Verzameld werk. Deel 1

[p. 1149]

VII

De volgende ochtend was Florence opnieuw gekapt als vroeger, en Alfred toonde zich dankbaar voor dat dadelijk voldoen aan zijn verlangen.

- Je bent toch veel beter, duizendmaal beter zo, streelde hij zacht haar zoenend. Maar zij wendde zwijgend 't hoofd opzij, als om hem 't offer dat ze voor hem deed, door haar uiterlijke koelheid te doen uitboeten.

Hij nam er maar liefst geen notitie van. Hij was tevreden dat hij nu ook zegevierend zijn ontzag op haar beproefd had, en hoop had nu weer haar met veel tact te brengen op de weg waar hij haar leiden wilde.

Enige dagen verliepen. Het gewone leven ging geregeld weer zijn gang, in tamelijk goede harmonie, hij enorm veel werkend, zij kalm-tevreden in 't gezelschap van haar moeder. Soms maakten zij alle drie aangename rijtoertjes in het omliggende. Mevrouw de St. Mars was vriendelijker, minder zuur en scherp dan vroeger, en Florence was weer met hem een en al liefelijkheid geworden en deed nu zelfs haar best om zich voor zijn werk te interesseren.

- Wat ben je van plan na dit schilderij te maken? vroeg zij hem eens op een middag, dat zij hem tot aan het aardig huisje tegen de boskant vergezeld had.

- Na dit schilderij ga ik 'n tijdje rust nemen, antwoordde hij met een zucht. - Ik voel me nogal vermoeid en wil mijn krachten wat sparen om dan weer aan mijn herfsteffecten te beginnen op het eilandje.

- O, wat ben ik blij! juichte zij. - Ik zou zo graag nog vóór het einde van de zomer enkele vriendinnen inviteren, en 't zou zo aardig zijn als we allen samen enkele gezellige pleziertochtjes konden ondernemen.

Zijn gezicht betrok.

[p. 1150]

- Vriendinnen!... welke vriendinnen? vroeg hij, onaangenaam verrast door haar woorden.

- Wel,... verschillende die heel aardig voor mij zijn geweest te Oostende en waar ik wel iets terug mag aan doen: de Berlaimonts, de van den Bulckes, de Loebmullers, antwoordde zij met bedeesde aarzeling, wel merkend dat het in zijn smaak niet viel.

- Ah saperlotte! wat 'n ramp! riep hij, ontmoedigd zijn palet neerleggend.

- Maar aangezien je tóch niets meer te doen zult hebben, liefste, drong ze strelend aan.

- Niets meer te doen! niets meer te doen! viel hij kregel in. - Ik zal toch wel altijd iets beters te doen hebben dan mijn tijd met zulke vervelende lui te verbeuzelen!

De ruwheid van zijn toon kwetste haar, en enigszins driftig nam zij het op voor haar vriendinnen.

- Je noemt ze vervelend, en je kent ze zelfs niet, of bijna niet. Ik verzeker je dat ze voor mij ten minste zoveel waard zijn als je eigen artiesten-vrienden, die je hier gepresenteerd hebt.

Die onbehendige woorden van haar openden plotseling weer folterend een nog niet genezen wonde.

Gejaagd, met zenuwachtig trillend penseel, duwde hij enkele vlekken verf op het kleurrijke doek. Hij deed zijn uiterste best om de gramschap in te tomen, die hij in zich voelde opbruisen.

- Luister, Florence, sprak hij eindelijk schijnbaar kalm, met een vreemd-matte stem, terwijl hij zijn bleek geworden gezicht half tot haar omwendde, - 't is mogelijk dat ik de bedoelde vriendinnen niet goed ken, en ik zal er maar dadelijk bijvoegen dat ik geen lust voel om ze beter te leren kennen, maar, wat vast en zeker is, is dat jij volkomen de waarde ignoreert van de kunstenaars die ik hier, - tot mijn spijt en rouw - geïntroduceerd heb, en dat ik je bepaald verzoek ze voortaan met rust te laten. Ik zal je niet meer dwingen om ze nog te ontvangen, wees maar gerust, het spijt mij enkel tot in het diepste van mijn ziel dat jij niet in staat bent ze te begrijpen en te waarderen, en daarom vraag ik je gedecideerd dat je zelfs hun namen niet meer zou noemen, want

[p. 1151]

het doet mij lijden. Heb je 't verstaan, Florence?

En, zonder op haar antwoord te wachten, viel hij zenuwachtig, met gefronste wenkbrauwen, weer aan 't werk.

Zij bleef een ogenblik roerloos en stilzwijgend, de ogen streng en boos, diep beledigd door zijn hard-afdoende woorden. Een hevig rood kwam even op haar wangen, gevolgd door een grote bleekheid, en haar blik, strak starend op zijn schilderij gevestigd, kreeg als 't ware een uitdrukking van haat en van misprijzen.

- Zoals je wilt, beet zij eindelijk kortaf, met sissende lippen. - Tant pis voor ons als je mij dwingt om onbeleefd te zijn.

En met plotselinge tranen in de ogen keerde ze zich om, en stapte haastig weg.

Zonder op te kijken noch te spreken, koortsachtig kladdend met zijn trillende penselen op het doek, hoorde hij haar vlugge stap over het met mos begroeide pad verdwijnen, in 't zijig geruis van de met de rand van haar japon zacht-ritselend meeschuivende droge blaren...