Verzameld werk. Deel 3

[p. 640]

LV

Dát, wat Uleken en Marzelien als onontkoombaar vreesden, gebeurde echter niet...

De bende kwam bij het kasteel en brulde er het leeuwenlied. Meneer Santiel en meneer André lieten er hun honden op los, die wel blaften, maar niet beten. Toen haalden zij de huisknecht, de chauffeur en de twee koddebeiers, die zij wapenden met revolvers en geweren; maar die dachten er niet aan om naar de menigte te schieten: zij bleven, ondanks de woedende vermaningen van meneer Santiel en zijn zoon, roerloos op 't perron staan, wachtend wat er zou gebeuren. Er gebeurde niets... Toen ‘De Leeuw’ was uitgebruld rolden de betogers hun mooi vaandel op en trokken naar De Floncke, waar zij hun dorst aan talrijke glazen bier lesten. Toen brachten zij Allewies en Eulalietje plechtig terug naar hun hoeve en brulden daar nog eens ‘De Leeuw’ en deden ook nog eens hun mooi vaandel wuiven. Toen was het afgelopen. In bende vertrokken zij, romantisch opgewonden, om in andere dorpen te gaan manifesteren.

De volgende ochtend al vroeg verwachtte Allewies zijn ‘verbod’. Hij twijfelde er geen ogenblik aan, of dat zou meneer Santiels allereerste wraakneming zijn. Maar de ochtend verliep, en ook verder de dag, en er kwam niets. Ook de volgende dag kwam er niets en verder de hele week ook niets. De zondag kwam Allewies weer op de ‘piedesiekel’ met Eulalietje in de ‘schietekar’ ter hoogmis. Het gele vlaggetje woei op de stuurstang en meneer Santiel en zijn familie konden het duidelijk zien, toen zij uit hun eigen luxe-auto stapten. Zij deden of ze niets zagen. Zij gunden het geen blik.

Marzelien, de wijze man, bekwam er niet van; en Uleken en Natsen nog minder.

- Nou 'n verstoa 'k mij toch aan de weireld nie mier! hoofd-

[p. 641]

schudde Uleken met in elkaar geslagen handen.

- De weireld es veranderd, tante! riep Allewies triomfant.

- En zoe miester Lauwereyns nou uek nie afgesteld worden en menier Spilthuern verploatst? vroeg nog Uleken.

- Vroag het ulder, tante! Kijk, zij komen doar.

Daar kwamen inderdaad, als bijna elke zondag, de onderpastoor en de onderwijzer samen aangewandeld. Meneer Spilthoorn zag er wel wat bleek en zenuwachtig uit; maar meester Lauwereyns glimlachte en wreef blijmoedig in zijn handen.

- Ha 'k ben verwonderd da g'hier nog luept; da ge nog nie afgesteld 'n zijt! kon Uleken niet nalaten te zeggen.

- Geen vrees, juffrouw Eulalie. Wij hebben het volk met ons. Vlaanderen is ontwaakt. Vlaanderen is tot bewustzijn gekomen! antwoordde in sierlijke taal de jeugdige onderwijzer, terwijl hij triomfantelijk de handen over elkaar wreef.

- 'k 'n Verstoa ulder niet; ge zij zot! smaalde Uleken.

Zij lachten allebei en stapten vrolijk verder.

Marzelien grijnsde, allergriezeligst. Irma en Fietriene, die aan hun deur kwamen staan, keken met onbehouwen nieuwsgierige ogen.