Verzameld werk. Deel 3

[p. 522]

XIX

Er was opnieuw een zondag en voor de derde maal kwam Natsen naar Uleken toe om haar te vragen of ze meeging. - Nien ik! antwoordde Uleken zeer beslist, - 'k 'n goa in gien slechte huizen!

- O! slechte huizen! zei Natsen berispend.

- 't Es gelijk; 'k 'n goa nie mee!

En weer mocht Natsen alleen vertrekken.

Uleken stelde er nu een soort koppigheid in om niet meer mee te gaan; maar de zondagnamiddagen waren wel vreselijk lang en eentonig, zo met haar beide ouders heel alleen op de eenzame hoeve; en misschien begon het haar wel wat te berouwen, dat zij zo onverzoenlijk de vroegere, toch wel aangename banden verbroken had. In weerwil van zichzelf bespiedde zij die namiddag de terugkomst van Natsen uit het dorp; en toen zij haar eindelijk met de schemering zag komen, ging zij tot aan 't hofgat om toch nog eens een praatje met haar vriendin te maken.

Het kwam haar al van op een afstand voor alsof Natsen buitengewoon vreemd deed die avond. Zodra zij Uleken naast de haag van het boerderijtje ontwaarde, kromp zij ineen alsof ze plotse pijn gevoelde. Uleken schrikte geweldig en dacht, dat er iets ontzettends moest gebeurd zijn; maar 't ogenblik daarna bemerkte zij dat Natsen, in plaats van te schreien en te kermen, zoals zij dacht, stuiptrekkend ineengekrompen liep van 't lachen; en dat gezicht ontstelde haar bijna nog heviger; zij dacht dat Natsen plotseling krankzinnig was geworden.

- Wat doede gij toch? Wa krijgde gij toch? gilde Uleken van ver.

- Ge moet zwijgen! riep Natsen, terwijl de lachtranen langs haar wangen rolden; - moar 'k hè doar wa g'huerd, 'k hè

[p. 523]

doar wa bijgeweund, bij Irma!

- Watte? vroeg Uleken verbaasd.

- Marzelien!... giechelde Natsen... - Marzelien! Hij goa tóch treiwen!... Mee... mee... ge 'n zoedt het noeit keune roân...

- Mee Irma! kreet Uleken.

- Nie nie, antwoordde Natsen hoofdschuddend, - mee Irma niet... mee... mee...

- Moar Natte ge wor gij zot! Zeg het toch! riep Uleken geërgerd.

- Mee Fietrientsjen! gilde Natsen. - Mee Fietrientsjen!! zue woar of da 'k hier stoa!

Roerloos, met starre ogen, keek Uleken haar vriendin een poos stilzwijgend aan.

- Ge wil zeker de zot mee mij houen! zei ze eindelijk.

- Nie, zulle! 't Es lijk of ik zegge, antwoordde Natsen eensklaps heel ernstig.

- Ha! 't es het 'n schande! riep Uleken verontwaardigd.

- Ze schillen achtendertig joar! Hij is zevenenvijftig en Fietrientsjen negentiene! zei Natsen met grote, ronde ogen.

- En wa zegt Irma doarvan?

- O!... Al da wel es! Hij hee veel geld, ne woar?

- Ha! 't es het 'n schande! herhaalde Uleken met nadruk.

- 't 'n Es het wel gien schande, vergoelijkte Natsen, - moar da es zot luepen achter 't vreiwevolk! Wie zoe dat toch gepeisd hên van azue nen ouwen piloarbijter, die ons Hiere van 't Kruisse zoe bidden!

- 'k Ben d'r vies van! walgde Uleken.