Verzameld werk. Deel 3

[p. 120]

VIII

Papa en Mama hadden, evenals Maud en ‘Auntie,’ mijn invitatie aangenomen; en daags vóór de gestelde datum toog ik even naar het restaurant Delmonico, om er met de baas, of een van de chefs, het menu op te maken.

Ik werd er ongeveer ontvangen, zoals Maud bij madame Véronique onthaald was geweest. 't Was in de stille uren; de garçons waren langzaam en zorgvuldig bezig in de ruime zaal met rood tapijt de tafeltjes te dekken; en een dikke meneer in rok, met glimmend-wit plastronhemd en zwarte das kwam statig naar mij toe, nam mij even vlug op met één blik, die gans zijn oordeel over mij vast scheen te vestigen, en vroeg mij, met een vette stem, in 't Frans, wat ik verlangde.

Ik zei hem wat ik voor de volgende dag zo al wenste.

Zakelijk ging hij in zijn binnenzak, haalde een gedrukte spijskaart te voorschijn, nam een potlood en begon voor te dragen.

- Cinq potages bisque? vroeg hij.

Ik knikte.

- Du saumon à la Chambord?

Ik knikte.

- Une entrée: longe de veau; entrecôte béarnaise; selle d'agneau!

Ik aarzelde, er kwam in mij een spanning.

- Longe de veau? herhaalde hij, mij met een greintje van meelijdende geringschatting aankijkend.

- Plutôt entrecôte béarnaise, zei ik eindelijk.

- Comme légume? ging hij voort, optekenend. En, daar ik weer aarzelde, mij helpend:

- Tomates farcies, artichauts, céleri à la moëlle.

- Céleri à la moëlle, echode ik machinaal.

- Comme rôti? ging het verder.

[p. 121]

Gaat hij er niet haast mee uitscheiden! dacht ik bij mezelf. 't Was warm daarbinnen en ik voelde mijn wangen gloeien.

- Sarcelle; canard sauvage; dinde Maison? ging hij onverdroten voort.

- Dinde Maison, echode ik nog eens, helemaal onder zijn invloed en machinaal reagerend op zijn laatste klanken.

- Et comme dessert une omelette Sibérienne et une macédoine de fruits? besloot hij, mij ternauwernood nog raadplegend.

Ik knikte.

Hij tekende op en er was een stilte. De garçons dekten rustig verder hun tafeltjes en daarbuiten, achter de hoge, brede ramen, stroomde het druk-mondaine leven van New York voorbij.

- Hoeveel wordt dat dan samen? vroeg ik eindelijk, met inspanning en matte stem.

- Eh bien, comme nous avons dit, n'est-ce pas? En hij begon nog eens op te sommen: potage bisque, saumon à la Chambord, entrecôte béarnaise...

- Ja maar... de prijs... tezamen... stamelde ik met het rood der schaamte op mijn wangen.

- Oo... zei hij, alsof ik iets heel bijzonder geks gevraagd had; en een bijna onnaspeurlijke glimlach kwam even op zijn lippen.

Hij zette vlug wat cijfers onder elkaar, telde samen, zette er nog iets bij, telde weer samen en noemde mij eindelijk een getal, waar ik, evenals enkele dagen tevoren bij madame Véronique, in figuurlijke zin van omviel. Ik meende verkeerd begrepen te hebben, vroeg hem om nog eens 't cijfer te herhalen, viel er nog eens, in figuurlijke zin, van om.

- 't Is goed, zei ik klankloos, terwijl de ganse ruime zaal, met al haar tafeltjes en stoelen, vóór mijn bedwelmde ogen scheen te dansen en te schemeren:

Ik koos het tafeltje, of, beter gezegd, nam het tafeltje dat hij mij aanwees; sprak af voor de volgende dag om acht uur; en 't ogenblik daarna stond ik buiten op 't trottoir, met het gevoel alsof een schurkse goochelaar de laatste centen uit mijn portemonnaie had weggemold.

Ik nam een heldhaftig besluit. Ik zou die dag alvast niets

[p. 122]

meer eten, mitsgaders de drie eerste weken die op het diner zouden volgen, één dagelijkse maaltijd derven. Zo zou de wrede bres toch enigszins gestopt worden.