Verzameld werk. Deel 2

[p. 483]

IV

Meneer en mevrouw Dudemaine hadden het al lang met vrees voelen aankomen, maar zij sloten hun ogen voor de werkelijkheid, tot het hun ten slotte onloochenbaar duidelijk was: dat Odon een lastige, tuchtloze, onhandelbare jongen werd, die meer en meer aan hun gezag ontsnapte.

Daags na het ontvangen van de brief van de directeur was meneer Dudemaine op onderzoek ter stad gereden, en vreemde, onheilspellende dingen had hij er over Odon vernomen. Reeds vóór de vakantie was de directeur van plan geweest meneer Dudemaine te waarschuwen, maar hij had nog gewacht, hopende dat een paar maanden afwezigheid en het zijn met andere leerlingen, in een andere klas, misschien verandering en verbetering zou hebben teweeggebracht. Doch, in plaats van beter, was 't er erger op geworden. Odon was lui en vals, hij jokte, poogde doorgaans zijn eigen kwaad op de rug van anderen te schuiven. Hij had geen enkele vriend, niemand hield van hem, de jongens van zijn klas, wanneer zij hem niet plaagden, vermeden alle omgang met hem. De directeur spaarde meneer Dudemaine geen harde woorden over het wangedrag van zijn zoon; hij brandmerkte zijn verderfelijk voorbeeld op de andere leerlingen, luchtte nog eens scherp zijn verontwaardiging over de laffe aanranding met de palingschaar van de vorige dag, en ten slotte liet hij de ontstelde vader twee vuile, akelige, pornografische prentboekdeeltjes zien, die een van de meesters, gedurende de les, van tussen Odons schrift, waar hij ze poogde weg te moffelen, had gehaald.

- U ziet dus wel, niet waar, meneer, dat ik voor uw zoon niet te streng ben geweest? zei de directeur, zijn tegenspreker onbevangen in 't gelaat kijkend.

En meneer Dudemaine, die daar enigszins als aanklager, en

[p. 484]

bijna als rechter gekomen was, keerde diep vernederd, met een bittere rouw in 't hart terug. Hij zou maar geen moeite meer doen om Odon nog op een andere school te krijgen, en Odon zelf, trouwens, had gezegd dat hij ook naar geen andere school meer wou. Er moest heel wat anders voor hem gevonden worden; en met zijn vrouw had meneer Dude-maine nog eens een lang, pijnlijk gesprek, wat ze ten slotte met hun jongen zouden aanvangen.

- O, wees voorzichtig, wees toch voorzichtig! smeekte mevrouw in tranen. - Laat ons vooral zachtheid, tact gebruiken. Geen harde straf; geen bittere verwijten. Laten wij hem, om te beginnen, bij ons houden. Je ziet het ook: de omgang met andere jongens deugt niet voor hem. Ook hier kan hij, met aparte lessen, zijn studies voortzetten. En hier, althans, hebben wij hem voortdurend onder toezicht, en kan hij niets verkeerds uitvoeren of wij zouden het dadelijk merken.

- Maar die volkomen eenzaamheid zal slecht op hem inwerken; wat moet er van hem worden, zo heel en gans alleen? vreesde meneer.

- Wij zullen kennissen, vrienden, voor hem zoeken, meende mevrouw. - Zó eenzaam is het hier toch niet. Er zijn degelijke families in de buurt; en in de eerste plaats de Rein-hardts met hun vele kinderen, die niets beter verlangen dan intiemere relaties met ons aan te knopen.

Onovertuigd, met vage weerzin, schudde meneer Dudemaine het hoofd.

- O, en dan de zorg voor zijn gezondheid! drong mevrouw smekend aan. Wie weet of al het abnormale en prikkelbare dat hem nu kwelt, en wellicht ook in verband staat met zijn leeftijd, hier door het bestendig rustig leven in gezonde buitenlucht, niet helemaal verdwijnen zal. Hij is zwak; dáár ligt misschien de oorzaak van alles. Laten wij hem toch eerst en vooral gezond en sterk zien te maken. Waarvoor moeten wij nog leven, tenzij voor zijn geluk? Laten wij hem, zoveel mogelijk, alle wederwaardigheden sparen! Hebben wij niet plechtig beloofd, niet onderling gezworen, wond ze zich op, dat hij althans, als het door mensenkrachten kòn bereikt worden, gelukkig wezen zou; dat hij het vol geluk, het rijke

[p. 485]

leven, het volle leven zou genieten! O, 't is mijn droom, mijn enige en laatste illusie, hem dát te geven! Denk toch, Charles, wij... wij hebben slechts hem alleen meer!...

- Zwijg! kreet wanhopig meneer Dudemaine, door die droevige heropwekking van het verleden gefolterd. En, zelf weer bang opeens, en door zijn angst gedwongen, liet hij zich eindelijk, ondanks zijn tegenzin, tot haar verlangen overhalen.