XVIII
Hij kwam zijn jonge bruid op het gehucht vertonen. Op een ochtend was ze daar, in een mooi open rijtuig, vergezeld van een oudere dame, die haar moeder was.
- Kom, Ule! riep Ulekens moeder opgewonden, - we moen dat toch uek ne kier zien!
Maar Uleken had niets geen zin. - Och, 'k zal ze loater genoeg keune zien, antwoordde zij onverschillig.
- Ha moar, gie dwoaze kerte, iederien goat er noar kijken! gilde moeder.
- Goa gij moar in mijn ploatse en kom mij vertellen hoe da z'er uit ziet! glimlachte Uleken. En moeder mocht alleen naar het kasteel toe gaan.
- O, 't 'n es gien schuene! berichtte moeder, toen zij op de boerderij terugkwam. - Z'es veel te moager en z' hee zuk 'n oardig hoar, 't Es zjuust 'n schoap. En de merná 'n es uek nie schuene!
- Goesting es kuep! zei vader, die ook gaan kijken was; en met een ondeugend lachje voegde hij erbij:
- 'k Hè ik wel gezien, dat hij heur geiren ziet. Hij zat mee zijn kniens tegen d'heure in de voiture!
En vader lachte nog ondeugender.
Uleken zei niets. 't Was weer alsof ze 't spraakvermogen had verloren. Haar ogen staarden peinzend door het raampje, over de boomgaard heen, in de richting van 't kasteel. Er was iets vreemds in haar. Zij onderging geen eigenlijke emotie en toch was er diep in haar een gevoel, alsof ze nu wel voor een beuzelarij had kunnen schreien.
Wat 'n gekheid! Wat droomde ze? Wat kon het haar schelen met wie meneer Santiel ook trouwde! ‘Soorte bij soorte!’ was het immers, zoals zijzelf zo dikwijls aan meneer Santiel geantwoord had.
Auteursrechtelijk beschermd