Verzameld werk. Deel 6

6 mei

Wat gaat het alles gauw! Nu zijn de lange dreven van Amerikaanse eiken ook in het blad gekomen en 't zijn als lange geelgroene lichtstrepen tussen de sombere sparren en 't ander gewas. De lariksbossen, die nog maar pas zo helder jeugdiggroen stonden, lijken nu reeds donker, naast het zo licht herlevend gebladerte van de Amerikaanse eiken. 't Is of de frisse jeugd van de lariksen nu al voorbij was; zij zien er ineens heel, héél ernstig en zelfs een beetje droevig uit, als 't ware treurend over hun verloren jeugd en schoonheid.

Zes uur. Mijn oude molen heeft sinds dagen niet gewerkt. Wat had hij toch? Was hij ook treurend over vervlogen illusies, hij die reeds zoveel gezien en ondervonden heeft en weet hoe weinig blijft en hoe oneindig veel vergaat?

Tegen het invallen van de avond heeft men hem met zijn oude, bruine zeilen aangekleed en is hij loom gaan draaien, en lusteloos als 't ware. Wel kreeg hij af en toe een vleug van kracht en wentelde met rasse wieken; maar 't duurde slechts een ogenblik en dadelijk weer zakte er een lamme traagheid over hem.

[p. 43]

Nu staat hij stil en uitgekleed met zijn peinzend, oud gezicht naar 't purper-glanzend westen toegekeerd. Hij schijnt te mijmeren en te zuchten: ‘Ik ben zo oud en heb zoveel gewerkt; laat mij nu maar met rust.’

De avond taant in grijzigheid en langzaam komt iets triestigs in de stille atmosfeer. De oude molen lijkt een teer-besnaard, fijnvoelend wezen, in stemming met de weemoed van het uur en de omgeving.