegenstribbeling laat ik mij overhalen.

Wel wel, wel wel!... Wel wel, wel wel! Ik was sinds lang niet meer naar 'n vertoning geweest; ik had de ontwikkeling van het repertorium slechts van verre, van heel héél verre gevolgd. Ik stond ineens vóór 't onbekende en 't nieuwe en gaf vooral mijn ogen, o mijn ogen! gul en ruim de kost.

Wat mij 't meest trof, was een verbazende, een verbluffende, een bijna ongelofelijke vereenvoudiging van 't vrouwelijk kostuum.

Wel wel! welwel! Wel, wel! wel, wel! Ze droegen bijna niets meer. Ze waren bloot, waarachtig, ze liepen zogoed als naakt over de planken; en angstig keek ik om mij heen, of de politie 't soms ging verbieden. Doch neen: 't leek alles heel gewoon en heel natuurlijk; er was geen andere beweging in de zaal dan de gretige beweging van de gerichte toneelkijkers-vertoning van naakt vlees; en het succes was groot, groot, daverend groot en het geluk glom en straalde op de roodgeprikkelde gezichten. En niet alleen 't toneel, maar ook de zaal zat vol halfnaakte vrouwen. Iedere loge leek wel op een luxe-bad-kuip; en toen al die mooie dames dan na de vertoning buitenkwamen en onder de plassende regen in hun auto's verdwenen, werd die bad-impressie nog veel sterker; men zag de doorschijnend-vleeskleurig-gekouste benen, de van glinstering als 't ware afdruipende japonnen, de naakte halzen en al 't naakte dat daaronder was, en de rijke ‘sorties’ leken precies op badmantels in aller ijl over die naaktheid en nattigheid heengegooid.

Het was werkelijk een heel, héél mooie kunstvertoning!

Twaalf uur. 'k Lig nog even in mijn eenzaam bed hardop te schoklachen om alles wat ik daar gezien heb. Hoeveel van die naaktjaponnen kunnen er wel in een gewone koffer? Honderd? Tweehonderd? Driehonderd? Een gewone portemonnaie lijkt mij in elk geval voldoende om er althans één op te bergen... voornamelijk als de papiertjes er zijn uitgehaald, waarmee men zulk een ding betaalt.

Ach, ach! Als het nu maar kon ophouden met regenen!