Verzameld werk. Deel 2

[p. 551]

XVII

Sidonie was vast op het Landjuweel geïnstalleerd...!

Mevrouw Dudemaine, eenmaal in haar overdreven zwakke moederangst aan 't toegeven en 't schipperen geraakt, voelde wel dat ze niet halverwege meer kon ophouden. Zij moest nu trachten die onmogelijke toestand enigszins aanneembaar in te richten. Zij liet haar huisbediening komen: Médard, Nathalie en Stefanie, en legde hun haar diepgewonde hart in al zijn leed en droefheid bloot.

- Voor jullie heb ik geen geheimen, schreide zij. Jullie hebben de gruwel van 't verleden bijgewoond en weet hoe 't enig kind dat mij nog overblijft mijn ganse leven is. Ik ben als 't ware gek van angst geworden toen ook hij de hand aan zichzelf wilde slaan. En nu beveel ik niets, maar ik smeek jullie, ik smeek je als een bedelares: help mij in deze akelige omstandigheden, wees geduldig en vriendelijk met het meisje, dat hier nu voorlopig blijft en misschien later wel zijn vrouw zal worden. Als je mij dát beloven wilt, dan mogen jullie mij alles, álles vragen: niets zal ik jullie weigeren.

De bedienden beloofden, zonder veel nutteloze woorden, de toestand met schijnbare berusting aanvaardend...

Sidonie kreeg haar plaats bij hen in de keuken, waar zij ook haar maaltijden gebruikte; en verder verzocht men haar hier en daar in huis wat te helpen, meer om haar bezig te houden, dan uit werkelijke hulpbehoefte.

En zo ging het, beter dan mevrouw gevreesd had. Dát, wat haar in 't eerste ogenblik als een monstrueuze onmogelijkheid voorkwam, bleek, na een paar dagen, een duldbare, bijna aanneembare verhouding te worden. Het was of alles zich vanzelf wou schikken.

Waar lag het hem in? Was het de natuurlijke reactie van

[p. 552]

kalmte na een woeste opschudding? Of lag het in de najaarsstilte en eenzaamheid, in 't slechte weer, dat plotseling gekomen was, met korte, donkere dagen van afzondering en gedwongen binnenblijven, zodat het leven van daarbuiten haast niet tot hen doordrong? Mevrouw Dudemaine wist het raadselachtig vraagstuk niet op te helderen; zij constateerde 't alleen met een week-herlevende gewaarwording van rust, die alle hoop op de toekomst voor haar nog niet geheel verduisterde.

Wat had het trouwens ook te betekenen voor wie niet, zoals zij allen daar, midden in het drama stonden? Een doodgewoon geval: mevrouw van het kasteel, die een derde meisje in haar dienst nam! Zeker, vele mensen kenden Sidonies verhouding tot Odon en er zou over gegrinnikt en gepraat worden, maar dat bleef toch in het kleine kringetje van 't dorpsleven besloten, de wijde wereld wist er niets van af, en dat verminderde dan ook, voor de uiterlijke omgeving, het drama tot de verhouding van een nogal onbeduidende gebeurtenis.

Ja, 't was wonder en haast ongelooflijk, maar het gewone leven ging alweer op het kasteel zijn vaste gang. Odon was eensklaps heel héél kalm geworden en studeerde. Meneer, na enkele dagen doelloos en gejaagd rondzwerven in het park, zat weer, als vroeger, zwaar verdiept in de oneindige geheimen van de Genèse Universelle; en 't meisje zelf was 't daar dadelijk gewend geworden, heel vrolijk met Médard en met de meiden in de keuken, smullend aan het lekker eten, werkend ook met grote handigheid en vlijt, al spoedig een voortreffelijke hulp voor de twee oudere meiden, die nogal zeer op hun gemak gesteld waren. Het gaf geen ogenblik van wrijving of onenigheid, zoals mevrouw zozeer gevreesd had, de verhouding bleek uitstekend en de onderlinge stemming opperbest. Het meisje had een apart klein kamertje op de bovenverdieping, wat althans uiterlijk de schijn bewaarde; af en toe ging zij overdag voor een kort poosje naar haar ouders huis, waar Odon nu geen voet meer zette; en 's avonds in de keuken zaten zij met hun vieren, na het eten, innig-gezellig kaart te spelen, tot het uur van slapengaan.

[p. 553]

Dát, het uur van slapengaan, was voor mevrouw Dudemaine het ogenblik van schrijnende, voortdurend weer herhaalde narigheid. Dan overweldigden haar telkens weer, ineens, al de ingesluimerde spookgestalten van de ganse vredevolle dag!

Zij drukte haar gesloten handen op de ogen, als om er 't schrikbeeld dood te persen van wat in het donker nachtgeheim gebeurde, maar 't worstelde zich los en het bestormde haar, het greep haar bij de keel, het knelde en worgde haar, wraakroepend, met al de helse folteringen van doodsangst, van wroeging en van zelfverwijt. Eerst in het stil-duistere van de nacht voelde zij helder weer, met het gruwelijke schuldbesef van haar schandelijke medeplichtigheid, al het onhoudbare en onmogelijke van de toestand, en urenlang lag zij bevend te luisteren en te waken, als wachtte zij elk ogenblik opnieuw de schrikkelijke uitbarsting van een tragedie, die zij onontkoombaar, als een zwaar-verdiende straf en boetedoening, dreigend voelde naderen.