8 juni
Er zit een tweede beest in 't bos, dat, evenals het eerste, ganse avonden en nachten, aanhoudend zijn eentonig-droef êêk-êêk...êêk-êêk... êêk-êêk... êêk-êêk... laat horen. Het zit, even mysterieus en onzichtbaar als het ander, ergens in een holle weg op een twintig passen afstand van het eerste en schijnt er een gesprek mee te voeren.
O, hoe gaarne zou ik willen weten wat die twee elementaire wezens aan elkaar verkondigen! Die taal van slechts één enkele klank, zonder één enkele schakering, en die dienen moet om álles uit te drukken! ‘'k Ben dol op jou: êêk-êêk... êêk-êêk... 'k Ben boos op jou: êêk-êêk... êêk-êêk. 'k Heb pijn, 'k heb vreugd, 'k heb angst: êêk-êêk... êêk-êêk. Aldoor, altijd, voor alles het zelfde. 't Wordt een obsessie, een lugubere obsessie.’ Ik wou die dieren zien, maar, zodra ik in hun buurt kom, zwijgen zij, om dadelijk, zodra ik weg ben, opnieuw te beginnen.
Het achtervolgt mij in mijn slaap en tot in mijn dromen hoor ik het droefgeestig-sarrend-obsedante:
êêk-êêk... êêk-êêk... êêk-êêk... êêk-êêk.
Auteursrechtelijk beschermd