XVI
De rust was kort van duur. Na een poos begon hij zich te keren en te wenden en de ganse nacht woelde hij onophoudend in zijn bed. Rozeke deed geen oog dicht en de volgende ochtend schrikte zij van zijn vuurrood gezicht en van zijn reutelende adem. Spoedig zond zij Vaprijsken naar 't dorp om de dokter.
Eerst tegen de avond kwam hij aan.
- Och Hiere! Menier den dokteur, 'k hé toch zeu stijf noar ou verlangd, want 't denke mij dat hij zeu ziek es, fluisterde Rozeke schreiend terwijl zij de geneesheer naar het voutkamertje bracht.
- Joa joa moar, ziek zijn 'n es nog gien deudgoan; iederien es al ne kier ziek, banaalde hij troostend.
Doch zijn gezicht werd ernstiger toen hij Alfons zag en vooral toen hij zijn pols gevoeld en in zijn zij en op zijn rug geluisterd had.
- 't Es hier te koud op die voute, zei hij. - Ge zoedt hem moeten in 'n koamer brijngen woar dat-e vier keun moaken.
- In de beste koamer keune we vier moaken. Es 't irg, menier den dokteur? angstvraagde Rozeke.
- Irg en nie irg, 't es nog af te wachten wat dat 't worden zal, antwoordde hij, met haar weer in de keuken komend. - Hij hè 't fleurus en we moeten oppassen dat 't gien longontstekijng 'n wordt.
- Och Hiere, 't fleurus! snikte Rozeke met in elkaar gewrongen handen. - O! En 't es mijn schuld! 't Es deur mij dat hij zelve mee da peird gegoan es, in ploatse van 'n ander te zenden!
- Tuttuttut, ou schuld!... 'n Zij ne kier zeu onneuzel niet! bromde hij. - Dat 'n es niemans schuld; hij hà hij da woar-schijnlijk al nen tijd in zijn lijf hangen. En hij drukte haar
Auteursrechtelijk beschermd