Verzameld werk. Deel 1

[p. 1214]

XIX

De vrouw schrikte haast, toen zij hem zo plotseling en onverwacht terugzag, en wijder weken haar ogen, als in verwildering, af. Haar man, nog jong en met een open sympathiek gezicht, zat in zijn arbeidskleren met een klein kind op zijn knieën naast de kachel, maar na Alfred beleefd gegroet te hebben stond hij dadelijk op, en ging met het kind naar de achterkamer.

Alfred voelde daar een atmosfeer van vrede en geluk, die hem zijn eigen ellende nog nijpender deed voelen. O! wat zien z' er kalm en gelukkig uit! dacht hij droef-vertederd, en haast smekend kwam hij tot de vrouw en vroeg haar:

- Madame, as 't ou belieft, 'k zoe zeu geirn iets van ou weten... G'n moet niet verlegen zijn, g'n zilt er gien onaangenaamheden mee ondervinden en... en 'k zal d'r ou goed veuren voldoen. Kijk, - en hij legde een goudstuk van twintig frank op de tafel - da es veur ou,... moar zeg mij, zie-je gij hier noeit gienen hiere, en 'n dame komen, doar, in 't huizeken van die modiste, aan den overkant van de stroate?

Wijder gingen de verdwaald kijkende ogen van de jonge vrouw uit elkaar, terwijl haar fris gelaat zich plotseling met een hevig rood kleurde.

- O meniere toch,... o, meniere toch! 'k'n Hê ik da niet verdiend! stotterde zij, gans bevend naar het schitterend goudstuk kijkend.

- Toet toet, neem het moar, neem het moar, drong Alfred aan. - En zeg het mij: zie-je gij doar noeit gienen hier en 'n dame komen? Ge meug gerust spreken. 'K beloof ou op mijn woord van iere da g'r gien onaangenaamheden 'n zilt mee hên.

- O, meniere, 'k'n zoe toch nie geiren mee mijn geburen in ruize sloan! W'n zijn wij toch euk moar wirkmeinschen die

[p. 1215]

mee iederien moete leven! antwoordde de vrouw gans geschrikt. - 'k Zoe d'r toch iest mee mijne man moeten over spreken. Mag ik het hem vroagen?... Alfons! Alfons! riep zij naar de glazen deur gaande.

Roerloos, met droge keel en knikkende benen, stond Alfred even alleen midden in het herbergje te hijgen. Hij wist al genoeg: het niet ontkennend antwoord van de vrouw betekende haast evenveel als een positieve bevestiging. Florence wás schuldig, hij twijfelde er geen ogenblik meer aan, en al 't geluk van verleden en van toekomst lag daar plotseling, in dat nederig klein huisje, verbrijzeld als een puinhoop vóór zijn voeten.

De man kwam met de vrouw weer binnen, een uitdrukking van ernst op 't eerlijk en open gelaat.

- Meniere, begon hij op zijn beurt, - we'n zijn wij moar wirkmeinschen, die mee ons geburen moete leven. We willen wij ou wel plezier doen, moar...

Alfred, tot folterens toe gepijnigd, het hem niet uitspreken.

- 'k Hê 't an ou vreiwe gezeid, en 'k zeg het nog ne kier: 'k beloof ulder op mijn woord van iere dat 'k ulder gien onaangenaamheden 'n zal aandoen! hijgde hij.

Aarzelend, met een vlugge blik op 't goudstuk, scheen de man zich even te bedenken.

- Binst den dag 'n ben ik hier noeit, meniere, sprak hij eindelijk. - Ik wirk op 'n fabrieke; moar... en zijn stem klonk stiller, terwijl hij een wantrouwende blik op het neergelaten rolgordijn van 't venster wierp, - mijn vreiwe hêt doar aan den overkant inderdoad wel nou en dan nen hier en 'n dame zien komen, moar doarmee 'n weet ze zij toch nie, meniere, of er doar iets controarie gebeurt.

- Nie nie, natuurlijk, dat 'n es euk de kwestie niet, antwoordde Alfred machinaal, om de man gerust te stellen. - Moar kwamen ze doar te goare?

- Nie, meniere, noeit te goare. Bijnoar altijd ne menuut of tiene verschiên, viel de vrouw nu zelf in, met een ernstige blik van haar grote, afwijkende ogen.

- Hoe es dien hiere? vroeg Alfred.

- W'n kennen wij hem nie, meniere.

- Joa moar, hoe dat er hij uitziet, mien ik?

[p. 1216]

- 't Ziet er het 'n proper hierken uit, meniere. Scheune geklied, mee 'n opgekruld zwarte moustachken.

- Paul! dacht Alfred. - En de dame? vroeg hij.

- O, scheune, doanig scheune, meniere. Lank en rilde^1., en altijd zéú scheune geklied!

De foltering verwrong Alfreds bleke gelaatstrekken.

- Hê ze somtijds nie 'n donkergrijs klied aan, en nen donkerreuën hoed op?

- Joa z' meniere. 'k 'n Hê z' eigentlijk moar drei kiers gezien, en z' hâ telkens 'n scheun donkergrijs klied an, en ne scheunen donkerreuën hoed op. Moar enfin, eefer de Cuupère es meschien heur hoemoaksterigge; ik 'n wille doar toch gien kwoad van zeggen, da verstoa-je wel, e-woar meniere?

Alfred voelde zijn hoofd op hol gaan. Door overgrote krachtsinspanning wist hij zich nog even kalm te houden.

- Joa, joa, natuurlijk, natuurlijk, antwoordde hij weer machinaal. - En hê-je ze van doag euk gezien?

- Joa ik, meniere.

- Wannier, doar of omtrent?

- Wannier?... azeu tusschen vieren en vijven, peis ik. Z'n was nog nie hiel lange wig as ge gij hier gekomen zijt.

- En den hier hêt g'euk gezien?

- 'k 'n Doe, meniere, hèm 'n hê 'k vandoage nie gezien.

- Merci, 'k Hê ulder alle twieë wel te bedanken. De goên oavond, sprak Alfred.

En haastig liep hij naar de deur.

- Meniere! liep de man hem na.

Alfred keerde zich om.

- Dat 'n moet-e niet doen, meniere, dat 'n es er nie an verdiend, sprak goedig en eerlijk de man. En hij wilde Alfred het goudstuk teruggeven.

- Nie nie, 't es veur ou. Of keupt er iets veur ulder kinders mee! riep Alfred.

En hij vluchtte naar buiten.

1. Slank.