Verzameld werk. Deel 2

[p. 87]

V

Zacht-troostend in veel droefheid is de verrassing voor hem die een toekomst van geldelijke zorgen tegemoet ziet, eensklaps van arm bijna rijk te worden.

Dit wel enigszins verwacht, maar toch onzeker geluk viel Alfons te beurt toen hij, na nicht Begijntjes begrafenis, door de notaris haar testament hoorde voorlezen. Wel had hij gehoopt dat aan zijn moeder, en na zijn moeder aan hem, als enig familielid, iets van nicht Begijntjes fortuin na haar overlijden zou toekomen; maar vooreerst vermoedde hij bijlange niet dat ze zó rijk was en verder verwachtte hij wel dat nagenoeg het grootste deel van haar vermogen aan het Begijnhof of aan godvruchtige werken besteed zou worden. Dit was ook wel gedeeltelijk het geval. De notaris las een vrij lange opsomming voor: zoveel aan 't Begijnhof, zoveel aan 't begijntje dat haar jarenlang verpleegd had, zoveel aan meneer de pastoor van het Begijnhof, zoveel aan de kerk van het Begijnhof; en verder aan de voortplanting van het Geloof, aan het werk tot bekering van de jonge Chinezen, aan de congregatie van de Onbevlekte Ontvangenis; en dan nog zoveel voor haar lijkdienst en gezongen en gelezen missen tot lafenis van haar ziel; maar met dat alles, en erfenisonkosten en notarishonorarium er af gerekend, bleef voor Alfons nog een goede vijftienduizend frank - een schat voor hem - over. Het duizelde in zijn hoofd toen hij die ontzettende som hoorde noemen, en hij werd bleek van emotie toen de notaris een lijvig pak papieren uit zijn dikke portefeuille haalde en die voor hem op tafel openlegde. De notaris begon op te tellen:

- Vijf acties Westvloamsche speurwigmoatschappije duzen frank ieder, intrest viere percent, vijfduzen frank.

Hij vouwde een van de stukken open, wees op het coupons-

[p. 88]

blad en zei:

- De loatste coupon es vervallen, van vandoag af meugt 'em knippen.

- Wa... wa b' lief er ou, menier de notoarus? vroeg Alfons, die nog nooit een effect gezien had en met verbouwereerdheid staarde op het halfafgeknipt couponblad.

- Dat de loaste coupon vervallen es, zeg ik, en da g' hem dus van nou af aan meug knippen as ge wilt; verstoa-je 't?

- Aha joa joa, c'est ca, antwoordde Alfons, doende alsof hij verstond, maar eigenlijk niets ervan begrijpend.

De notaris ging verder door:

- Vier acties Dépôts et Reports, duzen frank ieder, intrest dreienhalf percent: vierduzen frank.

Evenals van de andere stukken vouwde hij 't couponsblad open en zei:

- De vervallen coupon es geknipt; de volgende vervalt 1 april.

Alfons, de wangen hooggekleurd, staarde met toenemende verbazing op de grote vreemde stukken vol dikke letters en lange risten cijfers. Zijn handen waren klam van transpiratie, zijn wenkbrauwen stonden van inspanning samengefronst.

De notaris legde de vier effecten boven op de vijf eerste, ontvouwde er twee andere en ging voort:

- Twie acties Geconsolideerde Schuld, ingeschreven op de greutboek van de Stoat...

- Menier de notoarus as 't ou belieft? viel Alfons hem plotseling met ontroerde stem in de rede.

Verwonderd keek de ambtenaar boven zijn brilglazen op.

- Menier de notoarus, ge 'n meug het mij nie kwoalijk nemen, moar 'k'n verstoa 't niet, 'k'n kenne die dijngen niet. Es da geld weird, die pampieren?

- Of 't geld weird es! riep verbaasd de notaris. - 't Es geld!

- Ha moar da ziet er zeu oardig uit, menier de notoarus! Dat 'n zijn gien bankbriefkes!

De notaris barstte in een korte proestlach uit, die Alfons beschaamd en ongelukkig als een schuldige deed de blik ten gronde slaan.

- G'n verstoa 't niet, e-woar, mijne vriend? vroeg eensklapsgoedig de notaris.

[p. 89]

- Nien ik, menier de notoarus, 'k 'n verstoa d'r niets van, bekende Alfons, wanhopig de schouders ophalend.

De notaris zat een ogenblik in perplex nadenken, de ogen op de jonge boer gevestigd.

- Zoe-je liever geld hên, mijne vriend? vroeg hij plotseling.

- Rechtaf gesproken, joa ik, menier de notoarus. 'k Zoe veel liever geld hên!

- Moar wa goa-je mee da geld doen? 't 'n Goa mij wel niet aan en g' hét gij 't recht van d'r mee te doen wat da ge wilt, moar 't zoe mij toch spijten da ge 't moest verliezen of gestole worden.

Alfons bedacht zich even, de wangen vurig rood, de ogen strak op 't tafelkleed gevestigd. Toen antwoordde hij met een soort weerzin, als ontsluierde hij ten ontij de een groot geheim, dat nog liefst moest ongerept blijven.

- 'k Hé lijk halvelijngen 'n gedacht van d'r mee op 'n hofsteê te goan, menier de notoarus.

- Hoho! dà es 'n ander kwestie! zei de ambtenaar ernstig. - Hét g' al iets in 't zicht?

- Nog niet, menier de notoarus; moar 'k goa zoeken.

Weer bleef de notaris een poosje peinzend en stilzwijgend, zijn kin tussen wijsvinger en duim.

- Luister, zei hij eindelijk. - As ge wilt 'k zal ik ouw geld bewoaren zeu lank of da ge 't nie neudig 'n hét en d'r ou den intrest van betoalen. 'k Zal ou 'n schuldbekentenesse tiekenen van de somme die 'k ontvange, en effenaan da ge wa neudig hét meugt ge 'r bij mij omme komen. Ge 'n moet mij veur mijn verantwoordelijkheid en moeite niets betoalen; 'k zal da gratis veur ou doen. - Es 't azeu goed?

- Joa 't, heul goed, as 't ou b'lieft menier de notoarus, ge zijt wel bedankt, zei Alfons met een zucht van verlichting, als van een zwaar pak op het hart verlost.

In enkele ogenblikken was alles klaar. De notaris tekende hem een schuldbekentenis van vijftienduizend frank en stelde hem het overige van zijn erfenis: vierhonderd tweeëntwintig frank en zeventig centimen, in speciën ter hand. Alfons was gelukkig. Met geld en schuldbekentenis zorgvuldig in een binnenzak vastgespeld, keerde hij haastig weer naar huis.