XVI
Ivan las die brief aan Lisatje voor en vroeg haar:
- Hawèl, goade ne kier mee noar ginter!
- Noar Amerika! riep ze ontsteld.
- Joa!
- Noeit! Doar 'n moette nie mee aankomen. En, daar hij aandrong, werd ze boos.
- Ge mien zeker da 'k nie 'n wete woarom da ge were noar Amerika wilt!
- Woaromme? vroeg hij verbaasd.
- Om nog ne kier bij ou schuene madam te zijn, natuurlijk! - Moar Lisatjen, hoe es 't toch meugelijk! zei hij bedroefd.
Zij schreide. Zij was jaloers, ongelukkig.
- Ge weet toch wel da ze getreiwd es! sprak hij verzoenend. - En da ze goa schien! riep ze kwaad.
En hij haalde zijn schouders op.
- Ge verstoat toch wel da 'k ou nie mee 'n zoe vroagen as ik slechte intensies ha.
- 't Es gelijk; 'k 'n goa nie mee.
- Ik moe goan! zei hij ernstig. - Mijn fortune 'n ligt hier niet; ze ligt ginter. 'k Moe mijn zoaken oppassen.
Hij bleef een ogenblik peinzend, de ogen strak.
- 'k 'n Reize nie geiren alliene! zei hij eindelijk. - As ge gij nie 'n wilt, 'k zal Peetsen meevroagen. Hij zoe Amerika zue geiren ne kier zien.
Zij schoot in een lach. Haar kwaad humeur verdween; haar ogen lachten door haar tranen heen, als een zonnepijltje door een wolk.
- Peetsen! Hoe krijgt ge 't in ou huefd! spotte zij. - Hij zal toch zeker zue zot nie zijn van dát te doen!
- Peetsen? echode hij. - Peetsen 'n hee moar ien gedacht in zijn leven; en da es van da land ne kier te meugen zien!
Auteursrechtelijk beschermd