Verzameld werk. Deel 2

[p. 506]

VII

Iets, intussen, maakte meneer en mevrouw Dudemaine innig gelukkig: zij merkten, en met welk een zoet gestreelde hoop en vertedering! - dat Odon lichamelijk zo goed vooruitging, dat hij flink en sterk werd. Dat was de opwekkende invloed al van het gezonde buitenleven! Zeer zeker was hij nog geen reus van kracht en zou het wellicht steeds te kwaad hebben gekregen naast gewoon-normale jongens van zijn jaren; maar toch: dat lamme en slappe ging eruit, er kwam meer leven in zijn blik, meer fut in zijn bewegingen, een gedecideerder, zelfbewuster air in heel zijn optreden.

Thans, in plaats van molentjes in elkaar te knutselen, zagen zijn ouders hem wel eens aan een boomtak hangen, waaraan hij zich beproefde op te trekken met de kracht van de armen, of vonden zij hem met Médard in de remise, bezig met gewichten op te tillen.

- Pas toch op, kind, dat je je niet bezeert, zei mevrouw dan steeds vol angst en zorg; maar feitelijk was ze heel gelukkig over die lichamelijke levenskracht, die nu eindelijk in hem ontwaakte, en zij drong er bij haar echtgenoot op aan, dat hij maar dadelijk allerlei gymnastiektoestellen in de remise zou laten oprichten.

Ook, toen het weldra vroor en de vijver met een harde korst lag toegedekt, had hij geen rust vóór men hem liet schaatsenrijden. Mevrouw Dudemaine, in al haar plotseling weer opgewekte gruwel-angst voor het verraderlijke water, smeekte, schreide, dat hij zich aan zulk een groot gevaar toch niet zou wagen; maar hij werd dadelijk heel boos en nijdig, zoals altijd wanneer hij ergens in gedwarsboomd werd, en ondanks haar huilende angst en afschuw moest zij toch eindelijk toestemmen. Hij trok de schaatsen aan, en krabbelde, en struikelde, en viel; en mevrouw Dudemaine, op de oever, slaakte

[p. 507]

kreten van foltering, streng gebiedend aan Isidoor en Médard, die hem rechts en links vasthielden, dat zij steeds zo dicht mogelijk bij de kant moesten blijven, dat zij hem geen ogenblik mochten loslaten, dat zij bij 't minste gekraak - o! dat kraken van het ijs, wat boorde 't door haar benen en haar hart! - met hem aan wal moesten vluchten. Een compleet reddingstoestel was bij de vijver aangebracht; een lange ladder, stokken, planken, lagen op het gras; een van de meiden stond in 't vastgevroren bootje met een zwemgordel, klaar om hem uit te werpen, en langs de oever liep meneer Dudemaine, uit de problemen van de Genèse Universelle gerukt, met de knoeischaatser mee, het lijf omwonden door een heel kluwen dikke touwen, die hij bij het eerste alarm naar Odon toegooien moest.

Na enkele dagen kon deze tamelijk goed rijden; en toen reed hij van de ochtend tot de avond, eindeloos heen en weer, vóór het kasteeltje, van de ene zij toren naar de andere. Aldoor kon men het krassen van zijn schaatsen horen, het krassen heen, het krassen weer, met telkens een kort oponthoud aan elk van de uiteinden, nadat hij zich had omgekeerd.

Meneer begon te mopperen, omdat de jongen nu geen enkel uur van gans de dag meer ernstig werkte; maar mevrouw, die haar eerste schrik en gruwel overwonnen had, deed haar man opmerken hoe Odon er meer en meer kloek en flink ging uitzien, hoe goed hij at, en hoe rustig hij, na die gezonde beweging in de open lucht, kon slapen.

Laat er hem nu maar eens ten volle van genieten, het ijs duurt immers nooit lang en wij zijn zo blij dat hij wat meer aan sport gaat doen, meende mevrouw; en in vage moederangst voegde zij erbij:

- 't Houdt hem misschien van veel verkeerde dingen af. Trouwens, die nieuwe liefhebberij van Odon ging ook al weer heel spoedig aan 't verzwakken. Na een week of zo begon hij er blijkbaar genoeg van te krijgen. De gewone uitdrukking van sufheid en verveling kwam van lieverlede weer op zijn gezicht, zijn hoofd zonk scheef, een lusteloze dofheid nevelde in zijn ogen, en, in plaats van flink te rijden, stond hij meer en meer verlamd te staren, met doorgezakte knieën en hangende schouders, alsof een onzichtbare last op hem

[p. 508]

drukte.

- Heb je 'r dan geen plezier meer in, jongen? kwam zijn moeder hem zo nu en dan flikflooien.

- 't Is zo vermoeiend, zanikte hij; en gesard deed hij enkele slagen, als om van haar tegenwoordigheid verlost te zijn, en hield al dadelijk weer, aan het ander einde van de vijver, stil.

't Was anders toch zo mooi, op 't Landjuweel, gedurende die heldere, koude, prikkelende vriesdagen! In de vroege ochtend stond heel het oude, witberijpte park als in een to versprookje herschapen en daarover rees een grote, ronde, rood-oranje zon, uit wondertere en -fijne, licht grijsblauwe nevels op! 't Was alles van een ideale ongerepte frisheid en doorschijnende broosheid, de lichtste wintervogel die van een dun takje wegvloog deed een stuifmeel van briljanten op de witte aarde zijgen, en de hoge, grote bomen stonden daar, als bebaarde, onbeweeglijke reuzen, in de bespiegeling van hun wintergloriepracht verzonken.

- Vin je 't niet mooi, niet heerlijk? kwam mevrouw Dudemaine hem strelen.

Maar hij keerde zijn rug naar het wonderlijk tover spel en boudeerde:

- 'k Wou maar dat 't uit was, en er sneeuw kwam, om te kunnen arren.

Er kwam sneeuw, het gehele Landjuweel lag als een kinder-kerstgeschenkje, gemoedelijk onder witte watten toegedekt en de oude, donkergroene sparren staken hun lange, slanke takken uit als beschermende reuzenarmen van fluweel en hermelijn. En Médard haalde de ouderwetse ar uit de donkerste hoek van de remise, poetste die glimmend, tuigde het paard op met zijn schone rode pluimen en zijn zilverrinkelende bellen, en met hem stoof Odon de wijde donzig-witte velden in.

Maar ook die pret was van heel korte duur. 't Was hem te koud, zijn oren tintelden, zijn handen verkleumden en hij kreeg natte voeten; hij reed slechts een paar keren mee en misnoegd liet hij de ar weer in de donkere hoek van de remise schuiven. Niets kon Odon enigszins lange tijd boeien of

[p. 509]

behagen, en na elke nieuwe proefneming verviel hij in zijn vaag en slap en futloos slenteren: van 't kasteel in het park, van het park bij Médard, van Médard bij Seynaeve,... en van daaruit over de witbesneeuwde of zwartbemodderde, eenzame lanen en wegen, langs het klein, landelijk herbergje van Sieske Beele in de richting van het dorp en weer terug, telkens opnieuw geprikkeld en gejaagd of hij het meisje zien zou, en of zij hem nog steeds met haar zonderlinge glimlach aan zou kijken, en of hij eindelijk eens de kans zou hebben van haar aan te spreken, om er achter te komen of ze, ja dan neen, met hem de spot dreef...