Verzameld werk. Deel 6

17 juni

Men moet het vlas niet bloeiend zien staan in blakende junimiddagzon. Men moet het 's ochtends héél vroeg gaan zien, als het nog slaapt en weldra zal ontwaken.

De verten zijn nog grijs en nevelachtig aan de lage einder, maar hoog is reeds de zon in de blauw-wordende hemel gerezen.

[p. 72]

De vlasaard slaapt. Al de dicht-geloken bloemen-oogjes hangen gebogen en aan ieder oogje schittert een dauwdropje, als een traantje van geheim verdriet.

Alles is stil op het land. De kaafjes^1. van de verre boerderijen kronkelen rustig hun ijle rookzuiltjes ten hemel, en gans het veld ruikt naar de heerlijk-frisse geuren van de pasgeboren zomerdag.

Maar eensklaps stijgt boven de slapende vlasaard een zachtkwelende jubelzang op, aanhoudend, poëtisch, oneindig.

Het is de leeuwerik... En 't is meteen alsof de vlasaard onder het zoet geluid langzaam ontwaakt!

De dauwdroppeltjes vallen neer en 't een na 't ander richten zich de blauwe bloemen-hoofdjes op. Zij openen hun tere kelkjes in de ochtendzon en schijnen naar elkaar te glimlachen. Het is alsof zij elkander herkennen en goedemorgen zeggen. Hier en daar is er een wit hoofdje onder al die blauwe hoofdjes; en al de talloze blauwtjes schijnen die enkele witjes vol nieuwsgierigheid te omringen en verbaasd en gelukkig en verrast te zijn, dat zij die kleine wonderkinderen in hun midden hebben.

Zo zijn ze eindelijk alle wakker en staan ze zich te spiegelen en te koesteren in de zon. Kapelletjes, bijtjes, kevertjes komen weldra aangegonsd en aangevlogen, fladderen van 't ene bloemenhoofdje naar het ander.

En onverpoosd, aanhoudend, jubelzingt en kweelt de leeuwerik, onzichtbaar-hoog reeds boven de blauw-en-witbebloemde, zonnig-groene vlasaard, het dromerig ritme van zijn zoet-poëtisch lied, dat eeuwigdurend is.

1. Schoorstenen.