Verzameld werk. Deel 1

[p. 1145]

V

Toen kwam haar tweede brief, waarin zij nogmaals aandrong dat hij toch, als was 't ook maar voor een paar daagjes, komen zou, en, zoniet, of zij dan zelf nog een dag of twee langer mocht blijven, daar ze zo graag de laatste wedrennen en 't bloemencorso bij zou wonen.

Dat aandringen, zopas na 't bezoek van zijn vader, en dan nog na zijn zo besliste brief dat hij niet komen zou, vond hij dom en grievend. Hij deed nu plotseling of het hem niet meer schelen kon. - Fais comme tu voudras, antwoordde hij kortweg. - Quant à moi, qui vis d'une vie saine et naturelle, et qui travaille au heu de passer mes jours dans le désoeuvrement, je te répète pour la dernière fois que je n'ai ni le temps ni le loisir de me mêler au genre de monde, ni de participer aux soi-disant plaisirs avec lesquels tu t'occupes là-bas.

Hij dacht dat ze nu wellicht niet langer zou dúrven blijven, en hij had vrede met zichzelf dat hij zo maar ineens flink opgetreden was. Hij dacht niet dat hij nu eensklaps, zonder overgang té flink, en zelfs ruw was, en dat ze zich haast beledigd moest voelen. Maar de datum waarop zij, volgens eerste afspraak, terug had moeten zijn verliep, zonder dat hij nog iets van haar hoorde. En dan begreep hij eerst goed dat hij zichzelf in zijn onrecht had gesteld. Hij was er boos en ongelukkig om, en voelde dat het bezoek van zijn vader ook niet goed op hem gewerkt had. En hij dacht eraan om haar nog eens, maar nu op zachtere toon te schrijven, toen eindelijk bericht kwam in een heel kort briefje, dat zij de volgende dag met de trein van halfvijf terugkeerden en hem verzochten een dicht rijtuig aan het station te sturen.

- Wat! komt zij ook nog mee? riep hij eensklaps weer humeurig uit, doelend op zijn schoonmoeder, wijl hij met gefronste wenkbrauwen de woorden ‘nous revenons demain’

[p. 1146]

nog eens herlas.

En hij was eerst van plan haar het rijtuig te sturen zonder zelf mee naar het station te gaan, om duidelijk genoeg te laten merken hoe ontevreden hij was. Toch deed hij 't niet. Op 't laatste ogenblik overwon hij zijn wrevel en stapte in 't rijtuig, en was daar op 't perron om haar uit de coupé te helpen.

Hij was echter vast besloten haar met koelheid te bejegenen. Maar zijzelf, Florence, vloog hem dadelijk in de armen, en zei, half verwijtend, half lachend:

- Méchant, de m'écrire de telles lettres! Tu ne m'aimes donc plus!

Dat ontwapende hem opeens en geheel. Hij duizelde, als bedwelmd onder haar goede omhelzing en onder de troeblante parfum-geur die als een zachte atmosfeer van liefde om haar wasemde. Zijn ganse voorgenomen koele houding, de strenge woorden die hij voor haar klaar had, alles verzwond als nevel voor de zon onder die zachte streling. Hij glimlachte onwillekeurig en zoende haar hartstochtelijk terug, eensklaps louter vertederd en verliefd haar na die voor hem lange afwezigheid terug te zien, en toch met in het diepste van zijn hart een spijt over zijn zwakheid, en een gevoel dat hij verkeerd deed alles zo maar dadelijk weer goed te vinden. Maar 't was te laat al, zij triomfeerde, en ook haar moeder triomfeerde, terwijl zij statig leunend op de hand die hij hulpvaardig naar haar toestak, uit de wagen stapte. Hij stond er even van verbluft hoe alles zo heel anders afgelopen was dan hij vast voorgenomen en besloten had; en toen zij in het rijtuig zaten, en Florence, vriendelijk lachend met haar fijne handje tikte op zijn knie, en hem nogmaals halfverwijtend vroeg: - eh bien, méchant, comment as-tu passé le temps sans moi? voelde hij zich onthutst-belachelijk en dom als iemand die te laat merkt dat hij zich met kinderachtige naïefheid iets heeft laten ontfutselen waarop hij zeer gesteld was en dat hij met de grootste zorg meende bewaard te hebben.