Verzameld werk. Deel 6

2 mei

Vandaag heb ik een oude vriend helpen begraven. Dat iemand goed, trouw, en eerlijk was, zegt men gewoonlijk van een dode. Maar deze was het werkelijk; het waren zijn grootste en beste hoedanigheden. De blik, waarmee hij u aankeek, blonk als een heldere daad van eerlijkheid en waarheid, en zijn handdruk was als een gift, iets dat hij grootmoedig wegschonk zonder er iets voor in de plaats te vragen. Hij is betrekkelijk jong gestorven, na een zwaar, langdurig lijden, dat hij als een held gedragen heeft.

Op het kerkhof zijn er vele van zijn vrienden bij elkaar gekomen. En de kist, die heel licht woog (de doodkist van een

[p. 38]

uitgemergeld lichaam weegt niet zwaar) was overdekt, overladen, overstapeld met de schitterendste bloemenkransen.

Een vriend heeft enkele afscheidswoorden uitgesproken. Dat klonk eenvoudig en vol ingehouden droefheid, zoals het zijn kan bij een leed, dat héél diep in de harten trilt.

De dag was grijs, en kil, en treurig. De grond lag donkervochtig en 't jeugdig groen had geen schakeringen van frisse lenteweelde. Maar in de hoge kruinen zongen vele vogeltjes zo zacht en liefelijk en hun jubelende stemmen, die de plechtige stilte van het rustoord bezielden zonder het te storen, spraken van hoop en liefde en leven, van alles wat, sterker dan de dood, uit de dood weer tot leven wordt geboren.