Verzameld werk. Deel 6

3 april

Zeven uur 's ochtends. Het ontwaken! Eerst de vage doezeling van het niet-weten waar ik ben. Lig ik nog in de be-

[p. 13]

nauwde stad, of waar lig ik? Eensklaps wordt het helder in mijn brein. Ik ben buiten, op de Molenberg; ik hoor al de vroege lente-vogeltjes kwelen, begeleid in ondertoon door een dof en aanhoudend gegons, als van een trein, die ergens heel héél verre rolt.

Met een ruk trek ik vanuit mijn bed 't gordijn vóór een der grote ramen weg, en kijk.

Ik zie niets dan één grijze hemelvlakte waar de grote wieken van de oude molen, met forse zwaai en gelijkmatige cadans in rusteloze cirkelgang doorheen zeilen. Teleurstelling! Na de prachtig-heldere nacht had ik vast op blauwe lucht en zonneglans gerekend. Maar 't statig werken van de aartsvaderlijke oude molen boeit en troost mij toch. Die wijze reus, die 's avonds met zijn eerbiedwaardig, grijze hoofd vol poëzie en sterren zit, volbrengt bij daglicht zijn nuttige, nederige taak. De mensen op het land zien hem van verre werken en als 't ware wenken met zijn grote armen en zij brengen hem het graan, waarvan zij het gezonde, dagelijks brood zullen bakken.

Op; en ook de andere gordijnen weg!

O, lieflijke heuvel, wat staat hij al groen! Het eiken kreupelhout is nog gans bruin en grauw en al de beukenheesters dragen nog de droge, bruine blaren van het vorig najaar, maar daartussen schiet de ranke lijsterbes in groene trosjes op en de jonge lariksjes zijn als zovele groenbrandende kaarsjes, terwijl de berkjes als het ware staan te trillen van ontwakend leven.

Onderaan de heuvel ligt het dorpje met zijn kerkje, en daarachter kronkelt de rivier door groene weilanden. De grote buitens slapen nog hun deftige winterslaap met dichte luiken en de zware, sombere bossen staan nog zwart van eenzaamheid.

Helaas! De grijze lucht lost zich in regen op en alles smelt weg in natte nevel. Alleen de oude molen, ongevoelig voor de jaargetijden, blijft staag en stug zijn plicht vervullen en zwaait zijn reusachtige armenwieken van de heuvel tot de hemel, eenzaam en almachtig, alsof hij alleen nog op aarde bestond.