Verzameld werk. Deel 6

1 mei

Vandaag heb ik bezoek gehad: bezoek van mensen uit de stad. In een bende van een tiental zijn ze naar buiten gekomen, aangelokt door het mooi weer, beladen met proviand in manden en papieren zakken. Zij hebben op de Molenheuvel geluncht en daarna rondgewandeld. Het waren jonge dames en heren en er waren ook een drietal kleine kinderen bij: Popol, Tata en Kikine.

Eerst hebben ze zoveel mogelijk van mijn bloemen afgeplukt. Daarna hebben ze door de jonge heesters krijgertje gespeeld en eindelijk zijn ze op een punt gaan staan waar hun gejoel

[p. 37]

echode en hebben daar de echo aangeschreeuwd en aangejoeld en aangeblaft tot hun kelen er schor van werden. Toen ze daarvan verzadigd waren zijn ze langs de molentrap opgeklommen en zij, die nog beneden stonden, hebben hard aan de wiebelende trap geschud om de anderen schrik aan te jagen en, zo mogelijk, te doen neervallen. Dat heeft dan ook gehaspel veroorzaakt tussen Popol en Kikine, die hardop aan 't huilen is geraakt. Tata, het broertje van Kikine, heeft het voor zijn zuster opgenomen en Popol tegen de schenen getrapt en een oorveeg gegeven. Daarop heeft Popol naar Tata gespuugd, die teruggespuugd heeft, daarin bijgestaan door Kikine, die er haar schreien voor gestaakt heeft om ook mee te spugen. De ouders, die er eerst hartelijk om lachten, hebben ze tenslotte van elkaar moeten afrukken.

Tegen zonsondergang hebben ze afscheid van mij genomen en mij wel hartelijk bedankt voor het gezellig middagje op de Molenheuvel. Zij hebben mij ook vast beloofd nog meer dan eens terug te zullen komen.

De bloemen, de vrachten bloemen, die ze overal geplukt en geplunderd hadden, hebben ze, als een hoop vuil, in een zandkuil laten liggen. En overal de vuile papieren van hun piknik rondgestrooid.

Aardig, zo'n bezoek van echte stadsmensen buiten!