Verzameld werk. Deel 6

10 juni

Zes uur 's ochtends. ‘Men hoort het vreedzaam slijpen van een zeis’...

Hoe dikwijls hebben we dat niet gehoord in de litteratuur of op 't toneel!

Nu hoor ik het in werkelijkheid. Een man is daar ergens aan 't maaien, beneden de heuvel en ik hoor het zacht gesis van 't snijdend staal door de neerzijgende halmen en af en toe het litterair-vreedzaam slijpen van de zeis.

't Klinkt heerlijk zacht en rustig. 't is om, nauwelijks in de vroege ochtendstond ontwaakt, je ogen weer te sluiten en er lang en dromerig van te liggen genieten.

Het vreedzaam slijpen van een zeis...! Zachte, zoete ochtendzon, geur van vers hooi en fris-bedauwde bloemen, gekweel van vogelen en stille lucht... wat is 't al niet!

Men wil het eindelijk van dichterbij genieten; men wil het genieten met de ogen en men staat op en gooit zijn venster open.

O, die heerlijke, zacht-prikkelende, zoetgeurig-frisse ochtendlucht! Wat gaan de longen breed-gezond-genietend open! En de ogen,... ze stralen... en ze staren eerst langs de wijde kring van groen- en nevelblauwe horizont rondom en

[p. 68]

komen dan eindelijk rusten op de man van 't vreedzaam slijpen van de zeis, onderaan de Molenheuvel.

Daar staat hij, blootshoofds, met niets aan dan een grauwlinnen broek en een bruin-en-roze-geruit hemd, dat op zijn behaarde, blote borst ruim open hangt. In lange, breed-strijkende zwaaien, maait hij het nog bepareldauwde, hoge gras van vóór zijn voeten weg. 't Is zes uur in de koele ochtend en reeds druipt het zweet van zijn bruingebrand en beenderig gezicht. Sinds wanneer, terwijl alles nog sliep, staat hij daar al te zwoegen? En hoe lang zal hij er nog bezig zijn, als velen die zijn zoet geluid bekoorde, reeds weer aan de nachtrust denken.

Het romantisch-en-arcadisch litteraire ‘vreedzaam slijpen van een zeis’ behoort tot de zwaarste en zwoegendste arbeid, die op het veld verricht kan worden!