Verzameld werk. Deel 2

[p. 452]

XXV

Van lieverlede kwam hij helemaal niet meer uit, en in 't dorp begonnen zich vreemde geruchten te verspreiden. - Meneer Vitàl drijnkt hem ziendelijngen deud in den dzjenuiver! vertelden de mensen. De oude schoolmeesteres had hem op een middag alleen in zijn kamer vinden zitten, terwijl Eleken even naar De Groene Linde was, met de fles naast zich, zó stom- en stomdronken, dat hij haar niet eens herkend had en bijna van zijn stoel gevallen was toen hij op wou staan. De schoolmeesteres was ervan geschrokken, zó ellendig slecht als hij er die dag uitzag en aan half het dorp had zij de nare tijding meegedeeld, dat meneer Vitàl het al heel spoedig moest ‘herpakken’ of dat het met hem uit was.

- L'alcóóól et Flavie! grinnikte dokter Van der Muijt, toen Sietje uit d'Ope van Vrede hem nog diezelfde avond het akelig nieuws mededeelde.

't Bolleken, spotte De Reu. En ook die andere heren lachten nog eens om de vroegere kwaal van Nonkelken, die nu op zijn neef scheen te zijn overgegaan.

- Hij es te vroeg aan den dzjenuiver begonnen; jonge meinschen keunen doar slechter tegen as d'ouwe, meende de dokter. - Joa moar, en nou peist hij dat hij hem zelve, zonder dokteur, kan genezen mee da flasselken en da tubeken woar dat hij zijn woater in onderzoekt, haha! Hoe es 't toch meugelijk van zeu dom te zijn veur ne jongen die zijn studies gedoan hèt? Die andere heren zwegen, want het verwijt trof ook hen, van terzijde. Ook zij gebruikten immers als gezondheidsbarometer het flesje en het tubetje van de apotheker, liever dan de medicijnen en de voorschriften van de dokter. En de dokter wist het wel, maar zij durfden 't niet bekennen, omdat hij er zo boos om was.

- As 't woar es 't gien dat er verteld wordt en as hij op die

[p. 453]

maniere veurtgoat 'n zal 't hij gien zes moanden mier uithouên, voorspelde de dokter. En hoofdschuddend besloot hij, nog eens op zijn vroeger stokpaardje: - 't Es spijtig, 't es toch spijtig! 't 'n Es giene kwoa jongen, moar mee zijnen dwoazen treiw hèt hij hem onmeugelijk gemoakt. Il aurait mieux fait d'épouser mademoiselle de Saint-Valéry, au lieu de se brouiller avec le baron. Op die manier ha alles goe geweest.

- A propos, 't schijnt da ze goat treiwèn! zei De Reu.

- Zeu! riep de dokter verwonderd. - Mee wiene?

- 'k Hè heuren zeggen mee nen baron uit de Woale-pays. Sietje, die aan haar naaimachine zat, hield even op met werken en mengde zich in 't gesprek:

- 't 'n Zoe mij nie verwonderen. De koetsier van 't barontsjen es hier passeerde weke drei kiers veurbij gereên mee ne jongen hiere die 'k nog noeit gezien 'n hà.

- Joa moar, 't es zeker, heul zeker, beweerde De Reu; - 'k weet 't van de klerk van de notoaris van Amertijnge, die 't huwelijkskontrakt gemoakt hèt.

- Wel zeu, wel zeu, wel zeu! En da 'k doar nog nie van g'heurd 'n hè! herhaalde de dokter verwonderd en enigszins teleurgesteld.

Een van die heren, de postmeester, kwam binnen.

- Hèt-e gij doar iets van g'heurd, postmiester, da mademoiselle de Saint-Valéry zoe treiwen mee nen baron uit de Woale-pays? vroeg dokter Van der Muijt.

De postmeester glimlachte geheimzinnig.

- 'k Moe zwijgen, hè? Secret professionnel!

- Joa moar, ge keunt ons toch wel zeggen of er altemets brieven uit die streke komen aan 't adres van de jonkvreiwe, meende de dokter.

- Moar doarmee 'n weten we nog nie wat dat er in stoat, hè? glimlachte opnieuw de postmeester, met een olijk knipoogje, of hij tóch wel heel veel meer wist dan hij zeggen wou. Daarmee wisten die heren ook trouwens genoeg. De ziekte van meneer Vitàl was er helemaal door vergeten en met hartstochtelijke belangstelling bespraken zij nu deze nieuwe, grote, komende gebeurtenis.

- Cré nom! En da menier Vitàl die scheune kanse verkeken hèt! zei enkel nog, met een hoofdschudding, de dokter.