Verzameld werk. Deel 3

[p. 1]

De roman van de schaatsenrijder

[p. 3]

Eerste deel

[p. 4]

I
Het kleine plekje bij de lusthof

Ik wil u een en ander vertellen uit het leven van een schaatsenrijder.

Die schaatsenrijder ben ik.

Ik heb zóveel, in verschillende landen, op schaatsen gereden, dat het schaatsenrijden in mijn leven een stuk leven op zichzelf geworden is.

Ik herinner mij nog die jonge, sterke jaren van mijn jeugd, met die lange, saaie winters buiten, waar het ijs dan eensklaps, als onder de macht van een toverroede, kleur en fleur en beweging in bracht.

Het was er ineens, na eindeloze dagen van grijze eentonigheid; ineens, op een frisse, prikkelende morgen: velden en bomen wit-berijpt, de harde grond klinkend onder de voetstappen, de neusgaten der paarden dampend en de zon die nevelig-oranje aan de blauw-wazige einder oprees met korte, gouden stralen, die alom miljoenen en miljoenen diamanten deden fonkelen.

Even buiten 't dorp, op korte afstand van ons huis, lag de Lusthof. Die Lusthof heette te zijn het zomerverblijf van de dorpsnotaris. 'n Zonderlinge fantasie! Een villa-achtig gebouwtje in rode steen met chalet-dak, zo iets als men ziet afgebeeld op goedkope chromo's en prentbriefkaarten. Het lag aan de voorkant langs de trekweg van 't kanaal en aan de achterzijde grensde het aan een stuk weiland, dat gedeeltelijk tot lusttuintje was ingericht. Er stonden banken, er waren prieeltjes, er lag een vijvertje met rode visjes en een fonteintje, dat tussen rotsblokken van sintels opspoot; en op een grasveldje prijkte een grote, glazen bol, waarin de ganse omgeving zich wanstaltig en gedrochtelijk weerkaatste.

De dorpsnotaris, die in het dorp zelf, op nog geen tien minuten afstand, een prachtig oud huis, met een heerlijke, uit-

[p. 5]

gestrekte tuin bewoonde, kwam 's zomers op de Lusthof af en toe enkele uren doorbrengen. Een onzinnig idee, een dorpsprotserige aberratie, om te kunnen zeggen, dat hij een ‘binnen’ en een ‘buiten’ had. Hij deed er niets; er was ook niets te doen; hij liep een paar keer rondom zijn onnozel tuintje, keek naar de schaarse bloemen en deed even het fonteintje spuiten; en ten slotte ging hij zitten op een bank tegen de achtergevel van het huis, waar hij dan nurks bleef vóór zich uit staren, tot hij er eindelijk genoeg van had en met trage, stramme schreden door de velden naar het dorp terugkeerde. De villa zelf, voor zover ik weet, is nooit ook maar één enkele dag bewoond geweest.

Wat voor mij en een paar andere jongens van mijn leeftijd de aantrekkelijkheid van de Lusthof uitmaakte, was het kleine stukje weiland dat achter het tuintje lag en geregeld 's winters onder water liep. Dat kwam zo omdat de gekke notaris de ene helft van het stuk weiland, dat hij in lusttuin had herschapen, enigszins had laten ophogen en daardoor al het water naar het laag liggend gedeelte had gedreven. Het vormde daar een soort plasje van niet meer dan een paar honderd vierkante meter oppervlakte en zó ondiep, dat het dadelijk bevroor en zonder enig gevaar kon bereden worden, terwijl er op de grotere wateren nog in de verste verte maar geen sprake was van schaatsenrijden.

Daar, op dat plekje, heb ik als jonge jongen mijn eerste schaatsenschreden gewaagd. O, dat eerste komen op het maagdelijk ijs, het donker ijs, donker als water, met het gras dat er nog groen doorheen schijnt, als door een schone, brede spiegel! Zal het reeds dragen, na die slechts een of twee nachten vorst, of zal het kraken en breken, met modderig-opspattend water, over de mooie, gladde spiegel? Een voet gewaagd en eens gedrukt. Het kraakt, er komen sterren in, maar het schijnt toch te kunnen dragen. Jawel, het draagt, het draagt; het kraakt al minder een eind verder; ik schuif er glijdend overheen; ik voel mijn hart popelen en mijn ogen stralen; ik keer terug naar de kant en bind met hijgende haast mijn schaatsen aan. Ik ben alweer de eerste, de éérste; ik geef het mooie voorbeeld, dat straks met uitgelaten vreugde door de verraste schooljongens nagevolgd zal worden. Ik

[p. 6]

sta op mijn schaatsen op het maagdelijk donker ijs, ik rijd er overheen, ik voel mij zweven als een vogel, een dolle blijheid zweept mij op, er bestaat niets meer voor mij op de wereld behalve het verrukkelijk genot van 't schaatsenrijden!

De zachte zon rijst hoger aan de einder en glinstert over de wonderschone toverwereld van zilveren rijp en fonkelende diamanten. Daar ligt het dorpje stil te baden in die heerlijkheid, met de cijfers en de wijzers van de uurplaat op de kerktoren die tintelen als goud; daar staat de oude, houten molen dromerig op zijn berm, als een sterke, kalme reus, die met gekruiste armen in starende bespiegeling van al zijn vroegere vermoeienis schijnt uit te rusten; daar komen in de verte reeds de schooljongens, die nog niets vermoeden, die mij nog niet zien en als een troepje uitgelaten vogels klepperen en snateren, de kragen opgetrokken, de schouders huiverend, de verkleumde handjes in hun dikke, wollen wanten. Maar eensklaps hebben zij mij ontdekt en zij komen gevlogen; en in een oogwenk is het ijsveldje vol van hun drukte; en zij rennen, glijden, struikelen, buitelen en vallen, terwijl het alom luid opdreunt van hun dolle, wilde, uitbundige pret.

Maar... daar komt meteen over het veld een strenge, stramme, donkere gestalte aan: meneer de dorpsnotaris, bezitter van de Lusthof en van 't verdronken stukje weiland, dat erbij behoort!

De pret verstomt, de jongens dringen stil en schuchter op een hoekje bij elkaar. Ik voel een grote, gróte droefheid als 't ware verstijvend over mij neerkomen en rijd nog slechts met lusteloze slagen door. Wat zal hij zeggen! Zal hij onze vreugd verstoren, ons met ruw gebaar, tiranniek van het heerlijk ijsveldje wegjagen! Daar is hij. Met stramme benen komt hij uit de holle landweg, schrijdt dwars over het weiland, langs de rand van het ijs heen, blijft daar even onbeweeglijk staan kijken.

Hij zegt niets, maakt geen gebaar, schreeuwt geen bedreiging uit. Ik rijd maar door, en doe mijn uiterste best om kalm en mooi te rijden. Wie weet: misschien interesseert het hem, misschien kan dát hem nog vermurwen! Dat duurt zo enkele minuten, in knellende onzekerheid. Steeds roerloos staan de jongens op een hoopje, als versteend door mijn durf, zonder

[p. 7]

zelf nog iets te durven. Dan gaat hij eindelijk langzaam heen. Wij verademen, verádemen! Maar nog even staat hij en dadelijk weer prangt de griezeling. Zal hij nu toch... op 't laatste ogenblik... toen alles reeds gered scheen...? Neen; wat hem daar nog even geboeid houdt is een molshoopje, niets anders dan een vers molshoopje in 't korte gras. Hij trapt het open met de voet, en goddank is hij eindelijk weg, weg op zijn schrale, stijve benen, door zijn hekje, in zijn onnozel tuintje, waar het spuitfonteintje nu gestold is, maar waar de gedrochtelijke glazen bal potsierlijk glinstert in de heerlijk stralende winterochtendzon.

Als een troep jubelende mussen vliegt de knapenbende dadelijk weer joelend over 't ijs. Zij rennen en glijden en zwieren daar nog een poosje rond en dan spoeden zij zich huiswaarts, om algauw wat te gaan eten en daarna terug te komen, met ijssleetjes en schaatsen, voor de ganse, lange namiddag, want zij hebben vrij die middag, niet omdat er ijs ligt, maar omdat het een donderdag is.