Verzameld werk. Deel 3

[p. 1311]

V

Madame Verpoest en haar dochters waren ingenomen met de huurders-buren.

- Ça sont main'nant des gens pas communs, n'est-ce pas? zei Paulke.

- Oh! si polis, si bien élevés, si éduqués, versterkte Marina het gezegde met geestdrift.

- Da zijn meinsche die pensionnoat g'had hên, ge 'n moet da nie vroage, zei madame Verpoest.

- Ze zijn van Duurnijk, hij hee het mij gezeid, deelde Marina mede.

- We wiste wij da wel, antwoordde Paulke, die in wijsheid niet wilde onderdoen.

- Il connaît bien la musique, te uurdiele noar 't gene dat er hij van zegt, meende Marina. - Hij hee mij gevroagd om morgenoavond ne kier te goan. Hij zoe wille ne quatre-mains mee mij liere, zeid' hij.

- Hawèl, hawèl, goa gij moar, ge zul gij doar gien slechte maniere lieren uuk, sprak haar moeder.

Ook aan Julien en Florimond werd er met levendige waardering over de buren gesproken.

Julien zat geringschattend te luisteren, met inzicht zwijgend. Florimond meende, dat vreemd onbemind moest maken.

- Voilà, zei Marina, reeds gekwetst, - toujours comme ça, ce n'est jamais assez bien pour lui. 't Zoen zeker moete prinsen en prinsesse zijn mee wie da we kennesse moake?

- Bàh 't 'n doet, bàh 't 'n doet, antwoordde Florimond, - moar allo ik 'n ben veur gien Woalekoppen en doarmee es 't al gezeid.

In de namiddag kreeg Paulke, boven zittend op het badkamertje, vlijtig aan haar handwerk bezig, misschien toekomstdromen met de draden mee bordurend, van Palmyre een ge-

[p. 1312]

sloten omslag:

Mademoiselle Paula Verpoest,
Gand.

Van wie was dat?

Wie had er behoefte haar te schrijven?

De weinige vriendinnencorrespondentie, die zij erop nahield, kwam doorgaans met de post.

Hier was geen zegel, was geen stempel op.

Zij draaide en keerde het couvert, genietend van het uitstel, aleer haar nieuwsgierigheid te voldoen.

Eindelijk trok ze een haarspeld uit haar hoofd en ritste een vouwkant open:

Verzen!

Het waren verzen, en aan haar, Paula!

En met kloppend hart en bevende knieën en sidderende handen, zag ze daaronder de naam: Tiburce Médard.

Paulke las:

Pour être un ange, il faut savoir voler,
Aller au ciel, y demeurer, dit-on.
Un grand mensonge contient ce dicton:
L'ange reste parfois, et doux et bon,
A nos côtés pour sourire et charmer.

Paulke legde de hand op haar borst.

Wat klopte het daar geweldig.

Was het mogelijk, zo iets aan haar! En zo gauw!

Hij had haar toch slechts weinig aandacht gewijd, alles voor Marina was het geweest, wat opmerkzaamheid betrof, voor Marina, zoals altijd...

Verliefd! zou hij verliefd op haar - Paula - wezen?...

En onwillekeurig, met het papier tussen de vingeren, ging Paula in de toiletspiegel kijken - in haar eigen ogen kijken - als om te weten, hoe een gelukkige uitverkorene zich voordeed, de bescheidenheid kampend nog, weerstribbelend tegen de hoop.

Het getjonk aan de piano had opgehouden, zonder dat Paula

[p. 1313]

het bemerkte; evenmin hoorde zij een haastige stap de trappen opklimmen.

De deur vloog open en Marina stormde binnen, hoogrood, met sterrenglans in 't oog.

Zij hield een omslag en een papier in de hand:

- Voyez une fois ceci!

Ook verzen, ook ondertekend: Tiburce Médard. Verzen aan Marina.

Zij luidden aldus:

A mademoiselle Marina Verpoest:

Mon coeur longtemps engourdi en silence,
A ce repos croyait s'habituer.
Rien ne l'intéressait, vivant sans espérance;
Il se croyait de fer, il se croyait d'acier.
Non, il ne l'était pas, il est blessé à mort.
A moins que votre amour ne le guérisse encor.

Paulke staarde op de regels als verdwaasd, het kwam haar voor, dat de woorden geen zin hadden, dat zij die niet begreep... En toch zij begreep ze maar al te wel, al wist ze niet hoe ze zich aan haar duizelig verstandsvermogen hadden meegedeeld.

Het was de instorting van 't nog in aanbouw zijnde paleis van haar begoochelingen, gruis en stof om haar verspreidend. - Van hem! riep Marina, als een triomfkreet, als bestond er geen andere man op de wereld dan Médard.

- Van hem, herhaalde Paulke met een star gezicht.

- Wens mij geluk, zei Marina, - c'est une déclaration en règle, en 'k goa hem pakke, il me plaît, er moe 'n eind aan komen uuk, 'k hè er nu al zuvelen afgezeid.

- 'k Weinsch' u geluk, zei Paulke.

Haar eigen verzen, de verzen van hem aan haar, daar lagen ze op de witgelakte wasstand. Zij hadden haar zo kortstondig en zo innig gelukkig gemaakt!...

Wat waren ze anders dan de vriendschapsaalmoes van een toekomstig broederhart!

- Ge zegt gelijk niets, ge vindt er toch uuk nie op af te keure, newoar? vroeg Marina, ietwat bevreemd over het

[p. 1314]

zonderlinge doen van haar zuster.

- Bah nien ik, hoegenoamd niets, zei Paulke op schorre toon; en, niet meer bij machte zichzelf te beheersen, sloeg ze haar armen om de hals van Marina en barstte in luide snikken uit. Deze drukte de magere gestalte aan haar volle buste en met een verwonderde kus op het kapsel van Paulke:

- Chère, bonne soeur, qu'est-ce qui te prend? Ze es er mijn woarheid mier van aangedoan als ik zelve, vous en êtes plus émue que moi! en daar Paulke voort hikte met hete tranen, die Marina's wit-mousselinen blouse-voorstuk nat maakten, troostte Marina haar, diep ontroerd over zoveel zustertrouw: - Mais il n'y a pas à se désoler, se marier ça n'est pas mourir, doarenbove 'k 'n goa ik in gien ander stad goan weune, qu'est-ce que ça signifie main'nant? Nous nous verrons tous les jours, alle doage. Ge zult vele bij ons kome, newoar, vele? - Huul vele, beloofde Paulke.

Zij hief haar betraand aangezichtje op.

Zij kreeg een gevoel van bespottelijk-wezen, van onzinnige overdrijving.

Wat had ze zich toch in het hoofd gehaald, daar zo even! Zij had die man slechts eenmaal gezien. Hij was niet meer dan stipt beleefd met haar geweest. Zij had geen recht op zijn voorkeur... Zij zelf was enkel heel oppervlakkig, misschien wel nog vatbaar voor verandering, ingenomen met hem... wat dan... wat maakte haar zo droef?

Och, dit niet, wat nu voorviel, maar dat eeuwig achteruitgezet worden bij de mooie zuster... die 't ook niet helpen kon...

En al de vlammen van haar warm hartje laaiden op over de as van haar teleurstelling:

- O Marina, Marina, wa verheug ik mij over u geluk! Proficiat, proficiat! herhaalde Paulke, haar zuster innig kussend met krampachtige zenuwachtigheid.

- Ne rien dire encore à m'man, bedong deze, - tenir ça pour nous, 'k 'n zoe er misschien nie meuge noartoe goan van den oavond. Florimond zoe er zeker were wa van wete. Hij mag hij wel spreken, hij! Paulke, coeur d'or, herhaalde ze, zacht met de hand haar zusters hoofd strelend.